Φωτογραφίες: Olga K.

Με την ευκαιρία της εμφάνισης των Γενιά Του Χάους φάγαμε τη σφαλιάρα ότι πέρασαν κιόλας είκοσι χρόνια... Και αν σε μας φαίνεται λες και ήταν χτες, για την συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που γέμισαν το Gagarin, το συγκρότημα αποτελεί έναν μύθο. Μπορεί οι περισσότεροι να μην είχαν γεννηθεί όταν αποφάσιζε τη διάλυσή του, όμως στόμα με στόμα και από mp3 σε mp3 δημιουργήθηκε και συντηρήθηκε ο μύθος μιας από τις πρώτες ελληνικές punk μπάντες. Όταν πρωτοφάνηκαν οι Γενιά Του Χάους το punk είχε πεθάνει, ξαναγεννηθεί και μεταλλαχτεί τουλάχιστον τρεις φορές στην γενέτειρά του, την Αγγλία, μιας και οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες βοηθούσαν στη συντήρησή του. Στην Ελλάδα – τη Γελάδα – κυριαρχούσε η σοσιαλδημοκρατική ευφορία και «τι καλά που περνάμε» και «τώρα θα τρώμε με χρυσά κουτάλια», άσε που «ο λαγός δεν ξεχνά πως η χελώνα είναι Δεξιά». Σε ένα κλίμα όπου οι πάνκηδες βαφτίζονταν «αναρχικά τσογλάνια» από μια Δεξιά η οποία προσπαθούσε να αντιμετωπίσει μια νέα τάξη πραγμάτων, ενώ ταυτόχρονα οι Νέοι Αρχοντες τους αποκαλούσαν «φασίστες – μηδενιστές», ήταν απόλυτα φυσικό όλη η νεολαία που επιθυμούσε το διαφορετικό να περιφραχτεί μέσα στη δική της κουλτούρα. Με το DIY για οδηγό και τις καταλήψεις να αποτελούν πρόσφορο έδαφος οι Γενιά Του Χάους και μια χούφτα άλλα συγκροτήματα έδιναν τον τόνο και ως ένα σημείο ήταν αυτή η άλλη κουλτούρα.

Συγγνώμη για τον τεράστιο πρόλογο, αλλά χρειάζεται κάπως και η ρημάδα η ιστορία για να μην ξεχνιόμαστε...  Η εμφάνιση του συγκροτήματος στο Gagarin ήταν αυτό που ίσως περίμεναν οι νεότεροι σε ηλικία, μα τίποτα απ’ ό,τι περίμεναν όσοι μεγαλύτεροι τους ξανάβλεπαν είκοσι χρόνια μετά. Εδώ που τα λέμε, αν οι Άκης Αμπράζης, Θοδωρής Ηλιακόπουλος και Κώστας Χατζόπουλος έβγαιναν με punk μαλλί και έπαιζαν λες και δεν πέρασαν δυο δεκαετίες, το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι πως θα ’πεφτε γέλιο. Αλλά τόσο στην παρουσία τους επί σκηνής για αυτό το «επετειακό live», όπως οι ίδιοι το αποκάλεσαν, όσο και στη μουσική τους η επίδραση των χρόνων ήταν εμφανής. Σίγουρα δεν έμειναν κλεισμένοι σε δωμάτια όλα αυτά τα χρόνια και τα διάφορα μουσικά ρεύματα – από το metal και το nu metal μέχρι και το rap – εμφανίστηκαν σαν αναπόσπαστα μέρη της μουσικής τους. Κάπου εκεί φαίνεται άλλωστε και κατά πόσο έχει τη δυνατότητα ένα συγκρότημα να προσαρμόζεται στις αλλαγές του χρόνου.

Οι Γενιά Του Χάους κατάφεραν πάντως να κερδίσουν αρκετούς οπαδούς στις δυο βραδιές τους στο Gagarin, είτε τραγουδούσαν το “Κακιά Ελπίδα” και το “Θέλω Να Χορέψω”, είτε τραγουδούσαν το “Μπασταρδοκρατία” και το “Για Τώρα Και Για Πάντα”. Όσο για το “Ο Κήπος Με Τα Δέρματα” ήταν απόλυτα στο ίδιο ύφος με τα παλαιότερα τραγούδια τους. Οι δύο ώρες που έπαιξαν ήταν γεμάτες ένταση και πάθος, τόσο από πλευράς κοινού όσο και για το συγκρότημα και το ερώτημα που πλανιόταν μετά το τέλος της συναυλίας ήταν αν όντως το διπλό live θα μείνει επετειακό. Οι Γενιά Του Χάους έχουν βέβαια κάνει ξεκάθαρες σχετικές δηλώσεις...