> Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη
Θυμάστε το Εδώ Λιλιπούπολη; Δίσκος του 1980, περιείχε μεταξύ άλλων και τα πρώτα ελληνικά τραγούδια μιας καστανόξανθης νεαρής συνθέτριας που λεγόταν Λένα Πλάτωνος, σε στίχους Μαριανίνας Κριεζή. “Ρόζα Ροζαλία” και “Ο Χορός Των Μπιζελιών” τα πιο γνωστά. Στη συνέχεια βγήκε το κλασικό και πρωτοποριακό Σαμποτάζ και μέχρι τα τέλη της παρεξηγημένης εκείνης δεκαετίας, η Πλάτωνος έλαμπε σαν αστέρι του ουρανού. Έφτιαξε μια σειρά από άλμπουμ που πάντρευαν τη μελωδικότητα του Χατζιδάκι με μια πολύ πιο ιδιαίτερη ποίηση από εκείνη του Γκάτσου, εισάγοντας παράλληλα στην Ελλάδα την ηλεκτρονική μουσική, με έναν εντελώς προσωπικό της ύφος. Ύστερα πέρασε από καταθλίψεις, απορρίψεις από εραστές και δισκογραφικές εταιρίες και πολλά άλλα. Αυτό κράτησε αρκετά χρόνια και της κόστισε, τόσο προσωπικά όσο και καλλιτεχνικά, με μια δυσπραγία στην κίνηση και την ομιλία, αλλά και με οκταετή διαστήματα μεταξύ των δίσκων της. Ώσπου το 2008 βγάζει το πολύ καλό άλμπουμ Ημερολόγια και λίγους μήνες μετά μπαίνει με τσαμπουκά σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο – ένα Ηρώδειο γεμάτο από 35άρηδες που σημαδεύτηκαν από τη «Λιλιπούπολη», αλλά και 20άριδες οι οποίοι λίγο-πολύ την ανακάλυπταν τότε, μεταξύ των οποίων και εγώ.
Με τον αέρα αυτής της επανακτημένης δύναμης λοιπόν μπήκε και στο Κύτταρο, στις πρώτες της παραστάσεις μετά από δεκαεννέα χρόνια. Ανέβηκε στη σκηνή στις δέκα και κάτι. Κάθισε στο πιάνο και δεν σηκώθηκε μέχρι το διάλειμμα. Και μετά το διάλειμμα ξανακάθισε και δεν σηκώθηκε μέχρι το τέλος. Δεν επικοινωνούσε πολύ με τον κόσμο. Δεν έριχνε καν ματιές στους μουσικούς της, μιας και έτσι όπως καθόταν τους είχε γυρισμένη την πλάτη. Η προσέλευση του κόσμου ήταν ικανοποιητική πάντως, με αρκετούς νέους ανθρώπους όρθιους στο μπαρ, αλλά και πολλούς μεσήλικες στα τραπεζάκια, μεταξύ των οποίων και ο Γιάννης Αγγελάκας.
Η ίδια η Πλάτωνος ερμήνευσε μόνο κομμάτια από τα Ημερολόγια. Μα για τα υπόλοιπα είχε στο πλάι της τρεις εξαιρετικούς τραγουδιστές: Ο Γιάννης Παλαμίδας, εξαιρετικός όπως πάντα, ερμήνευσε με συγκινητικό τρόπο τραγούδια όπως το “Κοπερτί”, την “Πτήση 201”, το “Αλίμονο”, το “Ραντεβού Στην Όαση”, δύο δικά του από τον πρόσφατο Δωρητή Σώματος αλλά και δύο αριστουργήματα από τον Καρυωτάκη. Η Μάρθα Φριντζήλα, επιβλητική παρουσία, έδωσε το στίγματης στο “Εμιγκρέδες Tης Ρουμανίας”, στον “Άπιαστο Λέιζερ”, και στο “Brenthis”. Ακόμη, η Etten (κατά κόσμον Ελένη Τζαβάρα), στάθηκε επάξια στο πλάι των άλλων δύο, αποδίδοντας περίτεχνα τη “Λητώ”, την “Υπεραγορά” και τη “Redrosy”, το νέο τραγούδι της Λένας Πλάτωνος, που συμπεριλήφθηκε αποκλειστικά σε συλλογή του Ποπ + Ροκ. Η πρώην τραγουδίστρια των Film κυκλοφορεί σε έναν μήνα την πρώτη της σόλο δουλειά – και ίσως έχει κάτι να πει. Λιγότερο ενδιαφέρουσα ήταν η συμμετοχή του Κωνσταντίνου Βήτα. Και αυτό γιατί περιορίστηκε σε δύο τραγούδια, το “Αιμάτινες Σκιές Από Απόσταση” και τον “Μάρκο”. Τα είπε και τα δύο άψογα, εκπέμποντας μια ταπεινότητα. Όμως, για τους λίγο πιο καχύποπτους από εμάς, η συμμετοχή του στο πρόγραμμα φαίνεται να έγινε περισσότερο με στόχο την προσέλευση ενός ευρύτερου κοινού, παρά λόγω πραγματικής καλλιτεχνικής ανάγκης. Μπορεί το όνομά του στην αφίσα να εξηγούσε πως ήταν guest, όμως χωρίς αμφιβολία θα υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι πήγαν στο Κύτταρο για να δουν αυτόν. Και αυτοί ίσως να έφυγαν απογοητευμένοι. Όλοι οι υπόλοιποι πάντως φάνηκαν να φεύγουν χαρούμενοι, κόντρα στην αντίληψη ότι η μουσική της Πλάτωνος είναι η μουσική της κατάθλιψης. Συγκινητική ήταν και η συμμετοχή της Βικτώριας, της κοπέλας που προσέχει τη συνθέτρια στο σπίτι, η οποία τραγούδησε άτσαλα αλλά από καρδιάς μια ρώσικη ρομάντζα. Προς το τέλος ακούστηκαν τα τραγούδια από τη Λιλιπούπολη που αναφέρθηκαν παραπάνω, αλλά και το θρυλικό Σαμποτάζ. Εκείνες οι στιγμές ήταν μαγικές. Η Λένα Πλάτωνος, σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος, ήταν αυτό που λέμε «στην κοσμάρα της». Δεν μπορεί να τραγουδήσει όπως παλιά, ούτε παίζει σε πολλά τραγούδια πιάνο. Μα αυτό δεν φάνηκε να ενοχλεί κανέναν. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι καλλιτέχνες ιδροκοπούν υπό το φως των προβολέων, κάνουν φιγούρες, λένε ανέκδοτα… Και όλα αυτά για να αποσπάσουν ένα ευγενικό χειροκρότημα, συνοδευόμενο από κλεφτές ματιές στην ώρα που δεν λέει να περάσει. Η Πλάτωνος καθόταν στην άκρη ακίνητη και ανέκφραστη. Κι όμως εισέπραττε από παντού αγάπη. Γιατί λοιπόν συνέβη αυτό; Γιατί κανείς δεν περίμενε κάτι παραπάνω; Γιατί κανείς δεν «έκλαψε τα ευρουλάκια του»; Απλή η απάντηση: H Πλάτωνος έχει αφήσει πίσω της ένα έργο τεράστιας αξίας. Και όταν έρθεις σε επαφή με το έργο αυτό, δεν μπορείς να κάνεις πως δεν άκουσες. Όταν δε έχεις μπροστά σου τη δημιουργό του έργου αυτού, κάθε σου κίνηση είναι απλά ένας τρόπος για να πεις «ευχαριστώ».
