Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη
Ήδη από νωρίς στο Κύτταρο η ατμόσφαιρα ήταν αρκετά ζωηρή, παρόλο που δεν υπήρχε καθαρή κυριαρχία των νέων παιδιών στο κοινό. Ίσως ήταν ανυπομονησία το συναίσθημα, αφού ακόμα και ο χώρος των τραπεζιών, που κατά κανόνα γεμίζει τελευταία στιγμή, ήταν ήδη από τις 11 πλήρης. Οι ανακοινώσεις στο γνωστό videowall για τις επερχόμενες συναυλίες κράτησαν ακόμη μισή ώρα, μέχρι τη στιγμή που τα φώτα έσβησαν. Η επάνοδος του Πορτοκάλογλου στη σκηνή συνοδεύτηκε από δύο ακόμα κομμάτια από τη νέα του δουλειά (“Στροφή” και “Είμαι Ξένος”), ενώ ακολούθησαν τα γνωστά και αγαπημένα τραγούδια των Φατμέ, με το κοινό να υπερκαλύπτει πλέον σχεδόν τη φωνή του, τραγουδώντας παράλληλα. 25 και πλέον χρόνια πορείας φάνταζαν να περνάνε μπροστά απ’ τα μάτια μας μέσα από κομμάτια, δεμένα άρτια μεταξύ τους. Κάτι που μου έκανε αρκετή εντύπωση, είναι ότι η παράσταση είναι αρκετά «μουσικοκεντρική». Ο Πορτοκάλογλου δηλαδή, δίνει μεγάλη έμφαση στους μουσικούς του, δεν διστάζει να τους παραχωρήσει τραγούδια του ή να τους φέρει μπροστά στη σκηνή, δίπλα του. Φρόντιζε συνεχώς να επαναλαμβάνει τα ονόματά τους (δεν χρειάστηκε καν να σημειώσω κάποιο από αυτά!) και να τους χειροκροτεί και ο ίδιος. Επιπλέον, είχαν όλοι τους κι από ένα μικρό μέρος στο πρόγραμμα όπου έκλεβαν την παράσταση, με πιο χαρακτηριστικά το τραγούδι του Νίκου Σάλτα (πλήκτρα και ακορντεόν) στον “Άσωτο Υιό” καθώς και το επιδέξιο παίξιμο του Νίκου Χρηστόπουλου (ντραμς) στο καχόν (ένα περίεργο κρουστό) σε ορισμένα κομμάτια.
Ακριβώς στις 11.30 ο Νίκος Πορτοκάλογλου ανέβηκε στη σκηνή παρέα με τη μπάντα του για να καλησπερίσουν τον κόσμο με το “Μπραζιλέρο” και αμέσως μετά υποδέχτηκε και την Βασιλική Καρακώστα με το “Πες Το Κι Έγινε” και το ξεσηκωτικό “Μετρώ Τα Κύματα”. Φυσικά τα καινούργια κομμάτια του Νίκου Πορτοκάλογλου από τον δίσκο Στροφή δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το πρόγραμμα. Και έτσι σύντομα μας μίλησε για τον “Τρελό Θεό”, περιγράφοντας ένα ατέλειωτο ξεφάντωμα ανάμεσα σε γείτονες και αλλοδαπούς, μετανάστες και αστούς, οι οποίοι δεν δίνουν καμία σημασία στο χρώμα ή τη γλώσσα, αλλά τους ενώνει η μουσική. Σειρά είχε η Βασιλική Καρακώστα, με κομμάτια από τον δικό της προσωπικό δίσκο, Η Σβούρα Και Άλλες Ιστορίες. Τα “Λόγια”, η πιο γνωστή “Αστροπαλιά”, αλλά και το πολύ καλό “Τον Καιρό Μου Χάνω” – που άκουσα για πρώτη φορά, αλλά μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον – προηγήθηκαν του “Όλα Αρχίζουν Εδώ”, το οποίο πρώτη τραγούδησε η Ελευθερία Αρβανιτάκη στο soundtrack του “Μπραζιλέρο”, καθώς και μιας ποντιακής προσευχής, την οποία ερμήνευσε μοναδικά. 
Το τελευταίο μέρος της παράστασης ήταν και το πιο νοσταλγικό, αφού περιελάμβανε το “Να Με Προσέχεις”, το “Θάλασσά Μου Σκοτεινή”, αλλά και το “Ταξίδι”. Για το encore ο Πορτοκάλογλου διάλεξε αρχικά το “Δε Μας Συγχωρώ” – όπου κράτησε μόνο τον Νίκο Σάλτα για να τον συνοδεύσει στα πλήκτρα, αλλά η ένταση ανέβηκε ξανά με το “Ό,τι Δε Σε Σκοτώνει”, στο οποίο ο Πορτοκάλογλου σήκωσε όλον τον κόσμο όρθιο, ώστε το Κύτταρο να θυμίζει καλοκαιρινή συναυλία. Μετά από παρακλήσεις του κοινού, το σχήμα ξαναβγήκε για να μας καληνυχτίσει με το μαγικό “Πάνω Απ’ Τα Σύννεφα”, αλλά και για την ανανέωση του ραντεβού κάπου μέσα στο “Καλοκαιράκι”…
