Η όπερα δεν είναι ένα από τα αγαπημένα μου είδη μουσικής. Ειδικά η ιταλική όπερα, με εξαίρεση ίσως τον Πουτσίνι, μάλλον μου δημιουργεί μια αμφιβολία, ένα ερωτηματικό για το τι ακούω ακριβώς: ανάμεσα στο μελωδικό, είναι αλήθεια, θόρυβο και τον τραγουδιστικό βεντετισμό – η όπερα είναι το μόνο είδος «κλασικής» μουσικής στο οποίο οι θεατές διακόπτουν τη ροή με χειροκροτήματα – καμιά φορά χάνεται και το ίδιο το έργο του συνθέτη, αλλά και η ίδια η πρόθεση των εκτελεστών πίσω από το podium, αλλά και πάνω στη σκηνή.
Όλα τα παραπάνω, ή τα περισσότερα από αυτά, δεν ισχύουν για ό,τι άκουσα υπό τη διεύθυνση του Χαράλαμπου Γωγιού, αλλά και τη σκηνοθετική ευφυΐα του Έκτορα Λυγίζου. Ο Γωγιός και η ομάδα που έχει συστήσει με το όνομα Οι Όπερες Των Ζητιάνων προφανώς έκαναν την ακόλουθη σκέψη: η διάσημη όπερα του Βέρντι, Τροβατόρε, θα μπορούσε να παρασταθεί με έναν πιο απλό τρόπο, σε μια μικρή θεατρική σκηνή, με μια μικρή ορχήστρα, με νέους σολίστες και χορωδούς και με σύγχρονη αισθητική και σκηνοθετική αντίληψη; Και η απάντηση ήταν ένα τολμηρό ναι σε όλα. Γιατί αν κάποιος πάει στο Bios, θα δει, αντί για μια σχεδόν πλήρη ορχήστρα συμφωνικής μουσικής, μόλις πέντε μουσικούς (τρομπέτα, κρουστά, κιθάρα, ακορντεόν, πιάνο), οι οποίοι περισσότερο θυμίζουν αυτοσχέδια ορχήστρα του δρόμου με ηχητική αναφορά στα Επτάνησα, παρά εκκωφαντική ορχηστρική μηχανή. Επίσης θα δει τους εξαιρετικούς μονωδούς (τραγουδιστές) αλλά και την κάπως ανομοιογενή χορωδία να αποτελείται από νέα παιδιά, τα οποία δεν φορούν κάποια ρούχα εποχής και τα οποία δεν υποδύονται με απόμακρο τρόπο τους χαρακτήρες, αλλά θα τα δει ντυμένα με τζιν και συμπεριφερόμενα όπως και οι νέοι του σήμερα, με χειρονομίες, έντονες κινήσεις, ζωντάνια και αμεσότητα. Και επίσης θα δει μια ντισκομπάλα να γίνεται έναστρος ουρανός και ένα αναμμένο σπίρτο στιγμή μαγείας. Και όλα αυτά για να αποδειχθεί ακόμα μια φορά ότι οι καλές μουσικές παραστάσεις δεν πρέπει να στηρίζονται μόνο σε υψηλού κόστους παραγωγές, αλλά και σε ευρηματικές λύσεις, που χρησιμοποιούν το «ευτελές» ως μέσο έκφρασης, το απλό ως ευφυή λύση.
Εξαιρετική η ενορχήστρωση για λιγότερα όργανα από τον Χαράλαμπο Γωγιό του πρωτότυπου μουσικού κειμένου. Αναπάντεχα αποτελεσματική η χρήση του ακορντεόν και της κιθάρας. Επίσης μου άρεσε πάρα πολύ η Μαρίνα Κολυβά στο ρόλο της Λεονόρας. Είτε αγαπάτε την όπερα είτε όχι, τέτοιον τρόπο ανεβάσματος του συγκεκριμένου είδους δεν θα ξαναδείτε. Μην το χάσετε∙ κατά την ταπεινή μου άποψη τουλάχιστον…
Μουσική διεύθυνση / διδασκαλία: Χαράλαμπος Γωγιός
Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος
Σκηνικά / Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Τραγουδούν: Γιάννης Χριστόπουλος, Μαρίνα Κολυβά, Μανώλης Παπαδάκης, Ιωάννα Φόρτη, Μιχάλης Κατσούλης.
Τρομπέτα: Σωτήρης Πέπελας
Κρουστά: Αρσέν Τερ-Τατσατιάν
Κιθάρα: Ανδρέας Στεργίου
Ακορντεόν: Χρήστος Ζερμπίνος
Πιάνο: Ελένη Δάβου
Συμμετέχει η χορωδία του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
