Αυτό το κείμενο δεν μπορεί - και δεν πρέπει - να είναι μια συνηθισμένη κριτική ενός live. Είναι αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια εκλογίκευσης και σχολιασμού του καλλιτεχνικού γεγονότος που εκτυλίχθηκε μπροστά μας στο Ηρώδειο το βράδυ του Σαββάτου. Είναι, έτσι, απλά σκέψεις για όσα νιώσαμε και βιώσαμε όσοι τυχεροί βρεθήκαμε εκεί. Είναι απλά εμπειρία ζωής. Γιατί πώς να σχολιάσει κανείς ανθρώπους και τραγούδια που σημάδεψαν τις ψυχές και τις ζωές του καθενός και όλα μαζί αποτελούν κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού αυτής της χώρας;
>
Τι να γράψει κανείς για το αστείρευτο ταλέντο της Άννας Καλουτά η οποία, ακόμα και σε αυτή την ηλικία, τραγουδά με τη σπιρτάδα και την τσαχπινιά ενός νέου κοριτσιού το “Μ’ Αρέσεις, Μ’ Αρέσεις”; Για τη δύναμη ψυχής και φωνής της Σπεράντζας Βρανά, που με σοβαρά κινητικά προβλήματα από την πρώτη σειρά του Ηρωδείου, αλλά και με ένα πανέξυπνο και συγκινητικό σκηνοθετικό τρικ, όχι μόνο προλαβαίνει το “Τραμ Το Τελευταίο”, αλλά αφήνει πίσω πολλούς νέους και αρτιμελείς συναδέλφους της; Για το αειθαλές - όπως και η ίδια - μπρίο της Ζωζώς Σαπουντζάκη, που κάνει ακόμα και τον χαρακτηρισμό της ως «Βασίλισσας της Νύχτας» να μοιάζει λίγος; Για τη γλυκιά, εφηβική αφέλεια της Μάρως Κοντού μέσα στη “Μαύρη Φορντ”; Για τον πόνο της Ζωής Φυτούση στο “Μαντολίνο”, που ήταν σαν να το ζητούσε για πρώτη φορά και ας έχουν περάσει τόσες δεκαετίες; Για το συγκλονιστικό αποχαιρετισμό της Μάρθας Βούρτση στο “Γελαστό Παιδί" - ερμηνευτικά ίσως ήταν η αποκάλυψη της βραδιάς.
Και κοντά σ’ αυτές τις Κυρίες, μερικά από τα μεγαλύτερα ταλέντα των τελευταίων ετών: η πραγματική ελληνίδα show-woman Κατιάνα Μπαλανίκα, ο ιδανικός χατζιδακικός ερμηνευτής Γιώργος Μαρίνος, η φωνή του ελεύθερου θεάτρου Άννα Παναγιωτοπούλου, ο απολαυστικός Χρήστος Στέργιογλου, η σπουδαία λυρική τραγουδίστρια Σόνια Θεοδωρίδου, η πάντα γοητευτική Μελίνα Τανάγρη, ο Γρηγόρης Βαλτινός και ο Λάκης Λαζόπουλος. Αλλά και η νεότερη γενιά, η Μάρθα Φριντζήλα, ο Γιάννης Χαρούλης, ο Δημήτρης Μπάσης και φυσικά οι Σπείρα-Σπείρα, στάθηκαν αντάξιοι της μεγάλης αυτής πρόκλησης. Και πάνω απ’ όλους, ο άνθρωπος που συνέλαβε το ασύλληπτο και πραγματοποίησε το απραγματοποίητο: ο Σταμάτης Κραουνάκης. Ο άνθρωπος που κατάφερε να ζωντανέψει, μέσα σε τρεις ώρες, έναν αιώνα σχεδόν τραγουδιών από όλη τη γκάμα και τα είδη του ελληνικού θεάτρου και μαζί με αυτά να ζωντανέψει τον Χατζιδάκι, τον Χορν, την Παξινού, την Καρέζη, τον Μυράτ, τον Κουν, τον Κατράκη, την Μελίνα, την Αλίκη. Ο άνθρωπος που συντόνισε άψογα αυτό το ετερόκλητο, αλλά τόσο ταλαντούχο πλήθος καλλιτεχνών και έβγαλε από τον καθένα ό,τι πιο όμορφο είχε μέσα του. Ο άνθρωπος που μετέτρεψε το μνημόσυνο σε μια μεγάλη γιορτή. Ο άνθρωπος που μας έδωσε έστω και έναν λόγο να αισθανθούμε περήφανοι γι’ αυτή τη χώρα και τον πολιτισμό της. Ο άνθρωπος που «έκαψε» το Ηρώδειο…
