Ασπροντυμένες και οι δύο, σαν να είχαν δανειστεί χρώματα από κανένα στενάκι κυκλαδίτικου νησιού, έκαναν μαζί την είσοδο στη σκηνή και το κοινό χειροκρότησε δυνατά. Η Γαλάνη (που κάποια μάτια την είδαν και στο Synch και αυτό το αναφέρουμε με καμάρι!) αναφέρεται στη χειμερινή συνεργασία τους, ενώ οι κινήσεις της και η ερμηνεία της βγάζει την άνεση την οποία έχει ένα άτομο στο κέντρο μιας αγαπημένης παρέας. Και μόνο ο αριθμός κοινών εμφανίσεών τους με την Αρβανιτάκη και η συνέχεια σε καλοκαιρινές συναυλίες δηλώνουν μια καλή συνεργασία, ίσως παρέα, φιλία που και οι δύο δεν θέλουν να σταματήσει. Μπορεί να μην είδαμε την πιο πρωτοποριακή συναυλία - από αυτές στις οποίες είναι συνηθισμένο το κοινό του Avopolis να βλέπει - αλλά, ακόμα και έτσι, είχε κάτι από το «παραμύθι» που θέλουμε να καταπίνουμε τέτοιες βραδιές. Γνώριμες (και ενίοτε αγαπημένες) μελωδίες, λόγια που θες να σου ψιθυρίζουν και τ’ αστρα να σε σκεπάζουν. Το καλοκαίρι δεν θες πολλά-πολλά…
Για τον καθένα το καλοκαίρι έχει διαφορετικό νόημα. Δείχνει βαρετό να αναλύσουμε ότι, για πολλούς ίσως από τους αναγνώστες του Avopolis Greek, η εικόνα της ιδανικής θερινής νύχτας είναι μια δροσερή βραδιά με ήχους οικείους, μεσογειακούς και κλασικές αξίες, οι οποίες ανεβάζουν την «εσωτερική» μας θερμοκρασία. Αυτή τη σκέψη είχα μετά από τη κοινή συναυλία της Δήμητρας Γαλάνη και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στο Θέατρο Βράχων - και αυτό γιατί πρόκειται, δίχως αμφιβολία, για δυο κλασικές αξίες του ελληνικού τραγουδιού. >
Ξεκινά η συναυλία - κάθε μια μόνη της. Ακούγονται αγαπημένα τραγούδια και από τις δύο καλλιτέχνιδες, όπως “Δεν Eίσαι Eδώ”, “Εγώ Μιλάω Για Δύναμη”, αλλά και “Με Το Ίδιο Μακό” και η πρόσφατη επιτυχία “Μην Ορκίζεσαι” κ.τ.λ. Η βραδιά συνεχίζεται με δυνατές φωνές και με μελωδίες να πλημμυρίζουν τις ψυχές του κοινού με συναισθήματα. Μια απίθανη παρουσία η Δήμητρα Γαλάνη, χορεύει ζεϊμπέκικο τραγουδώντας το “Ατομική Μου Ενέργεια” και δίνει τη σειρά της στην Ελευθερία Αρβανιτάκη, η οποία σηκώνει τον κόσμο από τις καρέκλες τους με το τσιφτετέλι της και το ντέφι της να χτυπά ρυθμικά. Τα rock ηχοχρώματα χαλαρώνουν και οι λαϊκοί ρυθμοί ηλεκτρίζουν, είτε πηγαίοι, είτε μεικτοί, όπως λ.χ. στην “Κρητική Σούστα (Τι Λείπει, Τι Φταίει)”, που ανεβάζει τους πάντες στις καρέκλες.
