Με την κάλυψη της ζωντανής εμφάνισης του Νέου Ελληνικού Κουαρτέτου, το Avopolis σημείωσε την πρώτη παρουσία του στο Μέγαρο Μουσικής - και μάλιστα στη συναυλία ενός πολύ σημαντικού ελληνικού συγκροτήματος μουσικής δωματίου, με εγχώρια και παγκόσμια παρουσία τόσο δισκογραφικά, όσο και συναυλιακά. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πριν προχωρήσουμε ότι το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο θεωρείται ένα από τα καλύτερα σύνολα μουσικής δωματίου παγκοσμίως (Γιώργος Δεμερτζής - βιολί, Δημήτρης Χανδράκης - βιολί, Αγγέλα Γιαννάκη - βιόλα & Άγγελος Λιακάκης - βιολοντσέλο).
Κάποιες φορές δεν έχει νόημα να γράφεις κείμενο για να αποτυπώσεις κάτι που μόνο ηχητικά αναπαρίσταται. Δεν θα μπω, έτσι, σε κριτική της επιλογής του ρεπερτορίου, το οποίο πιστεύω ότι ήταν θαυμάσιο, αλλά θα τονίσω το γεγονός ότι και τα τρία κουαρτέτα που παίχτηκαν στο Μέγαρο (Κουαρτέτο αρ. 3 του Νίκου Σκαλκώτα, Κουαρτέτο αρ. 2 σε ντο μείζονα του Μπέντζαμιν Μπρίττεν και Κουαρτέτο αρ. 2 σε λα ελάσσονα του Μπέλα Μπάρτοκ) ήταν υψηλότατων απαιτήσεων, πράγμα που έκανε τους 4 μουσικούς να μοιάζουν με αθλητές του στίβου, οι οποίοι καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Τι να πει όμως και κάποιος για τον ήχο του σχήματος, ήχο που, ενώ σε μια πρώτη ανάγνωση θα έλεγες ότι σε αυτόν κυριαρχεί ο δυναμισμός και η στιβαρότητα, την ίδια στιγμή - και σε αντίστιξη με το προηγούμενο στοιχείο - ηχοχρώματα με ευαισθησία δίνονταν με τέτοια μαεστρία, ώστε σε αφήναν άφωνο. Επίσης σημαντική είναι η ενότητα του ίδιου του ρεπερτορίου, καθώς και οι τρεις συνθέτες οι οποίοι επιλέχθηκαν απεικονίζουν με κάποιον τρόπο τη συνθετική προβληματική του πρώτου μισού του 20ου αιώνα στην κεντρική Ευρώπη (Μπέλα Μπάρτοκ, Ούγγρος, 1917), στις βρετανικές νήσους (Μπρίττεν, Άγγλος, 1945) και στη νότια Ευρώπη (Νίκος Σκαλκώτας, Έλληνας, 1935).
Ένα άλλο εξωμουσικό, ενδεχομένως, στοιχείο είναι η ίδια η σωματική στάση των μουσικών έναντι των έργων. Κόντρα σε έναν ακαδημαϊσμό που επιβάλλει τη συναισθηματική και ψυχολογική αποστασιοποίηση του εκτελεστή από το εκτελούμενο έργο, το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο δίνει παράσταση η οποία μεταδίδει συναισθήματα όλων των εντάσεων. Οι μουσικοί δείχνουν ότι πιστεύουν στη δουλειά που κάνουν, χαίρονται να παίζουν και παθιάζονται με αυτό. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές όταν τα σώματά τους πάλλονταν με τον ρυθμό και τα πρόσωπά τους αλλάζανε εκφράσεις ανάλογα με τη μουσική στιγμή. Κάθε εκκολαπτόμενος ηθοποιός θα έπρεπε να παρακολουθεί ζωντανές συναυλίες του Νέου Ελληνικού Κουαρτέτου, για να παίρνει μαθήματα πηγαίας θεατρικότητας. Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Απλά συγκλονιστικοί.
