Φωτογραφίες: Μαρία Τσαγκαράκη
Αν και η συναυλιακή εβδομάδα ήταν αφιερωμένη στον Nick Cave και τους Dinosaur Jr. πήγα στο Κύτταρο την περασμένη Πέμπτη για να παρακολουθήσω την παρουσίαση του τελευταίου δίσκου των Echo Tattoo. Αντί για κάποιον κλασικό προλογο ας πω πολύ απλά ότι έχουν λείψει από το σανίδι. Αν έχουν περάσει πολλά από τη δισκογραφία, ας μην βγάλουν άλλο δίσκο. Αλλά να παίζουν.
Η βραδιά ξεκίνησε σχετικά αργά με τους Bliss που μέχρι πρότινος αγνοούσα και πολύ κακώς έκανα. Το τρίο ακολουθεί τα χνάρια του αμερικάνικου rock της περασμένης δεκαετίας. Με λίγα λόγια για τους Bliss το δίλημμα Nick Cave ή Dinosaur Jr. απλά δεν υπήρχε. Το σετ τους είχε τις εντάσεις που έπρεπε να έχει, βασισμένο στα πολύ καλά φωνητικά τους, που θα έκαναν τους Soundgarden να ξαναπαίξουν και στο συντονισμένο παίξιμο του rhythm section τους. Από την ώρα μάλιστα που ο drummer τους ζεστάθηκε (το παίξιμο του ήταν πολύπλοκο, με δύο πετάλια στην μπότα και θύμιζε Tool) ξεσήκωσαν του φίλους τους. Πολλοί εξ’ αυτών ήταν τουλάχιστον φανατικοί. Τα σέβη μου λοιπόν στους Bliss και θα τους ξαναπετύχουμε.
Κατά τις 12.30 εμφανίστηκαν οι Echo Tattoo στη σκηνή, με ένα μικρό άγχος στα πρόσωπα τους, λόγω και της μεγάλης απουσίας τους από τις συναυλίες, αλλά και των μικροπροβλημάτων στον ήχο. Όμως κάπου εκεί αναλαμβάνει δράση ο απολαυστικός στη σκηνή Θανάσης Τσαγρής (μπάσο), στον οποίο και απολογούμαι δημοσίως που στην συνέντευξη τον βάφτισα Βαγγέλη, που ως άλλος Βούδας - εύστοχο το παρατσούκλι του - ανέλαβε το επικοινωνιακό κομμάτι μέχρι να ζεσταθεί και να χαλαρώσει η Εύη Χασαπίδου-Watson. Από το σετ τους, προφανώς παρέλασε ολόκληρο το Mind Your Step το οποίο δείχνει απρόβλεπτη αντοχή στον χρόνο, πόσο μάλλον όταν τα τραγούδια φαίνεται να ωριμάζουν ακόμα περισσότερο στη σκηνή. Τα “Refugee” και “Zoo” είναι αυτά που έχω πρόχειρα στο μυαλό μου. Η διαφορά λοιπόν στις στουντιακές εκτελέσεις με τις ζωντανές έρχεται αρχικά λόγω της εκτελεστικής δεινότητας ολόκληρης της μπάντας - με προεξέχων τον Πάνο Κουρτσούνη, που στωικά διαχειρίζεται τις κιθάρες γεμίζοντας τον ήχο των Echo Tattoo όσο πρέπει και όπου πρέπει. Για τον Ασημένιο, ο οποίος βρίσκεται πίσω από τα πλήκτρα, έχω μιλήσει και στο παρελθόν. Έχει δώσει κάτι που έλειπε στη μπάντα και το μοναδικό κρίμα στον μέτριο ήχο που είχαμε στο πρώτο μισό της συναυλίας είναι ότι χάσαμε διάφορα μελωδικά μέρη του. Ο Άκης Νίτσος (είναι και στους Liarbirds) διαχειρίζεται επιτυχημένα το καλό του drum set χαλιναγωγώντας καθ’ όλη την διάρκεια της συναυλίας την ένταση και τον ρυθμό ολόκληρης της μπάντας. Οι επιλογές τους δεν περιορίστηκαν μόνο στον τελευταίο τους δίσκο, αλλά ακούσαμε και παλαιότερα κομμάτια όπως το “Over” και πάνω από όλα δύο από τα καλύτερα κομμάτια που έγραψαν ποτέ, το “Firefly” και το “Roses In Frozen Gardens”.
Για τέλος φύλαξα τις λέξεις που πρέπει να γραφτούν για τη front-woman της μπάντας, πιθανώς τη μοναδική πραγματική τραγουδίστρια της εγχώριας σκηνής. Μια καλή φωνή μπορεί να έχει τη σωστή χροιά, μπορεί να έχει μεγάλη έκταση ή μπορεί να έχει εκφραστική δύναμη. Η Watson κατέχει όλα τα παραπάνω στοιχεία, μαζί με ερμηνευτική ειλικρίνεια που βρίσκεις σπάνια. Παρατηρώντας την προσεχτικά, δεν εκβιάζει ποτέ την έκταση της φωνής της (όπως θα έκαναν τόσες στη θέση της) ενώ ταυτοχρόνως, μόλις ζεσταθεί, δείχνει σαν να βρίσκεται στο σπίτι της και λέει τα στιχάκια της. Συνολικά ήταν μια ωραία βραδιά, από μια πολύ ενεργή - σε όλα τα επίπεδα - μπάντα, τις μέρες όταν σχεδόν απολιτίκ βραδιές όπως το gay pride στιγματίζονται από τα γυμνασιακού επίπεδου συνθήματα των γνωστών «ώριμων» παιδαράδων, οι οποίοι συχνάζουν στη Σωκράτους κρατώντας στόχους.
