Φωτογραφίες: Παντελής Παντελίδης
Μια ολοκληρωμένη πρόταση πάνω στο λαϊκό τραγούδι είναι η παράσταση που θα στηρίξει την καλοκαιρινή περιοδεία του Γιώργου Νταλάρα. Σε μια εποχή, όταν όλοι επιδιώκουν να βρουν προβοκατόρικους τρόπους για να τραβήξουν την προσοχή ενός όσο γίνεται νεανικού κοινού, εκείνος τι κάνει; Με μια στρατηγική κίνηση, προσφέρει ένα θέαμα φτιαγμένο με το υλικό που ξέρει καλύτερα από πολλούς - δηλαδή το γνήσιο λαϊκό τραγούδι μέσα σ’ ένα πλαίσιο θεατρικής παράστασης. Και όπως είχε πει χαρακτηριστικά ο Παναγιώτης Κουνάδης (που επιμελήθηκε την παράσταση) τα ρεμπέτικα τραγούδια τα έγραψαν νέοι για νέους...
Τι καλύτερος τρόπος λοιπόν, να βουτήξουμε στο παρελθόν από ένα....όνειρο! Η παράσταση τυπικά αρχίζει (μετά την εισαγωγή με το “Ζεϊμπέκικο” του Διονύση Σαββόπουλου) με τον Νταλάρα να μιλάει για το ρεμπέτικο και να περιγράφει ένα όνειρο δικό του: ότι κουβέντιαζε με τον πατέρα του και αναρωτιόταν πως θα του στείλει την τελευταία του δουλειά, ώστε να την απολαύσει με τους τότε γίγαντες και τωρινούς φίλους, όπως ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης, η Νίνου κτλ. Μια πρώτης τάξεως ατάκα για να τιμήσει τις δουλειές του μεγάλου συνθέτη Λουκά Νταράλα και ν’ αντιλαλήσουν στα βράχια τα ταξίμια του Μανώλη Πάππου στο “Βουνό”, ξεκινώντας το ταξίδι.
Περιπλανηθήκαμε σε εποχές, θυμηθήκαμε προσωπικά βιώματα, ενώ παράλληλα ο χρόνος κυλούσε είτε πιο αργά (όπως αρμόζει στην τότε κοσμοπολίτικη Σμύρνη και στον ήχο της), είτε πιο γρήγορα (για να ξεπεράσει την Κατοχή και την λογοκρισία), είτε με απαλούς ρυθμούς όπως ταιριάζει στο ρεμπέτικο. Λαμπερή στιγμή της βραδιάς ήταν το “Συννεφιασμένη Κυριακή”, που με την ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα κατάφερε να συντονίσει τα βιώματα του κοινού.
Και επιτυχίες υπήρχαν και...b-sides, αλλά και το υπόβαθρο των τραγουδιών μέσα από τα σκετσάκια και τις ατάκες που αιωρούνταν (όπως εκείνη η τρομερή που έλεγαν οι Σμύρνες: «Ξέρεις τι είναι να σε σφάζουνε να σε τσιτσιρίζουνε και εσύ να δηλώνεις πάλι Ρωμιά;»). Άλλος απόλαυσε το “Kάτω Στα Λεμονάδικα”, κάποια κυρία δάκρυσε στο “Σαν Μαγεμένο Το Μυαλό μου” και γενικά ο καθένας δέθηκε πάνω σε κάποιο κομμάτι. Έτσι κι αλλιώς, το λαϊκό τραγούδι είχε πάντα άμεση σχέση με τα όνειρα. Όλοι όσοι τα αγάπησαν (δημιουργοί-ακροατές) εκείνο που έβλεπαν μόλις έκλειναν τα μάτια ήταν μια καλύτερη ζωή. Και αυτή η παράσταση δείχνει τη διαδρομή προς το ευ ζην του καθενός.
