Φωτογραφίες: Θοδωρής Κάργας
Το Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ έφτασε αισίως στην 8η χρονιά και μέσα στην πληθώρα των μουσικών πραγμάτων που γίνονται πλέον στην Αθήνα, είναι από τους πιο ζωντανούς και πρωτοποριακούς θεσμούς. Σχήματα από 15 ευρωπαϊκές χώρες - όπως η Ολλανδία, η Ισπανία, η Εσθονία, η Σλοβενία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο κ.α. - έδωσαν το παρόν με συμμετοχές μέσω των πρεσβειών και των Μορφωτικών Ινστιτούτων των χωρών τους. Εμείς είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε το Σάββατο το βράδυ, μια ιδιαίτερα καλοκαιρινή βραδιά κατά την οποία στην ευρύτερη γειτονιά στο Γκάζι γινόταν χαμός στην κυριολεξία, την ελληνική συμμετοχή στο Φεστιβάλ: τους Ειρήσθω Εν Παρόδω, ένα εξαιρετικά ελπιδοφόρο μουσικό σχήμα, το οποίο ξεφεύγει από την πεπατημένη που ακολουθούν ανάλογα σχήματα δραστηριοποιούμενα στον ευρύτερο χώρο της jazz. Τα τελευταία δυόμισι χρόνια το σχήμα έχει παίξει σε πολλές live σκηνές της πόλης - όπως το Αλάβαστρον, το Οντεόν, το Χίλιες και Μία Νύχτες - και έχουν κυκλοφορήσει επίσης και δύο demo, τόσο με δικά τους κομμάτια όσο και με διασκευές παραδοσιακών ρυθμών που «φλερτάρουν» με την jazz. Έχοντας τους δει ξανά, αλλά μπροστά σε ένα σαφώς πιο περιορισμένο κοινό, πιστεύω ότι χθες το βράδυ οι Ειρήσθω Εν Παρόδω πήραν το βάπτισμα του πυρός, απέκτησαν την εμπειρία που σου δίνει το να κρίνεσαι ξαφνικά όχι από μια μεγάλη παρέα, όπως είναι συνήθως το κοινό στις μικρές μουσικές σκηνές, αλλά από τις εκατοντάδες κόσμου που βρέθηκαν στην κατάμεστη Τεχνόπολη. Το πρόγραμμά τους ξεκίνησε με το “Τraditional Iraqi Melody”, μια παραδοσιακή ιρακινή μελωδία (όπως μαρτυρά και ο τίτλος), διασκευασμένη από τους ίδιους. Άλλωστε αυτό είναι και το σημείο στο οποίο «ποντάρουν» τα έξι μέλη του συγκροτήματος. Χωρίς να προδίδουν την αρχική σύνθεση, ενορχηστρώνουν και διασκευάζουν παραδοσιακούς ήχους του κόσμου, με φαντασία και φρέσκια πνοή. Με αυτόν τον τρόπο προσέδωσαν ένα τελείως διαφορετικό χαρακτήρα από αυτόν που έχουμε συνηθίσει σε μελωδίες όπως το “Nardis” του Μiles Davis. Στη συνέχεια απολαύσαμε δύο δικά τους πολύ όμορφα κομμάτια, το “Ακρωτήρι” και το “Γεράκι Της Ελεωνόρας”, όπως είναι η δόκιμη ονομασία του μαυροπετρίτη, ενός σπάνιου είδους γερακιού το οποίο απειλείται από εξαφάνιση. Εξαιρετικός ο Παναγιώτης Ράπτης με το φλάουτό του στο συγκεκριμένο κομμάτι. Άλλα κομμάτια που συμπλήρωσαν το πρόγραμμα, το “Caravan”, o θρακιώτικος “Μαντηλάτος Χορός” και το “Siseler”, παραδοσιακός χορός της Τουρκίας διασκευασμένος, με τα κρουστά να κρατούν πρωταγωνιστικό ρόλο, και να βοηθούν στο να αποκτήσουν οι μουσικοί επαφή με το κοινό. Η αλήθεια είναι πως η οργανική μουσική δεν «αβαντάρει» την επαφή του κοινού με τους μουσικούς. Προκειμένου να κατακτήσεις τη συναισθηματική επαφή πρέπει να είσαι άρτιος τεχνικά ώστε να μπορείς εκ των υστέρων να κινηθείς με άνεση, και να επικοινωνήσεις μαζί του. Τα έξι μέλη της μπάντας απέδειξαν ότι είναι ικανότατοι μουσικοί, με μεράκι και προσήλωση σ΄ αυτό που κάνουν και πιστεύω ότι το μόνο που χρειάζονται είναι να αποκτήσουν εμπειρία σε ζωντανές εμφανίσεις ενώπιον πολυπληθούς ακροατηρίου. Με τον τρόπο αυτό θα αποκτήσουν τον «αέρα» ώστε να εξελιχθούν σε υπολογίσιμη δύναμη και να δώσουν πολλά στον ιδιαίτερο μουσικό χώρο τον οποίο έχουν επιλέξει. Γεγονός πάντως είναι ότι κοινό και μουσικοί χάρηκαν τη συνεύρεση αυτή και η βραδιά τελείωσε μετά μία ώρα και είκοσι λεπτά στις 12.15 με encore, με έναν αυτοσχεδιασμό βασισμένο σε έναν παραδοσιακό τυνήσιο σκοπό. Ημερολογιακά η πρώτη μέρα του καλοκαιριού ήταν ήδη γεγονός και το πλήθος σκόρπισε στην περιοχή για να συνεχίσει να «τζαζάρει»… 
