Φωτογραφίες: Φλώρα Παντελίδη
Μεγαλώνοντας στην Ελλάδα μαθαίνεις να ζεις με το παράδοξο σε κάθε κατηγορία του δημόσιου βίου. Έτσι στον μουσικό χώρο και κυρίως στον εναλλακτικό, το παράδοξο είναι ότι ενώ γίνονται εύκολα θέμα συζήτησης αξιόλογα συγκροτήματα που είναι τελείως παραδομένα όμως στο βρετανικό η αμερικάνικο lifestyle, χρειάζεται περισσότερο χρόνο ν’ακουστεί κάποιος καλλιτέχνης που βουτάει στους ήχους της γειτονιάς δηλαδή της Μεσογείου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Κωστής Μαραβέγιας και η παρέα του δηλαδή...Maraveyas Illegal, που η κάθε εμφάνιση μεταφράζεται σε γλέντι και όχι σε live. Ο χώρος του Okio bar,είχε όλα τα προσόντα για να ζήσουμε μια γιορτή a la Grec.Όπως είναι απομακρυσμένος από τις υπόλοιπες καφετέριες, μ’ έντονα στοιχεία καραβιού στη διακόσμηση, και πολύ κοντά στα λαμπερά κότερα που αράζαν στη μαρίνα, θα πίστευες ότι σε πήγαν σε κάποιο νησί, αν άνοιγες τα μάτια σου ξαφνικά εκεί. Ο κόσμος μπαινόβγαινε στο μαγαζί και γενικά η διάθεση ήταν ανάλαφρη. Το πρόβλημα είναι, ότι, για αρκετή ώρα μετά την αρχή της συναυλίας, η διάθεση παρέμεινε έτσι (το μαγαζί είναι και στέκι, οπότε μεγάλη μερίδα κόσμου είχε πάει εκεί απλά για ν’ απολαύσει το ποτό του), οπότε στα πιο χαμηλόφωνα κομμάτια ο κόσμος συνέχιζε να μιλάει. Ενώ άλλες φορές το “In The Death Car” με την υποβλητική ερμηνεία της Βασιλικής Κακοσαίου μέσα από…ντουντούκα κερδίζει την προσοχή, εδώ ήταν απλά ιδανικό «χαλί» για να μιλήσει κάποιος περί διακοπών. Η ώρα περνούσε όμως, το αλκοόλ κυλούσε, πέρασε και μια street μπάντα Τσιγγάνων με πνευστά και οι Μaraveyas Illegal ανεβάζαν τις εντάσεις με γεωμετρικό τρόπο. Η πείρα του Κωστή μέσα από τα jams που έχει κάνει στα πεζοδρόμια της Ευρώπης τον βοήθησε να συντονίσει ένα μεικτό κοινό με τις μουσικές του - δηλαδή μελωδικές γραμμές της εδώ γειτονιάς (Ιταλία, Γαλλία, Μαρόκο, Ελλάδα), μπολιασμένες με τον απαραίτητο ska-punk ήχο που δίνει το γκάζι. Το ρεπερτόριο ήταν φυσικά επικεντρωμένο στον τελευταίο του δίσκο (σχεδόν όλος παίχτηκε μην αναφέρω τίτλους μωρέ!), αλλά υπήρχε χώρος για λαμπερές διασκευές από την cabaret persona Θεοδώρα Τζήμου, όπως είναι το “In A Matter Of Speaking” των Τuxedomoon η το “These Boots”. Aυτά έδιναν το δικό τους χρώμα μέσα στο patchwork του ήχου των Maraveyas. Με το υπέροχο φελλινικό βαλσάκι “Δεν Σταματώ”, τα όργανα έπαψαν να παίζουν και ο κόσμος έμεινε να κοιτάει τη θάλασσα και να σχεδιάζει προς τα που θα τη διασχίσει. Δυο ώρες πριν φορτώναν το ιδανικό soundtrack διακοπών στο i-pod του μυαλού τους... Υ.Γ. Πρέπει να δείτε τον κοντραμπασίστα να υποκρίνεται(;) τον τηλε-ιερέα! Είναι μοναδικά τόσο ίδιος με αυτά τα άτομα, ώστε σε γονατίζει να πιστέψεις!
