Dirty Granny Tales

Φωτογραφίες: Νίνα Ποπώφ

Το υπόγειο του Underworld ήταν ασφυκτικά γεμάτο, βράδυ Παρασκευής, με άτομα να κάθονται ακόμα και πάνω στην πίστα. Περίμεναν όλοι με ανυπομονησία να ξετυλιχτεί μπροστά τους η τελευταία αφήγηση της βρώμικης και τρομακτικής γιαγιάς, για φέτος τουλάχιστον. Αυτή η γιαγιά δεν μοιάζει με καμία από τις άλλες, τις συνηθισμένες γιαγιάδες, που αφηγούνται παραμύθια στα παιδάκια για να κοιμηθούν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, μετά απ’ αυτή την παράσταση κανείς, μικρός ή μεγάλος, δεν θα μπορούσε να κοιμηθεί ήσυχα...

Οι Dirty Granny Tales, μαυροντυμένοι και με α-λα-black metal μακιγιάζ, παρουσίασαν για τελευταία φορά στην Αθήνα μια οπτικοποίηση του πρώτου τους album, Inversed World. Αρχικά, τα τέσσερα μέλη του group περπατάνε σαν ξωτικά, αργά και τρομακτικά, έρποντας, μέχρι να πάρουν τη θέση τους στα όργανα. Η αφήγηση αρχίζει, καθώς ένας απλός άνθρωπος συναντάει έναν παράξενο γέρο που τον προτρέπει να παρακολουθήσει μια μοναδική παράσταση, φτιαγμένη για αυτόν και μόνο. Η περιέργειά του τον οδηγεί στο να δώσει ακόμη και την ίδια του την καρδιά και να ξεχάσει για πάντα την έως τότε ζωή του, προκειμένου να παρακολουθήσει το πρωτόγνωρο θέαμα.

Έτσι ξεκίνησε η ιστορία, και μαζί με τον περίεργο και άτυχο άντρα, μπήκαμε κι εμείς στον σκοτεινό κόσμο των Dirty Granny Tales και στις ενδόμυχες σκέψεις της μυστηριώδους ντίβας         Didi. Ήταν μια μοναδική εμπειρία, ένα ανατριχιαστικό μιούζικαλ. Οι τέσσερις μουσικοί, μαζί με μια χορεύτρια και δυο φιγούρες πίσω από μαύρο ύφασμα να κινούν τις γιγάντιες μαριονέτες, έπλεξαν έναν ιστό αράχνης, ένα παραμύθι για μεγάλους. Απόκοσμα φωνητικά, πρόσωπα και μάσκες που βγήκαν από τους πιο τρομακτικούς παιδικούς μας εφιάλτες και χορευτικά που θύμιζαν πότε παραλήρημα, πότε την κραυγή απελπισίας του άτυχου άντρα, όταν κατάλαβε τι μυστικό έκρυβε η παράσταση: ότι έγινε και ο ίδιος μαριονέτα στα χέρια των μαριονετών, έχοντας δώσει την καρδιά του μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την περιέργειά του, χωρίς να υπάρχει γυρισμός.

Πέρα από τον περιορισμένο χώρο που υπήρχε για το θεατρικοχορευτικό μέρος της παράστασης, ένα μείον στην εμφάνιση του ιδιόμορφου group ήταν η απουσία του videowall, το οποίο υπήρχε στις εμφανίσεις τους στο θέατρο. Αυτή η τελευταία παράσταση είχε περισσότερο συναυλιακό χαρακτήρα, χωρίς το video και τους υποτίτλους, όμως, εάν κάποιος δεν τους είχε ξαναπαρακολουθήσει ή δεν είχε ακούσει τη δουλειά τους, του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβει την πλοκή. Αυτό φάνηκε να επηρεάζει ελάχιστα το κοινό, το οποίο παρακολουθούσε σχεδόν υπνωτισμένο ένα παραμύθι που όμοιό του δεν είχε ξανακούσει. Αναμένουμε τη συνέχεια της παρανοϊκής αυτής ιστορίας με πολλή (και θανάσιμη) περιέργεια...