Γυμνή - εντελώς γυμνή, μια φωνή σε ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, ένα νέι, λίγα πλήκτρα, μια κιθάρα - όλα αυτά σε δημόσια έκθεση - είναι κάτι που πολλοί σύγχρονοι ερμηνευτές δεν τολμούν. Το παιχνίδι της Σαβίνας Γιαννάτου με τη συναισθηματική υπερβολή πάντα χαρακτήριζε τα τραγούδια της και ειδικότερα σε μια εμφάνιση τέτοιου απέριττου ύφους μας υπενθύμισε πως ένας μεγάλος ερμηνευτής είναι ταυτόχρονα και ένας μεγάλος ηθοποιός, που με την φωνή του δημιουργεί εικόνες...
Με μια παρέλαση εικόνων άλλοτε αρχέγονων και μυστικιστικών, άλλοτε υπαρξιακών, άλλοτε σκληρών αλλά καθ’ όλα λυρικών, η Γιαννάτου, υπό την επίβλεψη της νευρώδους και μαχητικής της σκοπιάς, σου δίνει την εντύπωση πως βιώνει το κάθε τραγούδι ξεχωριστά παρά το ότι απλά το ερμηνεύει. Τολμηρά ωμή με τα μπαράζ λαρυγγισμών που συνόδευαν όσα τραγούδια μας παρουσιάστηκαν στη μεγαλύτερη διάρκεια της βραδιάς, ήχοι φωνητικά αποδοσμένοι σε μια αδιευκρίνιστη γλώσσα, η οποία θυμίζει απόκοσμες σκηνές και εξορκισμούς: ακατέργαστα π.χ. σκοτεινή και μελαγχολική στο “Βράδυ” από το album Καρυωτάκης και θεατρικά δραματική στην κορύφωση που μας επιφύλαξε με το καταραμένο blues της Nina Simone, “Black Is The Color”. Μια στιγμή που της ταίριαζε και κατά συνεπεία απέδιδε καλύτερα στο κοινό, μιας και βγήκε στην επιφάνεια η καλά κρυμμένη μελωδική πλευρά της.
Χατζιδάκι - δυστυχώς - δεν ερμήνευσε, πως όμως να κρατήσω κακία σε αυτή τη σπουδαία ελληνίδα μουσικό… Θα ήθελα να την ξαναδώ το καλοκαίρι στο Ηρώδειο, μαζί με τη Λένα, σίγουρα η Σαβίνα θα είναι κάπου εκεί στην μεγάλη επιστροφή της ιέρειας...
