Φωτογραφίες: Έφη Παναγιωτοπούλου
Οι Matisse έχουν δώσει, αν έχω μετρήσει καλά, 30 συναυλίες μέσα στο 2008 σε Ελλάδα και Μεγάλη Βρετανία, κάτι που τους καθιστά ένα από τα πιο ενεργητικά ονόματα στην ελληνική αγγλόφωνη «σκηνή». Αυτή της Πέμπτης στο Κύτταρο ήταν η 30ή. Στα πλαίσιά της, οι Matisse συνεργάστηκαν με μπάντες οι οποίες είχαν παίξει support για αυτούς κατά τη διάρκεια της φετινής περιοδείας τους.
Οι Rosebleed, group που ξεπήδησε από το Schoolwave και που οσονούπω κυκλοφορεί την πρώτη του δουλειά, άνοιξαν τη βραδιά και έδειξαν και πάλι δείγματα εξαιρετικού ταλέντου - και ως προς το εκτελεστικό και ως προς το συνθετικό κομμάτι. Ξεχώρισα αυτό το υπέροχο, φτιαγμένο για single, “There Is No Time (Until Next Time)”, αλλά και τη διασκευή στο “Blue Velvet” του Bobby Vinton με ένα οδηγημένο από την κιθάρα ξέσπασμα στο «δικό τους», δεύτερο μισό του τραγουδιού. Στα 20 τους οι Rosebleed, με έκαναν να ελπίσω ότι επιτέλους θα βλέπουμε μια μπάντα να ωριμάζει στη σκηνή πριν γίνει 30 ετών, όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα… Έμαθα ότι οι Rosebleed ανοίγουν και για τους Hooverphonic στις 30 Μαΐου, αλλά θα εμφανιστούν και στη σκηνή των Schooligans στο Rockwave. Οπότε θα έχουμε και θα έχετε ευκαιρίες να τους ξαναδούμε...
Ακολούθησαν οι Abbie Gale, με τον κόσμο να πυκνώνει, οι οποίοι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους - και πάλι. Πρέπει να παραδεχτώ (με χαρά μου) ότι η πατρινή μπάντα έχει ανεβάσει πολύ ψηλά τα standards στις ζωντανές εμφανίσεις της. Ο ήχος τους είναι πολύ καλά δουλεμένος, σημάδι ότι λιώνουν στις πρόβες, και αν βοηθούν οι ηχητικές συνθήκες, τότε έχουμε τέλειο αποτέλεσμα - όπως συνέβη δηλαδή στο Κύτταρο. Η Εβίρα μάγεψε ξανά και τα αγόρια έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, με αποτέλεσμα να δούμε μια εμφάνιση τουλάχιστον ίση με αυτή του Gagarin τον Δεκέμβριο. Το “Clown”, το “Mom”, το πανέμορφο “Lovesong”, το “Gone” και το “Life After Life” έφτιαξαν μια πολύ καλή ατμόσφαιρα, η οποία εξελίχθηκε σε... παράδεισο όταν το συγκρότημα έκλεισε με το “Danko” - το κομμάτι που κλείνει και το πρόσφατο album τους 2 - σε μια ζωντανή εκτέλεση απείρως πιο υπέροχη από την album version. Ζούσαμε μια μαγεία! Και ήμασταν ακόμα στη μέση της βραδιάς.
Η οποία βραδιά συνεχίστηκε με τους Juno Ashes, τη μπάντα του πρώτου κιθαρίστα των Puressence, του Neil McDonald. Υποθέτω πως αρκετοί δεν ξέχασαν τη καθοριστική συνεισφορά του στα δύο πρώτα και πλέον επιτυχημένα albums των Puressence, μιας και αναγνώρισα αρκετούς fans της μπάντας από το Manchester ανάμεσα στο κοινό. Οι Juno Ashes είναι πολύ νέο group, σχεδόν ενάμιση χρόνο είναι μόνο μαζί, και ήδη έχουν κάνει αισθητή τη παρουσία τους στην πόλη τους, ενώ έχουν κυκλοφορήσει και ένα single. Στο Κύτταρο διάλεξαν να έχουν ένα πιο «intimate» σετ, με πιο mid tempo κομμάτια, «πιο κοντά στους Έλληνες», όπως μου εξήγησε αργότερα ο Neil. Ο χώρος τους είναι, γενικότερα, το indie αλλά στη λιγότερο κιθαριστική μορφή του, κάτι παράξενο για μια μπάντα της οποίας ηγείται ένας κιθαρίστας. Τα πλήκτρα έδιναν το χαρακτήρα στον ήχο των Juno Ashes και ο Neil έφτιαχνε το περίγραμμα με τη κιθάρα του. Χαρακτηριστικό όμως της μπάντας είναι η μορφή, η φωνή και ο θεατρινισμός του τραγουδιστή Andy (σπουδαγμένος στο Μουσικό Θέατρο), ο οποίος έδινε αυτό το κάτι που χρειαζόταν για να μείνει καρφωμένο το κοινό στη σκηνή παρακολουθώντας τραγούδια που δεν έχει ξανακούσει ποτέ του. Ελπίζω να πετύχω και στο ραδιόφωνο κάποια στιγμή το “Jennifer Sometimes” αλλά και να ξαναδούμε από κοντά τους Juno Ashes στα μέρη μας, για περισσότερα συμπεράσματα.
Και η στιγμή της βραδιάς είχε φτάσει λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Οι Matisse ανέβαιναν για να παίξουν το σετ με το οποίο περιόδευσαν τόσο έντονα τους τελευταίους μήνες. Η δυναμική τους είναι τεράστια πλέον στα live, ενώ το σετ είναι πολύ πιο rock από τον δίσκο τους και αυτό γιατί, πάνω στη σκηνή, οι κιθάρες αποτελούν την οδηγήτρια δύναμη. Η κίνηση από τους πέντε Αθηναίους είναι διαρκής και μελετημένη, ως και το ποζεριλίκι του Γρηγόρη έχω την εντύπωση ότι είναι με σχέδιο! Ο Άλεξ Καββαδίας, νέος τραγουδιστής της μπάντας, είναι πλέον άνετος με το μικρόφωνό του ενώ περνάει τουλάχιστον τη μισή συναυλία εκτός σκηνής παρέα με τον κόσμο! Εντυπωσιακό αν σκεφτεί κανείς ότι είναι τραγουδιστής εδώ και μόλις 8 μήνες. Μπορεί να λείπει στους παλιούς fans το μάτι του Άρη που γυάλιζε, αλλά οι νέοι fans είναι τόσο περισσότεροι… Τα τραγούδια του σετ ήταν διαλεγμένα περισσότερο με βάση το τελευταίο album, αλλά είχαν γερές δόσεις από το παρελθόν. Το απίστευτο, πάντως, ήταν η επαφή με τον κόσμο, μιας και δεν έχει τύχει να ξαναδώ σε live των Matisse τόσο πολύ κόσμο να συμπεριφέρεται ως hardcore fan της μπάντας. Ο χορός έδινε και έπαιρνε, ο κοριτσόκοσμος (το 75% του κοινού!) έδινε μια σούπερ νότα στη βραδιά και το group έπαιρνε αυτή την ενέργεια για να τη δώσει πίσω στο διπλάσιο. Χαρακτηριστικό ήταν ότι προς το τέλος της συναυλίας μάτωσαν τα δάχτυλα του Γρηγόρη από το κοπάνημα της κιθάρας στο outro ενός κομματιού.
Το encore είχε και ένα καινούργιο κομμάτι, το “Hell Is Living With You”, το οποίο οι fans ήξεραν ήδη, και επίσης είχε όλα τα hits από μια δεύτερη φορά: “5 Seconds Of Love”, “Call Me Call Me” και “She Smiles” δημιούργησαν φρενίτιδα και έκλεισαν μια χορταστική, αν μη τι άλλο, βραδιά σε έναν, το ξαναλέμε, όμορφο χώρο. Με τη δυναμική που έχουν οι Matisse αυτή τη στιγμή περιμένουμε μια σπουδαία συνέχεια το καλοκαίρι που έρχεται…
