Καθώς ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κίνησε με τον Νιόνιο για τη συναυλία της Λάρισας, στη γνώριμη κοιλάδα, ο Βόλος δοκιμάζει τα κοινωνικά ζυγωματικά του με εκτενή μειδιάματα (σημείωση αρχισυντάκτη: τι κάνει ο Βόλος;;;;), ταρακουνημένος αρκετά από την εμφάνισή τους στην πόλη. Το όμορφο όμως είναι το εξής. Οι δύο πρωταγωνιστές αποτέλεσαν απλώς την αφορμή, τελικά, για να ξεδιπλώσει τη δυναμικότητά της μια ομάδα μουσικών με τόση καλή χημεία και ταλέντο που σπάνια βλέπουμε. Βάσω Δημητρίου,
Πέρα όμως από τους αυτοσχεδιασμούς και το υπόλοιπο γνωστό πρόγραμμα, θα ήθελα να σταθώ στην ιστορία του Γιώτη Κιουρτσόγλου (όπως σύντομα μου τη διηγήθηκε μετά το τέλος της συναυλίας), που εξηγεί εν μέρει το μουσικό, καλειδοσκοπικό αποτέλεσμα το οποίο παρακολουθήσαμε. Μια ιστορία που ξεκινάει το 1987, με αυτόν να φεύγει για σπουδές στο Los Angeles μαζί με τη Βάσω Δημητρίου, η οποία παρέμεινε εκεί τελικά, γνωρίζοντας κάποια στιγμή τον Jimmy Mahlis - Έλληνας δεύτερης γενιάς, με αρκετές προσωπικές μουσικές ασχολίες στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού - περνάει μετά, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1990 από τα βουνά της Ελβετίας, όπου Κιουρτσόγλου και Satnam ηχογραφούν μαζί σε ένα project, με μια ντουζίνα περίπου άλλους μουσικούς, για να καταλήξει στον δρόμο κατά κάποιο τρόπο σήμερα, στηρίζοντας τη συνεργασία Σαββόπουλου και Παπακωνσταντίνου. Συνεργασία που μεταφράζεται σε ένα επερχόμενο δίσκο, ο οποίος ολοκληρώνεται σιγά-σιγά, με κάποια τελευταία θέματα ενορχήστρωσης να έχουν μόνο μείνει εκκρεμή.
Πιθανότατα να έχουμε να κάνουμε με μια διάκριση που υπογράμμιζε ο Baudelaire ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον άνθρωπο του κόσμου. Διότι, σε αυτήν την περίπτωση, η συγκεκριμένη ομάδα μουσικών δεν είναι απλώς καλλιτέχνες, ερμηνευτές μουσικής, δεξιοτέχνες, ειδικευμένοι στα όρια της παλέτας τους και απλοί χειρώνακτες της τέχνης τους. Αλλά άνθρωποι του κόσμου, που η περιέργειά τους και το ενδιαφέρον τους για τα θραύσματα της ζωής τους κάνει να σουλατσάρουν μέσα και ανάμεσα σε αυτά, με μια λογική φλανερική, η οποία συμπυκνώνει, επεκτείνει, προσπερνά - ανάλογα με τον καθένα - τη φράση: «κι όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει...».
