Το στομάχι μου δεν ήταν στα καλά του την Πέμπτη, αλλά ποιος άκουγε μετά την Αναστασία έτσι και δεν της έκανα παρέα στην αθηναϊκή εμφάνιση του αγαπημένου της συγκροτήματος, που επέστρεφε στα λημέρια του μετά από μια επιτυχημένη περιοδεία στην επαρχία. Πάλι καλά δηλαδή, αλλιώς θα έχανα ένα εκπληκτικό live. Έχω δει πολλές φορές τα Διάφανα Κρίνα στη σκηνή και τους θυμάμαι τόσο σε σπουδαίες εμφανίσεις, όσο και σε μετριότερες. Όμως την Πέμπτη ήταν το κάτι άλλο.
Από νωρίς φάνηκε πως το Κύτταρο θα ήταν φίσκα, καθώς όλο και πύκνωνε ο κόσμος, με αποτέλεσμα μέχρι τις 11 να μην πέφτει πια ούτε καρφίτσα - είχε πραγματικά γεμίσει κάθε διαθέσιμη γωνιά του μαγαζιού. Emo φράντζες στέκονταν δίπλα-δίπλα σε κλασικοροκάδικες κοτσίδες και ώριμοι κύριοι με καράφλες σπρώχνονταν με goth και metal πιτσιρικάδες, ενώ δίπλα στη σκάλα ξεχώριζε και η σεβάσμια φιγούρα ενός μεγάλου σε ηλικία άντρα, με μακριά άσπρη γενειάδα. Θα μπορούσε να είναι παπάς, δεν φόραγε όμως ράσα και σας ορκίζομαι πως, αργότερα, απέδειξε ότι ήξερε απέξω τους στίχους του “Η Αγάπη Είναι Ένας Σκύλος Απ’ Την Κόλαση”... Κατά τις 11.15 πάντως, όλο αυτό το ετερόκλητο πλήθος έγινε ένα, καθώς τα Διάφανα Κρίνα βγήκαν στη σκηνή και ο Θάνος Ανεστόπουλος προέβη στον γνωστό του χαιρετισμό, υψώνοντας το ποτήρι του.
Έτσι ξεκίνησε ένα ανεπανάληπτο βράδυ. Και με το τρίτο κιόλας τραγούδι του σετ, το “Σε Μια Γη Που Ανατέλλει” από τον επερχόμενο δίσκο τους, φάνηκε ότι τα Διάφανα Κρίνα βρίσκονταν σε δαιμονιώδη φόρμα. Από εκεί και πέρα, δεν υπήρχε γυρισμός για το ταξίδι στο οποίο μας πήραν μαζί τους. Οι κιθάρες του Μπάρδη και του Τσουκαλά δεν σταμάτησαν να κόβουν σαν ξυράφια μέχρι το φινάλε, οι μπασογραμμές του Παντελή Ροδοστόγλου ήταν υποδειγματικές και τα τύμπανα του Τάσου Μαχά έμοιαζαν να έχουν πάρει φωτιά. Όμως, ο μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν ο Θάνος Ανεστόπουλος - αποδεικνύοντας περίτρανα ότι από τα δικά του πάνω ή κάτω εξαρτώνται τελικά πολλά στα live των Διάφανων Κρίνων. Ο Ανεστόπουλος, λοιπόν, ήταν φανταστικός. Αεικίνητος, παθιασμένος, άγριος άνεμος και πουλί με σπασμένη φτερούγα ταυτόχρονα (αναλόγως των αναγκών των τραγουδιών), παρέσυρε και τα Κρίνα αλλά και εμάς σε έναν φρενιασμένο ρυθμό, αφού από ένα σημείο και έπειτα το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο χωρίς ανάσα και διακοπή. Και όταν κάποιοι γραφικοί στο κοινό άρχισαν τα γνωστά «ω, είναι ωραία στον παράδεισο», γύρισε και τους απάντησε «σκατά είναι στον παράδεισο - το επόμενο λέγεται Διάφανα Κρίνα». Και ακολούθησε όντως το “Διάφανα Κρίνα”, στην καλύτερη εκτέλεση που το έχω ακούσει ποτέ.
Σε μια τέτοια συναυλία είναι δύσκολο να σταθείς σε highlights. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στο “Η Αγάπη Είναι Ένας Σκύλος Απ’ Την Κόλαση”, στον “Μπλε Χειμώνα”, στο “Πλάι Σου” ή στο τρομερό φινάλε του - κατά τα άλλα αδιάφορου - νέου τραγουδιού “Στην Κόλαση Βαθιά”. Όπως δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στο μεγαλειώδες encore, όπου τα “Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας”, “Κλόουν Την Τετάρτη, Την Κυριακή Νεκρός”, “Μουχλαλούδα”, “Μέρες Αργίας” και “Βάλτε Να Πιούμε” μας γάζωσαν σαν ριπές από πολυβόλο. Η δε “Μουχλαλούδα” γνώρισε την πιο καταπληκτική εκτέλεση η οποία της έχει επιφυλαχθεί ως τώρα - να φανταστείτε ότι είδα ακόμα και τον Gizmo δίπλα μου να παθαίνει αμόκ, μόνο αυτό σας λέω... Αυτό το live θα έπρεπε να έχει κινηματογραφηθεί και να βγει σε DVD. Ήταν η ζωντανότερη απόδειξη ότι στο παγιωμένο αγγλόφωνο rock σκηνικό των ημερών μας με τις indie κατά βάση ανησυχίες, μία από τις θρυλικές μπάντες των χρυσών χρόνων του ελληνόφωνου rock θέλει και μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα πράγματα.
