Φωτογραφίες: Λίλα Τζαμούση
«Στου φόβου τη στυγνή τρομοκρατία, υψώνουμε ένα Κ-13». Αυτή η φράση συμπυκνώνει το νόημα της παράστασης του Φοίβου Δεληβοριά στο Κύτταρο. Μιας παράστασης-μανιφέστο ενός ανθρώπου που έχει κάτι να πει. Ο Φοίβος Δεληβοριάς έχοντας ως βάση κατά κάποιο τρόπο τα λεγόμενα του Jack Kerouac για το Οn the road, «All the things I wrote were true cos I believed in what I saw», βγαίνει έξω στον δρόμο και ανεβαίνει έπειτα πάνω στη σκηνή για να μας πει τι είδε, με τη συνοδεία πολύ καλής και δουλεμένης μουσικής. Αυτό συνέβη την Παρασκευή στο Κύτταρο, την προηγούμενη του φινάλε του «Κ-13» σε αυτόν το χώρο. Υπήρχε μια χαλαρή ατμόσφαιρα στον τελευταίο, ο οποίος γέμιζε σιγά σιγά, ακόμα όταν ο Φοίβος βγήκε και πήρε το «πινέλο» του για να ζωγραφίσει το πλαίσιο της βραδιάς, η οποία αρχικά ζεστάθηκε αρκετά με τη διασκευή στο “Ένα Γουρούνι Λιγότερο’’ του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Καθώς ερμηνευτές και κοινό δένονταν όλο και περισσότερο με την ώρα και ξεδιπλωνόταν η παράσταση, χιούμορ, μελαγχολία και αυτοσαρκασμός διαδέχονταν το ένα το άλλο και μπλέκονταν για να αποδώσουν την πραγματικότητα του Φοίβου. Εδώ είναι όμως, νομίζω, το ζουμί. Διότι η προσέγγιση του Φοίβου στην πραγματικότητα είναι το τελικό αποτέλεσμα που εμείς βλέπουμε, και σε ένα επόμενο επίπεδο ερμηνεύουμε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Το να είσαι αυτό που είσαι, είτε από τη μια μεριά του καθρέφτη, είτε από την άλλη, είναι το ζητούμενο. Να ψάχνεις, να αναγνωρίζεις, να αμφιβάλεις και να αμφισβητείς τις πτυχές του εαυτού σου και του περιβάλλοντός σου, να είσαι αληθινός και όχι δήθεν. Το κίνητρο είναι τελικά η επαφή και η επικοινωνία. Βλέπουμε ύστερα ένα δεμένο σχήμα από πολύ καλούς μουσικούς, που πλαισιώνουν τον Φοίβο και τις δύο νέες κοπέλες οι οποίες τον συνοδεύουν, να δημιουργούν τη χημεία που χρειάζεται. Αξίζει να πούμε ότι και οι δυο κοπέλες, η Πέννυ Μπαλτατζή και η Μάρω Μαρκέλλου, έχουν από κάτι διαφορετικό και ενδιαφέρον η κάθε μια να δώσουν. Ο Φοίβος προσπαθεί να επικοινωνήσει μέσα από μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη παράσταση, αξιοποιώντας με επιτυχία τους μουσικούς του, αλλά και τον εαυτό του, τον οποίον και μας τον χαρίζει απλόχερα, αφήνοντας χώρο όμως και για τις δυο του τραγουδίστριες. Η επιλογή των κομματιών και η απόδοσή ήταν κάτι περισσότερο από ικανοποιητικές, ενώ ανάμεσα τους, εκτός από τις ιστορίες του τραγουδοποιού, παρεμβάλλονται και cult ύμνοι των ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του 1980 (π.χ. ‘’Άντε Σπάσε Ρε Μαλάκα’’), που υπογραμμίζουν και την ιδιαιτερότητα της παράστασης Κ-13. Παράσταση η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο τον Δεληβοριά, είναι πρώτα απ’ όλα αφιερωμένη στη Βίνα Ασίκη. Και ενώ τελειώνει το πρόγραμμα, μέσα στον όμορφο τελικό θόρυβο, συνειδητοποιούμε πως ο λόγος που βρισκόμαστε εκεί δεν είναι απλώς για να ακούσουμε τον Φοίβο Δεληβοριά και αυτούς που τον συνοδεύουν. Αλλά επειδή τέτοιες βραδιές ,γεμάτες μουσική και κουβέντες, είναι που κάνουν τους ανθρώπους να ισορροπούν στην καθημερινότητά τους - κάτι το οποίο ο Φοίβος φαίνεται να το γνωρίζει καλά…
