Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου
Για κάποιους, το να ακυρώνεις τις επαγγελματικές σου υποχρεώσεις και να τρέχεις από τη μία άκρη της Αθήνας στην άλλη - μέσω ενός γενικού συγκοινωνιακού πανζουρλισμού - μόνο και μόνο για να προσπαθήσεις να μπεις δωρεάν σε μία συναυλία είναι λογικό. Μάλλον αυτοί ακολουθούν την παραπάνω λογική σε συναυλίες στις οποίες δεν έχουν τον τίτλο του «διοργανωτή», αλλά του απλού οπαδού. Έτσι λοιπόν, και ενώ η εν λόγω συναυλία είχε προβληθεί πολλάκις από το Avopolis και είχαν δοθεί και προσκλήσεις, η αφεντιά μου δεν κατάφερε να πείσει τους υπευθύνους του Gagarin 205 στην πόρτα ότι δεν προσπαθεί να γλιτώσει το υπέρογκο ποσό των 15€, αλλά ήρθε να καλύψει το γεγονός. Ίσως να φταίει το παρουσιαστικό μου, που δεν πείθει για μουσικό συντάκτη αλλά για «τζαμπατζή». Δόξα τω Θεώ, λεφτά για τα εισιτήριά μας και για τις μπίρες μας έχουμε.
Αφού ήδη έχω εκνευριστεί όσο δεν πάει, εισέρχομαι στον χώρο της συναυλίας, πληρώνοντας είσοδο, με τα αριθμητικά επίπεδα του κόσμου να κυμαίνονται σε μικρά αλλά (ευτυχώς) ανεκτά νούμερα. Γύρω στις 21:45 λοιπόν, πρώτοι εμφανίζονται οι Ekos Quartet. Το σχήμα, το οποίο αποτελούνταν από πέντε άτομα - σε αντίθεση με το όνομά τους - ισορροπεί ανάμεσα στις up-tempo στιγμές των Portishead και στους Faithless. Κοινώς, γέμισαν τον χώρο με όμορφες μελωδίες συνοδευόμενες από πλάτες beats που σε οθούσαν να λικνιστείς. Τα αντρικά φωνητικά, με τη γνωστή «MC-κατά το ήμισυ» πατέντα, εναλλάσσονται με πανέμορφα - χαμηλά στην ένταση - γυναικεία. Όσο για το μπάσο, τα πράγματα είναι απλά, αφού ο εν λόγω μπασίστας είναι μορφή! Ακόμα και στο πιο απλό θέμα ξεχωρίζει με ευκολία (τσεκάρετέ τον στους Konkave). Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στη groovy ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί και η ώρα πέρασε γρήγορα, μα το κυριότερο καλά.
Ακολούθησαν οι drog_a_tek, οι οποίοι ήταν πραγματικά το highlight της βραδιάς. Αποτελούμενοι από κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, laptop, κασσετόφωνο (αν είδα καλά, συν κάτι άλλο που επίσης δεν κατάφερα να καταλάβω τί ήταν), μα και…τρομπέτα (!!) άπλωσαν το υλικό τους, το οποίο έχει μια έντονη soundtrack-ική ταυτότητα. Στον τοίχο, κατα περιόδους, πρόβαλλαν «εικόνες της καθημερινής ζωής στον κόσμο», ενισχύοντας το παραπάνω. Αποκορύφωμα της εμφάνισής τους, η ενίσχυση του αυτοσχεδιαστικού τους χαρακτήρα με τόνους feedback, το οποίο το χειρίζονται άψογα, όπως και άλλων ηχητικών πειραματισμών. Ακόμα και σε αυτά τα μέρη του υλικού τους εντύπωση μου έκανε η αίσθηση απόλυτου χειρισμού των πραγμάτων. Χαρακτηριστικός ήταν, ας πούμε, ο χειρισμός της θέσης της τρομπέτας σε σχέση με το μικρόφωνο, που δημιουργούσε συνεχώς διαφορετικούς ήχους. Κορυφαία επίσης τα λίγα, αφηγηματικού χαρακτήρα, φωνητικά. Από τη μεριά του, το κοινό φάνηκε να μην πολυκαταλαβαίνει τον σκοπό όλων αυτών, προτιμώντας τη συζήτηση και τη γέννηση «λευκού θορύβου»… Αυτοί έχασαν. Προσωπικά, ό,τι και να πω είναι λίγο. Ακούστε/δείτε τους πάση θυσία.
Στη συνέχεια ανέβηκαν οι Gardenbox, που συνεχίζουν να αποτελούν εγγύηση για όποιον ψάχνεται με post-rock ήχους, έχοντας να επιδείξουν δίσκους-αριστουργήματα. Από την πρώτη φορά που τους είχα δει live (στην πρώτη εμφάνιση των Red Sparowes στην Αθήνα) με είχαν κερδίσει με τις θεϊκές συνθέσεις τους και την απλότητα της σκηνικής τους παρουσίας. Με live drummer για τα minimal beats τονίζουν τον live χαρακτήρα των ζωντανών εμφανίσεων, πράγμα που αποτελεί προσωπικό κόλλημα για τον γράφοντα! Οι κιθάρες πάλι παράγουν, με μόνο σύμμαχο τα πετάλια, πανέμορφα ηχοχρώματα, που εύκολα προκαλούν συναισθήματα. Σε συνδυασμό ειδικά με τις (ασαφείς) εικόνες τις οποίες προβάλλουν, δημιουργούν ιδανικές συνθήκες για να «ταξιδέψεις». Μόνη ένσταση, η απουσία μιας τρίτης κιθάρας για τα μέρη που είναι προηχογραφημένα. Αλλά ακόμα και έτσι, οι Gardenbox υπήρξαν απλά κορυφαίοι, παρασύροντας το κοινό που παρακολουθούσε απορροφημένο. Όμορφα πράγματα!!! Επόμενο ραντεβού με τη μπάντα 3 Απριλίου μαζί με τους Θεούς This Will Destroy You…
