H μοναδική περίπτωση καλλιτέχνη που ακούει στο όνομα Μαρία Βουμβάκη, πέρασε τις δύο προηγούμενες Πέμπτες (12 και 19 Μαρτίου) από τη μουσική σκήνη του Κυττάρου…
Χωρίς να διαθέτει ούτε ένα από τα όπλα μιας εναλλακτικής star, η Μαρία Βουμβάκη καταφέρνει να σε καθηλώσει μεταφεροντάς σε σε έναν κόσμο όπου βασιλεύουν οι ποιητές και η απλότητα. Φορώντας μια φόρμα και ένα φαρδύ καρώ πουκάμισο, ελάχιστα βαμμένη αλλά πολύ - πολύ γοητευτική, η κοπελίτσα που ανακάλυψε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις κυκλοφορώντας τον πρώτο της δίσκο, Μέσα Σε Πόλεις Και Σε Κύμματα Συγχρόνως στον Σείριο, έχει γίνει πια μια ώριμη γυναίκα, με μεγάλο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον και ακόμα περισσότερα πράγματα να πει. Ο τίτλος του τελευταίου της δισκου, Το Τερραίν Του Παραδείσου, να περνάει μπροστά από έναν γαλάζιο ουρανό και σύννεφα στον προτζέκτορα (ο οποίος ήταν στημμένος πίσω από την σκηνή), σε προδιέθετε για το περιεχόμενο του προγραμματος. Και πράγματι, ξεκινώντας από το μοναδικό ορχηστρικό κομμάτι του δίσκου, “Κρυμμένο Ποίημα”, η Βουμβάκη ερμήνευσε ένα-ένα όλα τα μελοποιημένα ποιήματα που αποτελούν το σύνολο του Τερραίν. Όντας συγκεντρωμένη στη μουσική της καθώς και στους στίχους που τραγουδούσε όσο δεν έχω ξαναδεί, εγώ τουλάχιστον, καλλιτέχνη να είναι επί σκηνής, και δίνοντας περίσσια προσοχή σε κάθε λέξη με θεατρικές και άκρως μεταδοτικές κινήσεις, η Μαρία Βουμβάκη - ένα πλάσμα που είναι φανερό ότι δεν είναι καθόλου συνηθισμένο να βρίσκεται εκτεθειμένο μπροστά σε κόσμο - κατάφερε να φαντάζει τόσο αυτόφωτη και ταυτόχρονα δυνατή μέσα από τη μουσική της, γοητεύοντας το κοινό εξίσου με καλλιτέχνες που είναι σαφώς περισσότερο «συναυλιακοί». Μέσα στη μιάμιση και πλέον ώρα που διέρκεσε η συναυλία, το “Όταν Κατέβουμε” του Κώστα Καρυωτάκη συναντήθηκε με τη ”Σεμνότις“ της Μαρίας Πολυδούρη, με τον ”Στρατιώτη Ποιητή“ του Μίλτου Σταχτούρη”, με τα “Τείχη” του Κωνσταντίνου Καβάφη, με την - προσωπικά αγαπημένη μου - “Συνέντευξις” της Κικής Δημουλά, αλλά και μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια από τους δύο προηγούμενους δίσκους της, Μέσα Σε Πόλεις Και Σε Κύμματα Συχρόνως και Πρόβες Αποχαιρετισμού, αντίστοιχα. Και πέρα από την ομορφιά της μουσικής της, αυτό που άφησε στο τέλος την ισχυρότερη εντύπωση είναι ο σεβασμός με τον οποίο αναφερόταν στο όνομα του κάθε ποιητή έπειτα από κάθε ερμηνεία. Σε έκανε πραγματικά να νιώσεις πως η γυναίκα αυτή βρισκόταν εκείνο το βράδυ στο Κύτταρο για να μοιραστεί με το κοινό την αγάπη της προς τον λόγο και την μελωδίες, ίσως κάποια προσωπικά βιώματα, ίσως ακόμα και λίγη σοφία. Έτσι, με την εκτέλεση του “H Ιστορία Κι Η Ευτυχία”, του τραγουδιού που το 1991 της χάρισε την πρώτη θέση στον διαγωνισμό τραγουδου της Καλαμάτας και ακόμα σημαντικότερα, την εκτίμηση του Χατζιδάκι, έκλεισε μια βραδιά κατα την οποία το ένα πανέμορφο τραγούδι διαδέχονταν το άλλο. Και τελικά σκέφτομαι πως, είτε ήταν εκπληκτικά πετυχημένη η επιλογή των κομματιών που μας παρουσίασε την Πέμπτη το βράδυ στο Κύτταρο, είτε η Μαρία Βουμβάκη δεν έγραψε ποτέ κάποιο αδιάφορο τραγούδι στην προσεγμένη και ιδιαίτερη καριέρα της. 
