Κάτι οι απεργίες που ταλαιπώρησαν κόσμο και κοσμάκη, κάτι η πανσέληνος, βρέθηκα βραδάκι Πέμπτης στο Δίπυλο για να γευτώ για άλλη μια φορά τις μουσικές κατανύξεις του Ross Daly και του κουαρτέτου του. Η αλήθεια είναι ότι έχω απολαύσει πολλές φορές αυτόν τον ιδιαίτερο καλλιτέχνη κατά το παρελθόν, τόσο στο μουσικό του εργαστήρι Λαβύρινθος, στο Χουδέτσι της Κρήτης, όσο και σε ποικίλα ταβερνάκια και καφενεία. Εκεί που όλοι γίνονται ένα σώμα με μπόλικο κρασί, μεζέ και μουσική (υπήρξαν φορές που «διονυσιαστήκαμε» ψυχή τε και σώματι, για να μην ομολογήσω το πώς φεύγαμε κάποιες φορές....).
Ο Ross Daly, γεννημένος στην Αγγλία από Ιρλανδούς γονείς, ταξιδεύει μαζί τους σε πολλές χώρες και από νωρίς ξεδιπλώνει το βαθύ ενδιαφέρον του για τη μουσική. Ο ίδιος, αυτοεξόριστος εδώ και 30 χρόνια στην Κρήτη, υποστηρίζει ότι δεν έχει πατρίδα, αλλά ότι είναι ένας πολίτης του κόσμου με κύριο μέσο έκφρασης τη μουσική. Οι παραδοσιακές μουσικές, είτε αυτές έχουν ως πυρήνα τους το San Francisco, την Ινδία, το Αφγανιστάν, την Αίγυπτο ή την Κρήτη, αποτελούν για τον ίδιο ένα θαυμαστό και ανοιχτό πεδίο προς εξερεύνηση και αφοσίωση. Οι μελωδίες της Καμπούλ, του δυτικού Αφγανιστάν, την Ινδίας και της Κρήτης, αποτέλεσαν τον βασικό πυρήνα των κομματιών τα οποία ερμήνευσαν, σε μία ατμόσφαιρα αρκετά μυσταγωγική κάποιες στιγμές (τουλάχιστον εγώ αφέθηκα την περισσότερη ώρα στα μουσικά μονοπάτια των Σούφι και της Ανατολής), που δεν της έλειπε, ούτε της περίσσευε κάτι. Με ένα φυσικό τρόπο, το λιτό σκοτεινό σκηνικό με τα περίεργα και περίτεχνα μουσικά όργανα (λύρα, λαούτο ραμπάμπ, τάρχου, λάφτα), η δεμένη παρέα των μουσικών, η σχεδόν «πατρική» φιγούρα του Daly, το χαλαρό και φιλικό κοινό, δημιουργούσαν μία βραδιά πολύ ζεστή μακριά από έντονες εξάρσεις και πολλά λόγια. Το κουαρτέτο του Ross Daly έμεινε στη σκηνή για 2 ώρες περίπου με ένα encore 20 λεπτών αυτοσχεδιασμού όλων των μουσικών που έκλεισε τη θαυμάσια αυτή βραδιά. Σίγουρα ένα από τα στοιχεία που μου άρεσαν και με εξέπληξαν γλυκά ήταν η προσήλωση, ο σεβασμός και η συνεχής «αναζήτηση» ενός βλέμματος ή ενός νεύματος των μουσικών προς τον «δάσκαλό» τους, τον Ross Daly. Δεν ξέρω, αλλά τέτοιες εικόνες με συγκινούσαν και με συγκινούν ακόμη. Κάποτε είχα διαβάσει κάτι που είχε αναφέρει ο Daly, ότι «αυτοσχεδιασμός είναι να πράττεις μουσικά και να βιώνεις τη στιγμή». Eκείνο το βράδυ της Πέμπτης, όλα τα πράγματα ήταν με το μέρος μας και είχαν τα κέφια τους - με πρώτο και καλύτερο ανάμεσά τους την ίδια τη μαγεία της μουσικής.
Στον καλαίσθητο πολιτιστικό χώρο Δίπυλο από νωρίς συνέρεαν άτομα όλων των ηλικιών και των «φυλών», κυρίως όμως με εξέπληξε θετικά η προσέλευση νέων παιδιών με πολύχρωμο παρουσιαστικό, πιο «hippie» και «ethnic», που άπλωναν τα dreadlocks τους πίνοντας και περιμένοντας τον «δάσκαλο», όπως κρυφάκουσα να λένε μεταξύ τους. Η συναυλία ξεκίνησε κατά τις 10 μ.μ. με τον Ross Daly ντυμένο στα μαύρα, μία φιγούρα αγέρωχη, αρχοντική, επιβλητική και με τα λευκά του μακριά μαλλιά να ξεχωρίζουν στο μαύρο λιτό σκηνικό. Πλαισιωμένος από τους εκλεκτούς μαθητές και συναδέλφους-«αδέλφια» του Περικλή Παπαπετρόπουλο (σάζι, λαούτο), Κέλυ Θωμά (κρητική λύρα) και Κώστα Μερεματάκη (κρουστά), μάς καλωσόρισε με τα μάτια σχεδόν σκυφτά, πιο ταπεινός και συνάμα πιο γαλήνιος από ποτέ. Οι πρώτες αργόσυρτες νότες της Ανατολής πλημμύρισαν το χώρο και ένα κοινό (όλοι κι όλοι είμασταν 50-60, ας όψεται η καταραμένη απεργία), που άκουγε με προσοχή και μία εξοικείωση θα έλεγα, αναλογιζόμενη το γεγονός ότι συμμετείχε με κάποιες νωχελικές κινήσεις του κεφαλιού, των δαχτύλων και τα μάτια κλειστά ορισμένες φορές. 
