Photos έρχονται οσονούπω...
Αν και το Avopolis ήθελε πολύ να παρευρεθεί και στην πρώτη Schoolwave Sunday την προηγούμενη Κυριακή, απροσδόκητες αναποδιές το ανάγκασαν να χάσει την ευκαιρία. Γι’ αυτό και θα ήθελα να ξεκινήσω το παρόν κείμενο με ένα συγγνώμη προς τους πρωταγωνιστές της προηγούμενης εβδομάδας No Profile, Lust, Looming Titties και Ska Bangies - έστω και αν τους τελευταίους ευτυχήσαμε να τους δούμε και χθες. Ελπίζω να μας δοθεί η συνέχεια να επανορθώσουμε στις επόμενες Schoolwave Κυριακές. 
Τέσσερα συγκροτήματα ανέβηκαν στη σκηνή του Κυττάρου για τη δεύτερη Schoolwave Κυριακή χθες το απογευματάκι και μάζεψαν μάλιστα και κοινό, παρά το ότι η διοργάνωση συνέπιπτε με το μεγάλο ντέρμπι. Και ήταν και τα τέσσερα υπέροχα, το καθένα με τον δικό του τρόπο και ήχο, αποδεικνύοντας και έμπρακτα πόσο καλή ιδέα ήταν να γίνει μια τέτοια κίνηση. Από τη στιγμή που υπάρχουν παιδιά με τόσο ταλέντο, είναι καλό και για αυτά να παίζουν όσο πιο συχνά μπορούν για να το «ψήσουν» περισσότερο, όσο βέβαια και για όλους εμάς που δεν χρειάζεται να περιμένουμε έναν ολόκληρο χρόνο για να τα ξαναδούμε.
Τη συναυλία άνοιξαν οι S.A.G.G.A. σε hard rock και heavy metal ρυθμούς, ξεκινώντας με μια διασκευή στο “Demise Of Sanity” των Black Label Society, συνεχίζοντας με μπόλικο δικό τους υλικό και κλείνοντας με μια απολαυστικότατη εκτέλεση στο “Cowboys From Hell” των Pantera. Επί σκηνής οι S.A.G.G.A. υπήρξαν συνώνυμο της ενέργειας και της δυναμικότητας: διαθέτουν μια πολύ δεμένη rhythm section η οποία όχι μόνο τα έσπαγε, αλλά έκανε και διάφορα εκπληκτικά ζογκλερικά, όπως και έναν frontman με τρομερό αέρα, που ήξερε να ξεσηκώνει το κοινό λες και έχει χρόνια στο κουρμπέτι. Τους ακολούθησαν οι Rosebleed, μια μπάντα που κινείται σε πιο indie/alternative μονοπάτια, διαθέτοντας εκπληκτική άνεση τόσο με τις κιθαριστικές εξάρσεις όσο και με τις πιο λυρικές στιγμές. Την ισορροπία μεταξύ των ελεγχόμενων βολτ και του πιο χαμηλών τόνων ρομαντισμού εξασφάλιζε η εκπληκτική φωνή του τραγουδιστή τους, όπως και η αγέρωχη κιμπορντίστριά τους - οι Rosebleed ήταν το μοναδικό group της δεύτερης Schoolwave Κυριακής με μια γυναικεία παρουσία στη σύνθεσή τους. Η διασκευή τους στο “Human Fly” των Cramps ήταν εκπληκτική και αν ήταν λιγότερο ντροπαλοί και είχαν περισσότερη επαφή με το κοινό η εμφάνισή τους θα ήταν αψεγάδιαστη.
 |
Τους Rosebleed ακολούθησαν οι Musica Ficta, ένα ντουέτο που όσοι έχουν παρακολουθήσει Schoolwaves θα έχουν ήδη επισημάνει ως ένα από τα πιο ιδιαίτερα μυστικά του φεστιβάλ. Με ένα παθιασμένο κοντραμπάσο και με έναν τρομερό τραγουδιστή, με φωνή εκφραστική και με αξιοπρόσεκτες δυνατότητες, οι Musica Ficta έστησαν ένα εντελώς δικό τους σκηνικό στο Κύτταρο, πετυχαίνοντας να φέρουν δίπλα-δίπλα το Μάνο Χατζιδάκι και τους τροβαδούρους των Αναγεννησιακών αυλών. Είμαι σίγουρος ότι αν ο Χατζιδάκις είχε ακούσει την εκτέλεσή τους στο “Πέλαγο Είναι Βαθύ” θα είχε συγκινηθεί πολύ. Για το φινάλε ανέβηκαν στη σκηνή οι Ska Bangies, δίνοντας αμέσως-αμέσως το σύνθημα για τρελό χορό. Δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια το τι είναι σε θέση να κάνει live αυτό το εξαμελές, ταγμένο στο ska-punk, συγκρότημα, είναι μια εμπειρία που πρέπει να τη βιώσει κανείς. Με καταιγιστικά πνευστά, δαιμονιώδη διάθεση και έναν βασικό τραγουδιστή, όχι μόνο ικανότατο στον ρόλο του, μα και ψυχή του πάρτι, οι Ska Bangies έμοιαζαν με τροπικό τυφώνα, που ξόρκισε μια και καλή το τσουχτερό φθινοπωρινό κρύο της Αθήνας, φέρνοντας ξανά την καλοκαιρινή ανεμελιά. Θα μπορούσα να κάτσω άλλη μία ώρα να τους ακούω, τα παιδιά δεν χορταίνονταν όσο και αν έπαιζαν.
Όλοι όσοι γκρινιάζουν για τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, ίσως θα ήταν καλό να επισκεφτούν το Κύτταρο μία από τις επερχόμενες Κυριακές, για να δούν με τα ίδια τους τα μάτια ότι μερικά πράγματα πάνε πολύ καλά σε αυτή τη χώρα, αρκεί να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά για να τα ανακαλύψουμε και τις καρδιές μας πρόθυμες για να τα στηρίξουμε. Οι S.A.G.G.A., οι Rosebleed, οι Musica Ficta και οι Ska Bangies είναι, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, ήδη σκάλες ανώτεροι σε πάθος και ουσία από groups με δισκογραφία στο ενεργητικό τους - και αυτό, εμένα προσωπικά, μου λέει πολλά. Όπως μου λέει και το ότι πέτυχαν χθες να κάνουν το δύσκολο Δευτεριάτικο ξύπνημα των συμμαθητών τους (μα και το δικό μου, για το στρατόπεδο) πολύ πιο ανάλαφρο…
