Φωτογραφίες: Άντυ Αθανασοπούλου
 |
Ενώ εμείς ήμασταν Άγγλοι στο ραντεβού μας και πιάσαμε θέση από νωρίς για την παρουσίαση του πρώτου δίσκου των Γιάννης Κασέτας & The Funk Wizards ("The Truth About The Alien Invasion In Egypt"), γρήγορα καταλάβαμε ότι αυτές οι «τυπικούρες» θα μας ήταν μάλλον άχρηστες αυτήν τη βραδιά. Το Σάββατο το βράδυ στο καφέ Αλάβαστρον και λίγο πριν την έναρξη του live όλα κυλούσαν σε νωχελικούς ρυθμούς. Ο Κασέτας τριγυρνούσε ράθυμα από τραπέζι σε τραπέζι, κουβεντιάζοντας με φίλους και θαμώνες, ενώ οι μουσικοί του απολάμβαναν χαλαρά το ποτό τους.
 |
Όλη αυτή η νωχελικότητα, όμως, πήγε περίπατο, όταν η μπάντα ανέβηκε στη σκηνή και έπιασε τα όργανα. Μας παρουσίασαν ένα προς ένα όλα τα (δέκα) κομμάτια του δίσκου, ένα ιδιαίτερο funk - jazz χαρμάνι, χωρίς να ενδιαφέρονται να τον αναπαράγουν με ακρίβεια, μένοντας έτσι πιστοί στις live jazz παραδόσεις. Ο Κασέτας, όσο συνεσταλμένος φαίνεται όταν μιλάει, άλλο τόσο εξωστρεφής γίνεται όταν παίζει. Σαν ακούραστη ατμομηχανή «φύσαγε» τα σαξόφωνά του, ενώ οι υπόλοιποι τον συνόδευαν σαν καλοκουρδισμένα ρολόγια. Μετά το ενδεικτικό των ρυθμών της βραδιάς «ολιγόλεπτο» μισάωρο διάλειμμα, οι Funk Wizards επανήλθαν δριμύτεροι και ακόμη πιο ορεξάτοι, με τον Κασέτα να κάθεται στα keyboards, αφήνοντας χώρο και στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας να παίξουν με τα όρια των κομματιών. Ομολογώ πως κανένας δεν πήγε πίσω, μιας και όλοι τους είναι μουζικάντηδες από τους λίγους, που παρά το νεαρό της ηλικίας τους, τα ξέρουν καλά τα μαύρα μουσικά χωράφια. Οι υποψιασμένοι αναμέναμε τη Λουκία Παλαιολόγου να πιάσει το μικρόφωνο, μιας και η φωνή και οι στίχοι της αποτέλεσαν μια ξεχωριστή νότα του ντεμπούτο album των Funk Wizards. Σε καμία περίπτωση δεν μας δυσαρέστησε, μα κάτι οι φτωχές ηχητικές εγκαταστάσεις, κάτι η ντροπαλή της φύση, δεν μας άφησαν να την απολαύσουμε στο βαθμό που περιμέναμε.
Κάπου εκεί προς το τέλος βέβαια, ομολογώ πως θυμήθηκα τη γνωστή ρήση, που θέλει τους jazz μουσικούς να περνάνε καλύτερα από το κοινό τους σε ένα live, μα το ξέκοψα στον εαυτό μου μεμιάς. Ας μην είμαστε και πλεονέκτες. Στο κάτω-κάτω πόσες ελληνικές μπάντες υπάρχουν ικανές να σε μεταφέρουν για δυο ώρες σε ένα ζεστό, νεοϋορκέζικο jazz κλαμπάκι για να απολαύσεις το ποτό σου;
