Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα μπαίνοντας στο ιστορικό Κύτταρο είναι ότι αυτά που μου έλεγαν φίλοι και γνωστοί (ότι μόνο γεροφρικιά θα πάνε στους Σπυριδούλα ή... τι γυρεύουμε εμείς εκεί, και άλλα παρόμοια) δεν ίσχυαν. Η πλειοψηφία όσων πήγανε στο Κύτταρο για να τιμήσουν τα τριάντα χρόνια των Σπυριδούλα στο κουρμπέτι ήταν φοιτητές, χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας - ειδικά στα τραπέζια, τα οποία καταλαμβάνουν τα δύο τρίτα περίπου του χώρου του ανανεωμένου Κυττάρου.
Οι Σπυριδούλα ανέβηκαν στη σκηνή μετά από ένα μισάωρο περίπου καθυστέρησης. Ο κόσμος πάγωσε στην αναγγελία της αφιέρωσης της επετειακής συναυλίας σε άλλον έναν θάνατο στην παρέα τους, αυτή τη φορά της μπασίστριας Μελίνας Καρακώστα, που ήρθε να προστεθεί σε αυτούς του Σιδηρόπουλου και του -επίσης μπασίστα- Νίκου Δόικα. Ο θάνατός της συνέβη κατά τη διάρκεια μιας πρόβας για παιδική παράσταση, που θα ανέβει προσεχώς στο Μέγαρο Μουσικής. Το κοινό αντέδρασε με ένα δειλό, αμήχανο χειροκρότημα, σύντομα όμως το πάγωμα έδωσε τη θέση του σε μια παρέλαση καλεσμένων, που ήρθαν να τιμήσουν τους Σπυριδούλα: Γιάννης Αγγελάκας, Γιάννης Γιοκαρίνης, Μπάμπης Στόκας, Κώστας Χρονόπουλος και Σοφία Νοητή ξεχώρισαν ανάμεσά τους.
Μοναδική «παραφωνία» στις επιλογές, αποδείχθηκε κατά τη γνώμη μου ο Μπάμπης Στόκας. Δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν κακός, κάθε άλλο μάλιστα. Η ερμηνεία του ήταν επαρκής. Ωστόσο, σε ένα κομμάτι όπως ο “Μπάμπης Ο Φλου” περιμένεις κάτι περισσότερο. Κάτι που θα κάνει τον κόσμο να θελήσει να συνοδεύσει. Όπως συνέβη, για παράδειγμα, στην περίπτωση του “Πες Μου Κάτι”, του “Νοσταλγός Του Ροκ Εν Ρολ”, φυσικά με τον Γιοκαρίνη στα φωνητικά, ή στο “Είμαι Ελεύθερος”, σε ερμηνεία Σωτήρη Θεοχάρη. Ο χαμός βέβαια έγινε με τον Γιάννη Αγγελάκα. Το συνταίριασμά του με τους Σπυριδούλα στο “Ταξιδιάρα Ψυχή” ήταν απόλυτο, κάνοντάς σε να σκεφτείς πως άνετα θα μπορούσε να είχε αντικαταστήσει τον Σιδηρόπουλο μετά τον θάνατό του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από την ώρα που αποχώρησε μέχρι την ώρα που σχεδόν άδειασε ο χώρος οι παρευρισκόμενοι δεν σταμάτησαν να φωνάζουν πόσο ωραία είναι στον παράδεισο! Δεύτερη κορυφαία στιγμή της βραδιάς, η διασκευή στο “Πρέπει” του Άκη Πάνου από τη Μαρία Χριστοπούλου, την πρώτη απόπειρα των Σπυριδούλα στην ιστορία τους να παίξουν ένα λαϊκό κομμάτι, με το πλήθος να εύχεται η επόμενη να συμβεί κατά την εκατοστή τους επέτειο! Μετέτρεψαν ένα λαϊκό κομμάτι σε μπαλάντα, η οποία άνετα θα χώραγε στη δισκογραφία τους.
Πέραν των δικών τους και των τραγουδιών των καλεσμένων τους, οι Σπυριδούλα είπαν και κομμάτια ξένων καλλιτεχνών, που ανήκουν πλέον στον μύθο: “Playing With Fire”, “Gimme Shelter”, “I Don’t Want To Grow Up”, “Waiting For My Man”, μαζί με το αφιερωμένο στην Καρακώστα “Hurt”, ήταν επιλογές στις οποίες η ιστορική μπάντα κατάφερε να αφήσει το γνώριμο στίγμα της, χωρίς ούτε στιγμή να παρεκκλίνει από τις «προδιαγραφές» των κομματιών. Μοναδική αδυναμία τους η διασκευή στο “I Wanna Be Your Dog”. Και αυτό επειδή ο πραγματικά εκρηκτικός χαρακτήρας του Iggy Pop είναι πρακτικά αδύνατον να αναπαρασταθεί.
Δυστυχώς, η διαρρύθμιση του χώρου δεν επέτρεψε στον κόσμο να χορέψει και να εκδηλώσει όλο του το συναίσθημα, αφήνοντας μόνο το -θυελλώδες σε πολλές περιπτώσεις- χειροκρότημα να δείχνει το πόσο όμορφα περνούσε. Όταν σήμανε 02.30 και το group αποχώρησε, πολλοί από τους παρευρισκόμενους συγκεντρώθηκαν στο πλάι της σκηνής, παρακαλώντας για άλλο ένα τραγούδι. Παρά τον ιδρώτα που ρέει σε ποτάμια από τα πρόσωπά τους, είναι ξεκάθαρο ότι το συγκρότημα, με προεξάρχοντες τους ιδιότροπους -όπως αυτοχαρακτηρίστικαν- αδελφούς Σπυρόπουλους, απόλαυσε την συναυλία όσο και όσοι βρέθηκαν εκεί.
- Πληροφορίες
- Κατηγορία: ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ - ΕΛΛΗΝΙΚΑ
