Αν δεν βρεθήκατε στο Gagarin το βράδυ της Πέμπτης να δείτε τους Closer, χάσατε ένα από τα συναυλιακά rock ορόσημα της χρονιάς, να το ξέρετε...
 |
Το σούσουρο που προκλήθηκε τελευταία στην οικογένεια του Avopolis και του Sonik σχετικά με τους Closer απέδειξε πόσο πρέπει να προσέχεις τη γλώσσα σου όταν γράφεις για αυτούς. Γι’ αυτό κι εγώ σας προειδοποιώ από τώρα ότι θα γράψω ένα κείμενο λίγο...οπαδικό για την εμφάνισή τους στο Gagarin. Δεν θα σας πω λοιπόν ότι ξεκίνησαν με το τάδε τραγούδι, ούτε θα σταθώ ιδιαίτερα στο track list. Θα σας πω μόνο ότι πραγματοποίησαν μια θυελλώδη εμφάνιση, την οποία απόλαυσαν τόσο οι παλιοί τους φίλοι, όσο και οι κάμποσοι πιτσιρικάδες που είδα ανάμεσα στο κοινό - και το χάρηκα. Άλλωστε όσοι ήρθατε τα ξέρατε τα τραγούδια, ενώ όσοι θα μπείτε να διαβάσετε την κριτική (θέλω να πιστεύω ότι) την ξέρετε τη μπάντα. 
Τη βραδιά άνοιξαν οι Fingers Crossed, ένα συγκρότημα που προσωπικά δεν ήξερα, αλλά με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Δεν λέω, μου φάνηκαν ότι είχαν άγχος και ότι έπαιξαν λίγο κουμπωμένα. Αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω πως είχαν καλά τραγούδια, πως επιβλήθηκαν στη σκηνή χωρίς να είναι ιδιαίτερα κινητικοί και πως αναμφίβολα κέρδισαν τους παρευρισκόμενους. Θα πάνε μπροστά αν τους βοηθήσουν οι συγκυρίες, γι’ αυτό συγκρατήστε το όνομά τους. 
Η βασική φωνή των Closer, ο Ανδρέας Παππάς, είχε προβλήματα πριν την έναρξη του live. Και, όταν αυτό ξεκίνησε, κοιταχτήκαμε με ανησυχία με τον Γιώργο τον Μιχαλόπουλο (για τη δική του κριτική αναμείνατε το επόμενο Sonik), σκεπτόμενοι ότι η γνωστή ατυχία της μπάντας είχε ξαναχτυπήσει. Αλλά ευτυχώς τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Θέλετε λόγω της θερμής ανταπόκρισης του κοινού, θέλετε λόγω της εξαιρετικής υποστήριξης από τη μπάντα, ο Ανδρέας είχε πολύ σύντομα βρει τη «φωνή» του και έδινε ρέστα - όπως ρέστα έδινε και το Sad Mad Bad Glad μπλουζάκι του. Όποιος τον άκουσε στο “Empty U” και στο “Universe” και δεν ένιωσε στη ζέση και στον παλμό της φωνής του να καθρεφτίζονται εκείνα τα μετα-punk «απομεινάρια του ψυχωμένου "υπόγειου" των 1980s» και εκείνα «τα κάποια εκτός χρόνου αυστραλέζικα υπολείμματα από τσιγάρα», για τα οποία τόσο εύστοχα μίλησε ο Άρης ο Καραμπεάζης, θα πρέπει επειγόντως να πάει να κοιτάξει το απόθεμά του σε συναισθήματα. Μη νομίζετε όμως ότι και η υπόλοιπη μπάντα υστέρησε σε κάτι. Ο Γιάννης Βερβέρης στάθηκε ένας πραγματικός άρχοντας της κιθάρας, που θα μπορούσε να βάλει στη θέση του τον κάθε υπερφίαλο Yngwie Malmsteen αυτού του κόσμου, τόσο σε ένταση, όσο και σε ουσία. Ρωτήστε και τη Σοφία Ιγνατίδου, αν αμφιβάλλετε, που την είδα να χτυπιέται και να χορεύει λες και η μεγάλη της αγάπη ήταν οι κιθάρες και όχι τα ηλεκτρονικά. Ο Βαγγέλης Παππάς πάλι ήταν λες και τον είχες συνδέσει με μια μπρίζα και υπήρξε κάτι παραπάνω από απολαυστικός όταν έκανε ντουέτο με τις υπέροχες, σέξι κραυγές της Mary των Mary & The Boy στο “Honey”, συνεπικουρούμενος από τα ηλεκτρονικά κόλπα των Novox στο background. Η δε Βάσω Νικολοπούλου αποδείχθηκε θαυμάσια στο βιολί, τόσο ως άξια αντικαταστάτρια του Τάσου Παπαστάμου, όσο και ως παρουσία πάνω στη σκηνή, αποδεικνύοντας πως υπήρξε μια εξαιρετική μεταγραφή. 
Κατ’ απαίτηση του κοινού το group επέστρεψε για δύο encore, όπου μας είπε και το λατρευτό “Wine”, θυμίζοντάς μας τις μέρες που το In The Market χάλαγε κόσμο σε όσους παρακολουθούσαμε τα πράγματα στην ελληνική σκηνή. Οι ιαχές ενθουσιασμού που έφεραν τους Closer δύο φορές πίσω στη σκηνή δεν άφησαν κανένα περιθώριο αμφιβολίας: είχαν πραγματοποιήσει έναν ρωμαϊκό θρίαμβο, με το Gagarin να αναδεικνύεται στο δικό τους Κολοσσαίο...
