Κι εγώ που πίστευα –τόσο εσφαλμένα- ότι τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας μπορεί να προκαλέσει μόνο ο Morrissey! Άρχισα να καταλαβαίνω το λάθος μου όταν είδα τους δεκάδες «ακολούθους» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που δεν είχαν προλάβει να προμηθευτούν εισιτήριο, να ξεροσταλιάζουν έξω από την είσοδο του Gagarin, περιμένοντας να αλλάξει η τύχη τους.
Αφού ξεπέρασα το αίσθημα ντροπής που με κατακυρίευσε όταν είδα πλήθος οπαδών του εν λόγω τραγουδοποιού να κοιτάζει το «μαγικό» μου χαρτάκι μου με φθόνο και απογοήτευση, μπήκα στο ασφυκτικά γεμάτο Gagarin την ώρα που ανέβαιναν στη σκηνή οι Night on Earth. Ατμοσφαιρικά μπλουζ βγαλμένα από φιλμ νουάρ, μπριστολικές αναφορές, ανακατεμένες με ελαφριά folk στοιχεία, και μια frontwoman με το φιζίκ της Twiggy και το feeling της Beth Gibbons. Μελωδικές συνθέσεις, γεμάτες παραληρήματα και ξεσπάσματα, κρίμα μόνο που, ως είθισται, το κοινό του εντέχνου δεν ενδιαφέρεται και τόσο για αγγλόφωνα σχήματα, με αποτέλεσμα δυνατές ομιλίες και μουρμουρίσματα να καλύπτουν, σχεδόν, τη μουσική.
Μετά την αποχώρηση του γκρουπ, η ανυπομονησία του κοινού έμοιαζε να μην έχει προηγούμενο και ο ενθουσιασμός κορυφώθηκε την ώρα που ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου βγήκε στη σκηνή. Ξεκίνησε μόνο με τη μπάντα του και σύντομα στην παρέα τους προστέθηκε και η Μάρθα Φριντζήλα, ενώ ο κόσμος τραγουδούσε διαρκώς και χειροκροτούσε από τις πρώτες κιόλας νότες κάθε τραγουδιού -αυτό θα πει αφοσιωμένοι οπαδοί! Αφήνοντας κατά μέρος τους πειραματισμούς, ο Παπακωνσταντίνου διατήρησε το γνώριμο παραδοσιακό-έντεχνο ύφος του καθ’ όλη τη διάρκεια του live και κάλυψε σχεδόν όλο του το έργο -πώς όχι άλλωστε αφού επρόκειτο για μια long play συναυλία. Μια βραδιά συγκινησιακά φορτισμένη -καθώς είχε προαναγγελθεί ως «τελευταία» μιας μακρόχρονης συναυλιακής πορείας- γεμάτη αποχαιρετισμούς, υποσχέσεις και μια διάχυτη μελαγχολία: το τέλος φέρνει πάντα θλίψη.
