 |
Ξεκίνησε περισσότερο ως σύναξη φίλων. Τα πεντακόσια άτομα που έφτασαν στο Gagarin 205 την περασμένη Παρασκευή μας θύμισαν περισσότερο καταστάσεις βρετανικής συναυλίας με ποτά μονίμως ανά χείρας, συζητήσεις και αστειάκια. Πως είναι όταν σκορπάς Κανελλόπουλο, Μπούρα και λοιπούς σε όλο το μήκος και πλάτος ενός club; Κάπως έτσι, οι περισσότεροι ήρθαν με διάθεση καλεσμένου και με μάλλον υφέρπουσα περιέργεια για τα επί σκηνής τεκταινόμενα που έδεναν μεταξύ τους εξαιτίας της διαφορετικότητάς τους.
Δήλωση: Οι Broken Seals είναι πλέον μια μεγάλη ελληνική μπάντα. Μίγμα δυνατών μελωδιών, ταξιδιών στην αμερικάνικη έρημο, κορμός στιβαρός και ρέων, rock'n'roll και blues αναφορές, Dream Syndicate και Phil Shoenfelt. Σα να ένωσαν τις αγάπες του ελληνικού κοινού σε κάτι δικό τους, απίστευτα κολλητικό και ταξιδιάρικο, να κυλάει και να ξεσπάει εκεί που πρέπει, να ροκάρει και να καταφεύγει στο σύνθετο μελοδραματισμό που δεν σε ξενερώνει. Πριν δύο χρόνια τους φιλοξενήσαμε στη στήλη demo εντυπωσιασμένοι. Δύο χρόνια αρκετά για να φύγει από το κεφάλι μας ο ήχος τους, το συγκρότημα το ίδιο. Μικρή υπενθύμιση από το Γιάννη τον Σημαντήρα όταν ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη: "Τάσο, αυτοί εδώ είναι απίστευτοι". Και ήρθε η μέρα να τους δω από κοντά, μάλιστα μη γνωρίζοντας ποια μπάντα βλέπω... Κυκλοφορούν τώρα το πρώτο τους άλμπουμ - να μια πραγματικά καλή μπάντα που αξίζει κανείς να υποστηρίξει...
Η Sunny Μπαλτζή από την άλλη έχει γραφή πολύ ξεχωριστή, βιωματική, με προσοχή σε συγκεκριμένες λέξεις-προσωπικές αναφορές, είναι γραφή ειλικρινής μα και ιδιότροπη, κάτι που την κάνει να παρεκτρέπεται από αυτό που περιμένει το μέσο αυτί. Όπως και να 'χει, είναι κάτι που ελάχιστοι καλλιτέχνες έχουν κατακτήσει την τελευταία δεκαετία. Είτε σου αρέσει, είτε όχι, έχει φτιάξει το δικό της τερέν που -κατά την ταπεινή μου γνώμη- παραμένει σταθερό, ανεξάρτητα από το μουσικό ένδυμα, ανεξάρτητα αν το προϊόν της σκέψης της γίνεται κτήμα του Χρήστου Δάντη ή του Μιχάλη Χατζηγιάννη ή απλώς το ερμηνεύει εκείνη με τη τσαμπουκαλεμένη μα και άκαμπτη φωνή.
Ζωντανά ήταν σαφώς βελτιωμένη (και η μπάντα επίσης) σε σχέση με αυτό που είδαμε στη Θεσσαλονίκη, εκείνο όμως που είναι δύσκολο κανείς να συνηθίσει είναι ο συνδυασμός αυτοκαταστροφής και sex symbol επί σκηνής. Η Sunny, πάντως, φαίνεται ότι είναι διατεθειμένη να παίξει όλους τους ρόλους και να κάνει τα πάντα σε ένα show, ακόμα και κόλπα αλά Flaming Lips με τη σκηνή να γεμίζει άσπρα χαρτάκια. Ακούγοντας όμως τα σχόλια, ακόμα και συναδέλφων, περί "κούκλας" κτλ., έχω την εντύπωση ότι η μουσική τελικά πέρασε σε δεύτερη μοίρα, ίσως επειδή δεν έδεσε όπως έπρεπε τα δύο σχοινιά. Επιπλέον, κάποια από τα κομμάτια της λειτουργούν περισσότερο στουντιακά και λιγότερο live, είτε λόγω των πειραγμένων φωνητικών στην κατεψυγμένη τους μορφή, είτε λόγω των πολύ εύστοχων πλήκτρων που ζωντανά πέρασαν απαρατήρητα (ίσως γιατί το ηλεκτρονικό στοιχείο γίνεται πλέον πιο έντονο). Highlights, βέβαια, το “Αδειο Μου Πακέτο”, η υπέροχη διασκευή στο κομμάτι που ερμήνευσε ο Φίλιππος Νικολάου, το “Φίδι” και το “Ποιος Σκότωσε Τη Barbie”, ένα κομμάτι που εν έτει 2001 κάνει ότι και οι Killers το 2005, μαζί φυσικά με το νέο της κομμάτι ("Ουσία") που παρουσίασε μέσω του Avopolis. Το κοινό πάντως είθισται να είναι λιγότερο δεκτικό στο ελληνικό υλικό εν σχέσει με μια αντίστοιχη ξένη δουλειά, οπότε χρειάζεται αρκετή υπομονή και καλή δουλειά για την πραγματική κατάκτησή του. Κι εμείς με καλλιτέχνες που πραγματικά έχουν το δικό τους στίγμα στην έρμη ελληνική σκηνή θα είμαστε πολύ πιο αυστηροί, αλλά και απαιτητικοί. Θέλουμε, λοιπόν, μόνο το κορυφαίο μετά από μια δουλειά που συγκέντρωσε τις καλύτερες των κριτικών από όλους μας. Αναμένουμε...
