Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι διαφοροποίησε τη συναυλία του Σαββάτου από ένα τυπικό live. Ήταν μήπως το καυστικό χιούμορ του Δεληβοριά που έκανε τους θεατές να γελούν με αιτία και όχι από υποχρέωση προς τον καλλιτέχνη (όπως ισχύει στη συντριπτική πλειοψηφία των ζωντανών περιπτώσεων), ήταν μήπως οι στίχοι των τραγουδιών ή η ιδιαιτερότητα της μουσικής παράστασης;
Η παρουσία του Βαγγέλη, της γυναίκας του Πατόκου, εν μέσω ιστοριών για το στρατό και διαδρομών στην ονειρική Αθήνα λειτούργησαν συνολικά ως αντικαταθλιπτικά χαπάκια για τους δυστυχισμένους και ως αύξηση του μέσου όρου ζωής για τους υπολοίπους (κάπως έτσι δεν χαρακτηρίζουν οι επιστήμονες τις ευεργετικές πτυχές του γέλιου;)!
Το μεγάλο πλεονέκτημα του Φοίβου είναι ότι μέσα από τις δικές του αυτοβιογραφικές συνθέσεις και την προσωπική του ερμηνεία μας κάνει να νομίζουμε ότι ακούμε ιστορίες δικές μας ή ιστορίες ενός φίλου με κοινές εμπειρίες, παρέες και βιώματα.
Το κύριο set περιελάμβανε την πλειοψηφία του “Χάλια” και του “Καθρέφτη”, των δύο τελευταίων δηλαδή δουλειών του Δεληβοριά, κιτς αναφορές στην δεκαετία του ’80, Λουκιανό … (δεν προσθέτω το επίθετο, γιατί ήδη με πήραν τα γέλια), μια ταραντέλα από ένα ελληνικό συγκρότημα που παίζει παραδοσιακή μουσική της Νοτίου Ιταλίας και την εμφάνιση επί σκηνής του Ζακ Στεφάνου.
Το τέλος της βραδιάς μας βρήκε να βγαίνουμε από το Gagarin με το πιο γελαστό πρόσωπο που θα μπορούσε να αναδείξει η φάτσα μας…
