 |
Ο Παύλος Παυλίδης μέσα στη χρονιά που μας πέρασε αποφάσισε να κάνει μια υπέρβαση. Να δώσει μια νέα πνοή στις μουσικές του αναζητήσεις, διευρύνοντας τους ορίζοντες του. Οι νότες των Σπαθιών δε θα μπορούσαν να λείπουν, αφού αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού του, όπως όλα δείχνουν όμως, είναι μονάχα η αρχή. Η φύση του σαν καλλιτέχνη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την φύση μιας μπάντας στην οποία θέλοντας και μη, αποτελεί το κέντρο γύρω από το οποίο όλα περιστρέφονται, τον ήλιο. Η αλληλεπίδραση του με νέους συνεργάτες πάνω στο πάλκο πλέον, δημιουργεί αναμφισβήτητα μια θετική σχέση ανατροφοδότησης, αναζωογονώντας όλες του τις συνθέσεις.Η συναυλία στο Gagarin ήταν πραγματικά μια ξεχωριστή βραδιά. Κι αυτό δεν χρειάστηκε να μας το πει ο ίδιος ο Παύλος για να το καταλάβουμε. Μετά από ένα ολόκληρο καλοκαίρι προετοιμασίας με μικρές αλλά ζεστές εμφανίσεις, που βοήθησαν πάνω απ όλα στο δέσιμο της μπάντας, ένα πάρτι σαν κι αυτό, ήταν ότι πλέον αναγκαίο. Ήταν φανερό, από την ενέργεια του ότι γιόρταζε, όχι μόνο την συγκυρία των γενέθλιων του όπως είπε, αλλά και τη νέα του αυτή πορεία, όπως και την επαφή του με τον κόσμο σε μια μεγάλη συναυλία στην οποία ήθελε πραγματικά να τα δώσει όλα.Η μπάντα παρουσιάστηκε με κάποια επιπλέον μέλη και πραγματικά από τις πρώτες νότες, φάνηκε ότι το νερό άρχισε να κυλάει πλέον γοργά στο αυλάκι. Ο ήχος ήταν πραγματικά απόλυτα δεμένος και άριστος, μην έχοντας αντικειμενικά ουδεμία σχέση με το jamming όλου του καλοκαιριού. Με βασικό άξονα κομμάτια της καινούργιας του δουλειάς δημιούργησε ένα πρόγραμμα που κανένας από όσους βρίσκονταν εκεί δεν ήθελε να τελειώσει. Δεν έλειψαν φυσικά τα αγαπημένα καινούργια του κομμάτια, "Άλλη μια μέρα" & "Στοιχειωμένο σπίτι", αλλά και τους ακυκλοφόρητους ακόμα Θεριστές, ενώ οι μελωδίες των Σπαθιών ξεθέωσαν όχι μόνο εμάς αλλά και τον ίδιο τον Παύλο στο χορό, με τον δικό του, ασυναγώνιστα μοναδικό τρόπο που ξεσηκώνει ακόμα περισσότερο. Δεν θα μπορούσαν να απουσιάσουν και πανέμορφες ταξιδιάρικες στιγμές με τα Διαστημόπλοια σε πανέμορφη εκτέλεση αλλά και τους αγαπημένους (μας) Δαίμονες. Από τις κορυφαίες στιγμές, η εκτέλεση του Βροχοποιού που ξεκινώντας ακουστικά με τους πρώτους του στίχους κατέληξε σε μια εκρηκτική rock πανδαισία.Η συναυλία αυτή είχε στ’ αλήθεια τα πάντα. Ίσως για πρώτη φορά ο Παύλίδης, μη θέλοντας να φύγει από την σκηνή μετά από 3 και πλέον ώρες εκεί, να αισθάνθηκε για μια φορά αυτό το συναίσθημα που νιώθουμε στο τέλος κάθε συναυλίας, μην θέλοντας να τελειώσει. Επιτέλους, θα μπορούσε πλέον να συνειδητοποιήσει ότι τα encore του δεν πραγματοποιούνται, ούτε υπάρχει λόγος να πραγματοποιούντο για την επανάληψη ίδιων κομματιών, όταν η δίψα είναι απίστευτη για τόσα άλλα. Κάπου εκεί με ένα ακουστικό Γκραντ Οτέλ και μια αποχαιρετιστήρια απαγγελία το ταξίδι τελείωσε. Για μια ακόμη φορά φεύγοντας, στριφογύριζαν όλα μέσα στο μυαλό, μεθυσμένο από τους ήχους. Αυτό κι αν ...θα εκραγεί από ευτυχία! Παύλο σε ευχαριστούμε.
