 |
Ξεχάστε για αυτό το τετραήμερο τους Raining Pleasure που θα περιμένατε, ξεχάστε τον Μάνο Χατζιδάκι, όπως τον ξέρατε. Η Έλλη Πασπαλά και ο David Lynch με την υπόλοιπη εξαμελή παρέα τους, σαν οικοδεσπότες αυτού του μηνιαίου αφιερώματος στον Μάνο Χατζιδάκι έχουν φροντίσει να μας παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα φτιαγμένο με μεράκι και εκπληκτικά προσεγμένη επιλογή ρεπερτορίου από τον μεγαλύτερο ίσως Έλληνα συνθέτη όλων των εποχών.
Για την εβδομάδα αυτή, καλεσμένοι τους είναι οι Raining Pleasure, οι οποίοι μας γοήτευσαν με την άρτια και εντυπωσιακά προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις και τα μέτρα του σήμερα, απόδοσή τους στο Reflections, το δίσκο του αγαπημένου μας Μάνου Χατζιδάκι, με τους New York Ensemble, πίσω στα 1967. (Διαβάστε στα dates για τους επόμενους καλεσμένους!)
Έτσι, μιάμιση ώρα περίπου έπειτα από την έναρξη του προγράμματος της Έλλης Πασπαλά και της μπάντας της (περισσότερα για αυτό, θα διαβάσετε πιο κάτω), εμφανίστηκαν στη σκηνή του σχεδόν γεμάτου Zoom οι τέσσερις Raining Pleasure. Με το Vassiliko να παίζει μπάσο, για πρώτη φορά (όπως μάθαμε) σε live εμφάνιση έπειτα από 2,5 περίπου χρόνια, το Spiral στα πλήκτρα, τον Jeremy στην κιθάρα και το μαντολίνο και τον Jay στα ντραμς, η ατμόσφαιρα του Reflections, όπως μας το παρουσίασαν από την αρχή μέχρι το τέλος, ήταν κάτι το ξεχωριστό σε σχέση με την πρωτότυπη εκτέλεση. Πιο δυνατές αποδόσεις, μία πολύ πιο ηλεκτρική άποψη για τον ήχο του Χατζιδάκι και μία εξαιρετική ερμηνεία από τον Vassiliko…
Ντυμένοι στα μαύρα και καθισμένοι έδειξαν πως μπορεί οι πιο δυνατές στιγμές του δίσκου να ήταν αυτές που μπορούσαν με περίσσεια ευκολία να απογειώσουν, ενθουσιάζοντάς μας με τον καινούριο παλμό που έφεραν στις εν λόγω συνθέσεις, αλλά και στις πιο μελαγχολικές – συναισθηματικές στιγμές του έδειξαν πως η τρυφερότητα και η αγάπη που τους διακρίνει για το έργο του Μάνου είναι αρκετή για να το προσεγγίσουν με τον δέοντα τρόπο. Στο τελευταίο, δε, κομμάτι του δίσκου, το Noble Dame είχαν και τη συμμετοχή της Έλλης, η οποία έκανε ένα σπουδαιο ντουέτο με τον Vassiliko.
Οι περισσότεροι ενδεχομένως να μην ήξεραν τί να περιμένουν. Εμείς το είχαμε υποψιαστεί από την πρόβα που είχαμε παρακολουθήσει μία μέρα νωρίτερα, αλλά και πάλι δεν καταφέραμε να μείνουμε ανεπηρέαστοι από τον πλούτο των συναισθημάτων και των εικόνων που μας έφερνε στο νου αυτό που ακούγαμε εκείνη τη στιγμή.
Όσο για την Έλλη Πασπαλά, μας παρουσίασε ένα εξαιρετικό σχήμα με επτά σπουδαίους μουσικούς και όργανα όπως ούτι, κοντραμπάσο, τσέλο, σαξόφωνο, ντραμς, κ.ά, που έφτιαχναν ιδανικά ηχηχοχρώματα για όλα τα τραγούδια του προγράμματος. Οι ενορχηστρώσεις τους ήταν αρκούντως αισθαντικές και όταν –λίγες φορές- ξέφευγαν σε πιο καθαρές jazz φόρμες, ήταν τουλάχιστον συναρπαστικές.
Ίσως η κούραση, ίσως το πλούσιο σε διάρκεια πρόγραμμα της ερμηνεύτριας, ίσως και το γεγονός ότι πολλές συνθέσεις ανήκαν στο λιγότερο προβεβλημμένο ρεπερτόριο του Μάνου να μη μας άφησαν να απολαύσουμε κάθε λεπτό της βραδιάς, όμως είχε πολύ πετυχημένα προβλεφθεί να υπάρχουν εμβόλιμες στο πρόγραμμα συνθέσεις που είχαν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα από το κοινό, αλλά και happenings, όπως η κοινή ερμηνεία από την Έλλη και τον Vassiliko στο «Λιανοτράγουδα», τα οποία ανανέωναν ανά διαστήματα το ενδιαφέρον όλων…
Να το δείτε…
