 |
Το να κυμαίνονταν όλοι οι νέοι ποπ καλλιτέχνες στα επίπεδα του Μιχάλη Χατζηγιάννη θα ήταν ευτύχημα για την -απανταχού, να εξηγούμαστε- Ελληνική μουσική. Όσο κι αν προσπαθούν όμως οι σοφοί σύμβουλοι του marketing των δισκογραφικών εταιρειών (αναρωτιέμαι αν κάποιοι από αυτούς είναι υπεύθυνοι για την ανακήρυξη του “Μόνος μου”, ως Σύγχρονο Λαϊκό Τραγούδι της χρονιάς στα βραβεία Αρίων), δε θα μπορέσουν με τη βοήθεια της ανάστροφης μηχανικής και την κατηγοριοποίηση των συστατικών της επιτυχίας του, να ανασκευάσουν είδωλα αντάξια του βεληνεκούς του. Κι’ αυτό, γιατί εκτός από το αστέρι που τον καθοδηγεί σε κάθε του κίνηση, κρύβεται από πίσω του ένα ουσιαστικό μουσικό υπόβαθρο, τόσο σε επίπεδο ερμηνευτικής δύναμης, όσο και σε επίπεδο δημιουργικότητας, που φτάνει μέχρι και το τελευταίο στάδιο της παραγωγής, κάνοντας τον να πατάει σταθερά στα πόδια του.
Δε θα πρέπει να παραξενεύει το γεγονός λοιπόν, φθάνοντας στο θέατρο Πέτρας λίγο πριν τις 9:00 να μην υπάρχει εισιτήριο ούτε για δείγμα και απελπισμένη η ταμίας να περιμένει ενισχύσεις, να υπάρχει μια ατελείωτη ουρά στην είσοδο και όλα αυτά, όταν μπαίνοντας πλέον μέσα στον ευμεγέθη χώρο του θεάτρου, ανακαλύπτεις με δέος ότι είναι ήδη κατάμεστο! Συνεχίζοντας, δε θα πρέπει να παραξενεύει το γεγονός ότι όλος αυτός ο κόσμος περιμένει ένα βήμα του πάνω στη σκηνή για να τον αποθεώσει, ενώ το καλησπέρισμα του αρκεί για ένα ξέσπασμα σε χειροκροτήματα. Να θυμίσουμε απλά, ότι βρισκόμαστε μόλις στον πρώτο μήνα της καλοκαιρινής του περιοδείας και έχουν προηγηθεί οι εμφανίσεις στο θέατρο του Λυκαβηττού, επιβεβαιώνοντας το εμφανές. Ο Χατζηγιάννης διανύει ένα από τα πλέον επιτυχημένα συναυλιακά του καλοκαίρια, έχοντας πίσω του ένα ολόφρεσκο album με πολύ δυνατά κομμάτια μέσα του -ας μην επεκταθούμε στο marketing προς το παρόν, αλλά και ένα καλοστημένο σχήμα δίπλα του, με το οποίο έχει δουλέψει αρκετό καιρό, κάτι το οποίο του δίνει σημαντικά ατού πάνω στη σκηνή.
Ο κορμός των εμφανίσεων του βασίζεται σε δυο μέρη -εξίσου ισορροπημένα σε επιλογές από τις δισκογραφικές δουλειές του, ανάμεσα στα οποία υποστηρίζεται από την Αθηνά Ρούτση και τη Δέσποινα Ολυμπίου. Η Αθηνά, με θητεία στους Down Town Beat και ευρύ συναυλιακό παρελθόν, αναλαμβάνει να κατευνάσει τα πνεύματα ερμηνεύοντας Evanescence (σημεία των καιρών...), Massive Attack, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, μέχρι και... Μπλέ (εκεί δυσκολεύουν λίγο τα πράγματα) σε ένα πολύχρωμο ακουστικά πρόγραμμα το οποίο παραδόξως λειτουργεί πολύ καλά. Από την άλλη, η Δέσποινα Ολυμπίου -ανυπέρβλητα θελκτική παρουσία πάνω στη σκηνή, ερμηνεύει μεταξύ άλλων το προσωπικό της “βάλε μουσική”, καθώς επίσης και το ακυκλοφόρητο “θυμάμαι όσα είχες πει” προπομπός και αυτό ενδεχομένως κάποιας νέας δισκογραφικής της δουλειάς, ενώ φυσικά συντροφεύει το Μιχάλη Χατζηγιάννη στο ντουέτο τους. Ο ίδιος, περιορίζεται σε μια αναφορά στο post-έντεχνο-rock των Πυξ Λαξ (υπάρχουν και κάνουν συναυλίες, διασταυρωμένη η πληροφορία) με το “έπαψες αγάπη να θυμίζεις”, ενώ πραγματικά πετυχημένο ήταν και το teaser που έκανε τραγουδώντας το “φιλαράκι” λίγο πριν τραγουδήσει το “αν μου τηλεφωνούσες”. Αν νομίζει κάποιος τώρα, ότι επεκταθήκαμε σε λεπτομέρειες δεν έχει παρά να πάει να σχηματίσει ιδία γνώμη, καθότι το πρόγραμμα κάθε άλλο πάρα επαναλαμβάνεται.
Φανταστείτε λοιπόν όλα αυτά, σε ένα κλίμα διαρκούς αποθέωσης, όπου το μισό και βάλε συνωστισμένο κοινό -σωστά καταλάβατε μιλάμε για θηλυκού γένους πλασματάκια- μοιάζει να λειτουργεί με την λογική των groupies κάνοντας τα πάντα για να τον εκθειάσει, ακόμα και για να του κεντρίσει το βλέμμα! Ειλικρινά, η παρουσία τους στη συναυλία είναι εφησυχαστική, εφόσον το pop περιτύλιγμα με το οποίο έχει επιλέξει να εμφανίζεται ο Χατζηγιάννης, μπολιάζει με ψήγματα ποιοτικής μουσικής παιδείας τις νεαρές κορασίδες που διακρίνονται για την ροπή τους προς τα λαϊκά anthems. Εξάλλου το προσεγμένα politically correct look του Μιχάλη, εφησυχάζει και τις μαμάδες οι οποίες ευχαρίστως αναλαμβάνουν να συνοδεύσουν. Οι υπόλοιπες συναυλίες του στην Αθήνα, αρχής γενομένης από το διήμερο που ακολουθεί μέσα στον Ιούλιο στο θέατρο Βράχων, είναι εγγυημένα η δροσερότερη απόδραση!
