Ένα σούρουπο σαν κι αυτά που ζούμε καθημερινά τρέχοντας, μέσα σε ένα μουντό στενάκι του κέντρου κι όμως όλα έμοιαζαν να έχουν παγώσει. Ο Coti K, μαζί με τον Χρήστο Λαϊνά και τον Νίκο Βελιώτη διάλεξαν ότι πιο κοινότυπο και απλό για να στήσουν το άντρο τους, εκφράζοντας με τον δικό τους τρόπο την απέχθεια τους σε καθετί μονότονο και μίζερο.
Ο λιλιπούτειος χώρος του Vinyl Microstore στάθηκε υπέρ αρκετός, σαν εξώστης στα ηχοχρώματα που εξέπεμψαν ταξιδεύοντας κάθε παρευρισκόμενο, ακόμα και περαστικούς διαβάτες που στάθηκαν, αδύναμοι να αντισταθούν στο ξεχωριστό αυτό κάλεσμα. Ίσως η παρουσία αυτών να είχε περισσότερη σημασία...
 |
Τα ακούσματα ξεκίνησαν αρκετά χαλαρά -κάτι το οποίο ξένισε αρκετούς- λειτουργώντας σαν εισαγωγή στο ξεχωριστό ταξίδι που θα ακολουθούσε. Οι ήχοι λειτουργούσαν σα μια ενιαία ρευστή μάζα με πανέμορφα περάσματα η οποία παρέσυρε το μυαλό μακριά. Το βιολοντσέλο έδεσε άψογα με τα νωθρά ambient τοπία που σκιαγραφούσε o Coti χαράσσοντας και τον ακουστικό άξονα της βραδιάς.
Η απαράμιλλη αθωότητα -ακόμα και η μελόντικα φρόντιζε να μας το θυμίζει- στάθηκε σα το μόνο ουσιαστικό συστατικό για να σχηματιστούν οι "φραουλένιες πεδιάδες" που πολύ ξεχωριστά άτομα είναι ικανά να δημιουργήσουν. Οι αρπισμοί του Χρήστου Λαϊνά στην κιθάρα, βουτηγμένοι μέσα στα effects, έντυναν άψογα τα μοναδικά ηχοτοπία που ξεδιπλώνονταν σιγά σιγά, ταξιδεύοντας σε κάθε απόκρυφη γωνιά.
 |
Συντροφιά στην ακουστική αυτή διαδρομή και μια οπτική -υπό την ευθύνη του Μπάμπη Μακρίδη- η οποία περιελάμβανε δι' όλου τυχαία θεματολογία, όπως "Τα ταξίδια του Γκιούληβερ" χαρίζοντας πανέμορφες εικόνες σε όσους είχαν ακόμα ανοιχτά τα μάτια.
Λοιπές λεπτομέρειες είναι μάλλον περιττές. Το μόνο που ευχόμαστε είναι να δούμε αντίστοιχες -απλόχερες- προσπάθειες να προσπαθούν να εκπέμψουν αυτό το "κάτι διαφορετικό" που τόσο πολύ χρειάζεται η ελληνική σκηνή.
