Ήταν ένα ωραίο αυτοσχεδιαστικό session αυτό που στήθηκε στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων: ένα «μαζί» το οποίο βρήκε διάφορους τρόπους να εκφραστεί, είτε εκμεταλλευόμενο την παρουσία της στιγμής και τη ροπή των πραγμάτων, είτε τις ρωγμές που δημιουργούνταν σε αυτά...

Βομβαρδιστική εμφάνιση στο γεμάτο Piraeus 117 Academy, με το κοινό να αποθεώνει την εγχώρια μπάντα με κάθε πιθανό τρόπο, λίγο πριν την έναρξη της περιοδείας της στην Αμερική...

Γέμισε το Six d.o.g.s. για ένα εξαιρετικό DJ set, που χόρεψε άπαντες στις dub και house εκφάνσεις της κλασικής soul μετρονομίας, μπλέκοντας ταυτόχρονα το hip hop και την acid jazz με χυμώδη funky breaks...

Υποσχέθηκαν πάρτυ και αυτό ακριβώς παρέδωσαν στο κοινό που τους τίμησε στο Gagarin, παρασέρνοντας τους πάντες σχεδόν σε χορό με πόδια και με χέρια, όσο η εκθαμβωτική Juanita Euka μάγευε επί σκηνής με τους ακούραστους γοφούς και τα φωνητικά της...

Με τη Jo Bevan να συγκινεί, θυμίζοντας με τα φωνητικά της τη Dolores O'Riordan, η βραδιά στη Death Disco κύλησε ευχάριστα...

Τραγουδώντας για το άλγος της ζωής σε έναν κόσμο δομημένο πάνω στην ταξική πάλη και στην επιβολή ισχύος, οι Αμερικανοί παρέσυραν το Temple σε έναν επαναστατικό, αρχέγονο χορό, που άφησε άπαντες ξοδεμένους, μα ξόρκισε για λίγο το τέρας της καταπίεσης...

Η 2η μέρα είδε το Gagarin να γεμίζει κατά το ήμισυ μόνο, πρόσφερε όμως μια συνεκτική live εμπειρία, με τη θεόμουρλη ψυχεδελοσερφοπανκογκαράζ performance των Johnny Carbonaras να αφήνει περιέργως αδιάφορο το κοινό, που περίμενε πώς και πώς το set του Ντίνου Σαδίκη...

Έφερε το ανυποχώρητο σκοτάδι της μουσικής του στην κατάμεστη Αγγλικανική Εκκλησία, όπου πρόσφερε μια τελετουργία της άρνησης, δοσμένη με το είδος της υποβλητικότητας την οποία νιώθει κανείς μπροστά σε μια απέραντη συναισθηματική έρημο...

Η 1η μέρα του νέου φεστιβάλ πέτυχε πλήρως τους στόχους της, με τα τραγούδια του Γιάννη Αγγελάκα να κορυφώνουν τη βραδιά παίρνοντας υπέροχο σχήμα καθώς απευθύνονταν στους πάντες: στους εστέτ, στους πνευματώδεις, στους σαρκαστικούς χιουμορίστες, στα wannabe φρικιά, σε όσους έζησαν (έστω ξώφαλτσα) τις Τρύπες...

Με πολλή ενέργεια, χιούμορ και αυτοσαρκασμό, κέντησε κλίμα χαρμολύπης στο κατάμεστο club του Σταυρού Του Νότου, όπου ο κόσμος ζητούσε «κι άλλο» μέχρι περασμένα μεσάνυχτα...