Σουηδοφινλανδική συμμαχία; Ενδεχομένως να μπορούσε να χαρακτηριστεί κι έτσι η σκηνική σύμπραξη των Φινλανδών Insomnium με τους Σουηδούς Tribulation. Η αλήθεια είναι πως τα μουσικά φάσματα των δύο συγκροτημάτων μοιάζουν κατά μία έννοια συμβατά μεταξύ τους, φέροντας παράλληλα και μια φρεσκάδα, η οποία τους κατέστησε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συναυλιακά «πακέτα» της τρέχουσας σεζόν. Διόλου περίεργο κοινώς που, μεταξύ άλλων σταθμών, επιλέχθηκαν να παρουσιαστούν για 2 ημερομηνίες και στον ελλαδικό χώρο.
Οι συμφωνικοί death metallers Caelestia ανέλαβαν τον άχαρο ρόλο να ανοίξουν την ημερομηνία της Αθήνας. Ο ρόλος ήταν άχαρος λόγω του μέτριου (έως κακού) ήχου κατά τη διάρκεια του set τους, όχι λόγω της παρουσίας της μπάντας καθαυτής, που κρίνεται υπερβατική: παρά τη σταδιακή βελτίωση, ένα μπούκωμα έθαβε στα περισσότερα στιγμιότυπα τα διπλά τους φωνητικά, με αποτέλεσμα οι αποδόσεις του Νίκου Παλίβου να μοιάζουν με απόηχο και η Δήμητρα Βίντσου να αναλαμβάνει διπλό φορτίο στους ώμους της. Ευτυχώς η απόδοση κυμάνθηκε σε επίπεδα τόσο υψηλά, ώστε ο κόσμος τους χάρισε θερμότατο χειροκρότημα, ως επιβράβευση για τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπισαν.
Οι Σουηδοί Tribulation ήρθαν αντιστοίχως αντιμέτωποι με ένα στοίχημα βαρύνουσας σημασίας, μιας και η πλειονότητα του ακροατηρίου τίμησε τη βραδιά για τους Φινλανδούς headliners. Με μια παρουσία που ακροβατούσε ανάμεσα σε στοιχειωμένα σκιάχτρα και γοτθικές σκιές μιας ανήλιαγης, ερειπωμένης εξοχής, κατάφεραν να αποσπάσουν ηχηρό χειροκρότημα από τις πρώτες κιόλας επιλογές της setlist. Τα "In The Dreams Οf Τhe Dead", "The Motherhood Οf God", "Ultra Silvam" και "The Lament" (μεταξύ άλλων) έδειχναν να μεταδίδουν ρίγη ενθουσιασμού ακόμη και στους πιο ξένους –προς την περίπτωσή τους– παρευρισκόμενους στο Piraeus 117 Academy, σε σημείο τέτοιο ώστε κραυγές απογοήτευσης διακρίνονταν στον αέρα κατά τη λήξη του κανονικού set.
Ευτυχώς η μπάντα φρόντισε να κατευνάσει το κοινό με την προσθήκη ενός επιπλέον τραγουδιού. Διότι, όπως και να το κάνουμε, setlist μικρότερη των 50 λεπτών θα κρινόταν απαγορευτική, αναλογιζόμενοι τις λίαν ευνοϊκές συνθήκες. Έδειχναν άλλωστε να απολαμβάνουν κι εκείνοι στο μέγιστο τον χρόνο τους επί σκηνής, με τον Adam Zaars βράχο ως προς τον έγχορδο ρόλο του, τον Johannes Andersson στιβαρό βάρδο των πιο κολασμένων παραμυθιών, τον Oscar Leander αλάνθαστο πίσω από τα τύμπανα και τον Jonathan Hultén να φαντάζει ως αεικίνητη σιλουέτα ενός στοιχειού λησμονημένου από τον χρόνο. Ο τελευταίος ίσως πάντως ν' αποτελεί και τη μοναδική παραφωνία σε στιγμές, καθώς ο υπερβάλλων ζήλος του θυμίζει περισσότερο glam rock κιθαρίστα, παρά progressive/death metal μουσικό.
Όσο πλησίαζε η ώρα των Insomnium, ολοένα και αυξανόταν η όλη ανυπομονησία –κάτι σαν την ανήσυχη ηρεμία πριν το ξέσπασμα μιας κλιμακούμενης καταιγίδας. Γιατί, αλήθεια, η έναρξη του πρώτου μέρους της setlist (όπου παρουσίασαν το πρόσφατο Winter's Gate στην ολότητά του) φάνταζε ήδη από την αρχή ως πόλωση παλιρροιακών κυμάτων, τα οποία χτυπούσαν μεθοδικά την αρένα του Piraeus 117 Academy από άκρη σε άκρη. Ο κορμός της ίδιας της μπάντας στάθηκε άλλωστε άρρηκτα συγκροτημένος, με κάθε μέλος να μένει πιστό στον ρόλο του· σε σημείο που θαρρούσες πως λειτουργούσαν ως αδιάσπαστη μονάδα, αντί για μια σύμπραξη διαφορετικών μουσικών.
Τα προηχογραφημένα μέρη με πλήκτρα και ακουστικές κιθάρες βοήθησαν επίσης τα μέγιστα στη διαστολή της παγωμένης ατμόσφαιράς τους. Διότι οι Insomnium παρουσίασαν το Winter's Gate δίχως κενά και διακοπές, δίχως αλληλεπιδράσεις με το κοινό ή τυχόν εμφατικές συστάσεις. Ο λιτός φωτισμός σε μπλε αποχρώσεις απλωνόταν έτσι ως σκιερό πέπλο γύρω από τα μέλη, τα οποία φάνταζαν ως απόκοσμες μορφές, απόλυτα προσηλωμένες στον ρόλο τους. Κάτι σαν τους Φύλακες μιας Παγωμένης Πύλης κλειδαμπαρωμένης ερμητικά, έως το χρονικό σημείο που οι ίδιοι θα επέλεγαν να την ανοίξουν.
Το δεύτερο μέρος τους βρήκε να επιστρέφουν επί σκηνής, έπειτα από μια σύντομη διακοπή για ανάσες. Ο φωτισμός επέστρεψε στα φυσιολογικά του επίπεδα, φανερώνοντας τα πλατιά χαμόγελα που ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους. Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως το δεύτερο τμήμα της setlist αποτέλεσε την «κανονική» συναυλία των Insomnium στην Αθήνα, μιας και η λαλίστατη επικοινωνία με το κοινό, η παιχνιδιάρικη παρουσία, όπως και το όλο στήσιμο της μπάντας εκ βάθρων δεν θύμιζε πια παρακινητές μιας θεομηνίας. Κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον από όποια άποψη και αν το εκλάβουμε, μιας και βιώσαμε δύο όψεις πλήρως διαφορετικές εν συγκρίσει.
Παρά ταύτα, υπήρξε η υποψία μήπως ανάμεσα στα προηχογραφημένα μέρη ήταν και ορισμένες από τις ηλεκτρικές κιθάρες, διότι ο ήχος μπούκωσε απότομα με τη δεύτερη αυτή είσοδό τους, ενώ και οι δύο κιθάρες άρχισαν να ακούγονται αρκετά πιο χαμηλά, εν συγκρίσει με το πρώτο μέρος της συναυλίας. Δεν επιθυμώ να κατηγορήσω κανέναν, πάντως –καταγράφω μόνο μια υποψία που έμεινε να πλανάται, η οποία δεν αμαυρώνει τη συναυλία, μήτε και μειώνει τη ζωηρή συγκίνηση της στιγμής. Αντιθέτως, μάλιστα: οι Insomnium μας παρουσιάστηκαν όχι απλά ως εκτελεστές, μα ως αληθινοί ψυχαγωγοί, οι οποίοι επέλεξαν να φορέσουν επιτυχώς όσα μουσικά κοστούμια δύνανται να ραφτούν στα μέτρα τους.
Setlist
Winter's Gate, Part 1
Winter's Gate, Part 2
Winter's Gate, Part 3
Winter's Gate, Part 4
Winter's Gate, Part 5
Winter's Gate, Part 6
Winter's Gate, Part 7
The Primeval Dark
While We Sleep
Mortal Share
Down With the Sun
Weather the Storm
Ephemeral
The Promethean Song
Only One Who Waits
{youtube}IbSDriHD_lw{/youtube}
