Καθώς σηκωνόμασταν από τα στασίδια της Αγγλικανικής Εκκλησίας για να βγούμε στην όχι-και-τόσο-ανοιξιάτικη Αθήνα και να οδεύσουμε καθείς για τα σπίτια μας, ένα παράπονο άκουγες από εδώ κι από εκεί: μόνο 1 ώρα;
Πράγματι, ο Murcof έπαιξε «μόνο» 1 ώρα στη δεύτερη (και δεύτερη σερί sold-out) συναυλία του στην Αθήνα. Νομίζω όμως ότι έπαιξε όσο πραγματικά χρειαζόταν, χτίζοντας ένα «πυκνό» set, το οποίο θα είχε φλυαρήσει αν απλωνόταν περισσότερο σε χρόνο. Εδώ που τα λέμε, μάλιστα, για κάμποσες συναυλίες ισχύει το γνωστό ρητό «οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ»· πόσο μάλλον για μία του Murcof, που σε θέλει πολύ εκεί, προσηλωμένο και όχι χαλαρό, φιλοδοξώντας να σε βάλει σε νοητικές ατραπούς με μπόλικη υπόγεια ένταση.
Δεν χωράει αμφισβήτηση ως προς τη μουσική αξία του Μεξικάνου δημιουργού: ανήκει στους τελευταίους σπουδαίους των ηλεκτρονικών και στις πιο ενδιαφέρουσες φιγούρες που μας χάρισαν τα '00s, συνεχίζοντας και στην τρέχουσα δεκαετία να βγάζει ωραίους δίσκους. Στην Αγγλικανική Εκκλησία, όμως, δεν μπόρεσε παρά στιγμιαία να παντρέψει τους ήχους του με τον χώρο, και δεν εκπλήρωσε τυχόν προσδοκίες για ένα από τα «live events της χρονιάς».
Ήταν καλός ο Murcof, ας μην αφεθεί καμία υπόνοια αμφισβήτησης. Καθισμένος μάλιστα στο μεγάλο τραπέζι της «σκηνής», μπροστά από τον Mac του και τυλιγμένος σε υποβλητικά μπλε φώτα και σε αχνό καπνό –φορώντας έναν απρόσμενα χειμερινό μαύρο σκούφο, ο οποίος παρέπεμπε σε πιο χιονοσκέπαστα τοπία– πέτυχε να γίνει μια μορφή οικεία μαζί και απόμακρη: ένας ιδανικός ξεναγός σε αχνά χαρτογραφημένα χωράφια, γεμάτα ηλεκτρονικούς πειραματισμούς γήινους, προσβάσιμους ακόμα και σε μη «μυημένα» αυτιά.
Ένα σημαντικό εντούτοις μέρος του set φάνηκε τόσο στοχευμένο στους εγκεφάλους μας, ώστε αδιαφόρησε για τον παράγοντα χώρο, εκμηδενίζοντας έτσι την αισθητική της εκκλησίας και τις όποιες διασυνδέσεις μπορούσαν να βρεθούν/δημιουργηθούν με την υπερβατικότητα –αλλά και δημιουργώντας μια αίσθηση ότι όλο αυτό θα το απολάμβανες περισσότερο σε μια μοναχική στιγμή με ακουστικά στο δωμάτιό σου, παρά ως συναυλιακή εμπειρία. Μόνο σε ένα σημείο κάπου στη μέση, όταν η μουσική έβαλε στο παιχνίδι και το σώμα μας (κάνοντας και τον Murcof να κινεί το πόδι του στον ρυθμό) και δύο λευκοί προβολείς διασταυρώθηκαν σαν φωτόσπαθα στην οροφή του Αγίου Παύλου, ένιωσες πρώτη φορά ότι set, εκκλησία και κοινό συντονίστηκαν επιτυχημένα. Κι άλλη μια φορά θα το ένιωθες στο μεγαλειωδώς εξωστρεφές κλείσιμο της βραδιάς.
Ήταν καλός ο Murcof, αλλά όχι σπουδαίος. Με αυτά και με εκείνα, κάτι έλειψε ή ίσως κάτι δεν κόλλησε σ' αυτήν τη ζωντανή του παρουσία στην Αθήνα. Σε κάθε περίπτωση είναι «γαλόνι» για τα St. Paul Sessions που τον έφεραν ως εδώ, μακάρι να τον ξαναδούμε σε κάτι με μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
{youtube}QEhX7Imktb4{/youtube}
