Πριν από αρκετά χρόνια υπήρχε μία παρέα ανήσυχων νεαρών που είχαν φτιάξει ένα μετεφηβικό τζαζ γκρουπ και έπαιζαν κάθε Δευτέρα βράδυ σε ιστορικά, low-profile λαιβάδικα στο κέντρο της πόλης. Στην πορεία, όμως, οι δύο από αυτούς σχημάτισαν μία από τις πιο πετυχημένες ελληνικές rock μπάντες των τελευταίων ετών (Planet Of Zeus) και ο τρίτος έφυγε στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει ηλεκτρική κιθάρα. Μέσα επίσης στα χρόνια όλοι τους συμμετείχαν σε διάφορα σχήματα περισσότερο εμπορικών ονομάτων της χώρας μας.
Ο λόγος φυσικά για τους Στέλιο Προβή (μπάσο), Σεραφείμ Γιαννακόπουλο (ντραμς) & Μηνά Λιάκο (κιθάρα), οι οποίοι μετά από μεγάλο διάστημα –και με την προσθήκη του Σπύρου Μάνεση στα πλήκτρα– επανασυνδέθηκαν υπό το Frank Zappa προερχόμενο όνομα TFATFY (ακρωνύμιο του The Flibbergibbetts And The Funky Yogurt), για να συνεχίσουν τις freestyle τζαζ εξερευνήσεις τους από εκεί όπου τις άφησαν· με εμπλουτισμένα όμως ηχητικά ερεθίσματα, πληθώρα νέων εμπειριών και ανανεωμένη όρεξη, ώστε να δώσουν την αγάπη που αξίζει στο πιο παραμελημένο μα λατρεμένο τους project.
Το «κάθε Δεύτερα του Μαρτίου, οι TFATFY live στην Crust», δηλαδή στο υπόγειο της πιτσαρίας το οποίο αναδύει αέρα βρώμικης πολυτέλειας και ταιριάζει ιδανικά στην αισθητική της μπάντας, αποτελεί ουσιαστικά μία αναβίωση εκείνων των νεανικών, ανέμελων ημερών. Κάτι που αποτυπώθηκε εξαιρετικά στην τελευταία, sold-out εμφάνισή τους (όπως ήταν και οι 3 προηγούμενες). Μαζί μάλιστα με τη συγκλονιστική μεταξύ τους χημεία –η οποία δεν επέτρεψε να χάσουν νότα, ακόμη και αν το ήθελαν– διαμόρφωσαν μία εξαιρετικά ποιοτική εμφάνιση, χωρίς εξεζητημένες επιδείξεις δεξιοτήτων και ανούσια χασίματα στα τζαμαρίσματα. Αντίθετα, φανέρωσαν την αστείρευτή τους δίψα για τη ζωντανή εμπειρία και την άμεση επικοινωνία με το κοινό.
H ορεξάτη τετράδα έπαιξε για 2 ώρες (μαζί με διάλειμμα ενός τετάρτου), παρουσιάζοντας τις 7 συνθέσεις από το ντεμπούτο της Well, Excuse Me μαζί με 2 καινούριες υπό συνεχή επεξεργασία, μέσα σε ένα πολύ χαλαρό, παρεΐστικο, σχεδόν οικογενειακό κλίμα. Αλλά και μπροστά σε ένα κοινό το οποίο μετρούσε από στενούς φίλους και μέλη άλλων ντόπιων γκρουπ μέχρι υποψιασμένους ακροατές που ήρθαν με τα αυτιά ανοιχτά για να ακούσουν μόνο τη μουσική, και από ενοχλητικές παρέες που συζητούσαν ασταμάτητα στη μπάρα (αλλά δεν μας εκνεύρισαν και τόσο λόγω της αποπλανητικής μαγείας του live) μέχρι την τρομερά εκδηλωτική …Δήμητρα Γαλάνη!
Καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, οι TFATFY μας βούτηξαν βαθιά και αδιαπραγμάτευτα στο σύμπαν των αμέτρητων αναφορών τους: από την ψυχεδελική jazz του David Axelord περνάγαμε στη ρομποτική prog του Frank Zappa, από την post λογική των Tortoise χανόμασταν στην καλειδοσκοπική, lounge jazz των BadBadNotGood, και από την ψυχρή, kraut ρυθμολογία των Can ταξιδεύαμε στο στούντιο μίας session μπάντας που γράφει το soundtrack μίας δευτεροκλασάτης κατασκοπικής ταινίας, με φόντο τo μπλε της Μεσογείου. Η τελική εντύπωση ήταν αυτή ενός μισθωμένου library music σχήματος, το οποίο επαναστάτησε ενάντια στην αποστολή του.
Ως αναγκαίο αλατοπίπερο της βραδιάς λειτούργησαν οι μικρές «διαλέξεις» του Προβή ανάμεσα στα κομμάτια, μέσα από τις οποίες γίναμε αρκετά σοφότεροι όσον αφορά ορισμένες λεπτομέρειες. Το κομμάτι λ.χ. "Steady G" ονομάστηκε έτσι γιατί ένας τύπος, που το όνομά του ξεκινάει από G, είχε πει πως ο ντράμερ τους είναι πολύ σταθερός· το "Honey Badger", πάλι, είναι ένα θηλαστικό που δεν λογαριάζει τίποτα και τρώει τα πάντα στο πέρασμά του, κάτι που επιθυμούν και οι ίδιοι για το γκρουπ. Γελάσαμε, επίσης («το "EFO" είναι αφιερωμένο στους εφοπλιστές και την εφοπλιστική τους ειλικρίνεια», «στον εκπληκτικό ήχο ο Γρηγόρης Μάγος, που είναι εδώ για εσάς, αλλά και για εμάς» και άλλα gags που χάθηκαν στην καλοπέραση της βραδιάς) και, τελικά, στοχαστήκαμε: «το "Ghetto Fencing" και γενικά το άλμπουμ είναι αρκετά εμπνευσμένο από την ξιφασκία, η οποία είναι το σπορ των φίλων: χτυπάς και δέχεσαι επιθέσεις για πόντους, αλλά ποτέ για να σκοτώσεις».
Όσοι λοιπόν βρέθηκαν σε μία από αυτές τις 4 εμφανίσεις των TFATFY στο υπόγειο της πιτσαρίας Crust, ήταν πραγματικά πολύ τυχεροί: παρακολούθησαν ένα τρομαχτικά δεμένο σχήμα –του οποίου τα μέλη μοιάζουν σαν να έχουν παίξει μαζί σε όλες τις προηγούμενες και επόμενες ζωές τους– στο ζενίθ της όρεξής του (και μόνο οι χαρακτηριστικές γκριμάτσες στα σόλο, τα έλεγαν όλα για το πάθος τους εκείνες τις στιγμές), που απέδωσε στο μέγιστο των δυνατοτήτων του. Και όλα αυτά βγάζοντας έναν τρομερό ήχο, πραγματική αποκρυστάλλωση της φιλοσοφίας του «οργανωμένου χάους». Μακάρι να επιστρέψουν για περισσότερα live, γιατί το ταλαιπωρημένο εγχώριο τοπίο τους έχει ανάγκη.
{youtube}T9_YKwfSx6c{/youtube}
