Με αστείρευτη ενέργεια και με το πιο cool rock attitude της ελληνικής σκηνής στάθηκε ο Παύλος Παυλίδης το βράδυ του Σαββάτου στο γεμάτο Piraeus 117 Academy, το οποίο σειόταν για 2,5 ώρες με ένα πρόγραμμα που διήνυσε σχεδόν 3 δεκαετίες δισκογραφίας. Στο πλάι του φυσικά οι B-Movies, οι οποίοι φέτος κλείνουν 12 χρόνια, γεγονός που τους κάνει «γηραιότερη» μπάντα από τα Ξύλινα Σπαθιά.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς Super Stereo, στους οποίους συμμετέχουν 3 «γνώριμα» πρόσωπα: ο Θανάσης Dzingovic στην κιθάρα και στα φωνητικά, ο Δημήτρης Οικονόμου στα ντραμς και ο Ορέστης Μπενέκας στα πλήκτρα· θα τους βλέπαμε αμέσως μετά και στο πλήρωμα των B-Movies. Δυστυχώς η αργοπορία με την οποία έφτασα στον χώρο, σε συνδυασμό με την παράξενα μεγάλη αναμονή στην ουρά των προσκλήσεων, μου επέτρεψε να προλάβω μόνο τον αποχαιρετισμό τους στο κοινό και την εκδήλωση της ανυπομονησίας τους για ό,τι θα ακολουθούσε.
Λίγο πριν τις 22.00 τα φώτα άναψαν ξανά για να υποδεχθούν τον Παύλο Παυλίδη και τους B-Movies, με αποτέλεσμα να διακριθεί για ακόμα μία φορά ένα από τα πιο σημαντικά μέρη των συναυλιών του τραγουδοποιού: το κοινό του. Ένα κοινό που, ακόμα και στριμωγμένο, ακτινοβολεί μια αλήθεια, έναν εφηβικό ρομαντισμό και μια αμετάκλητη ελπίδα για το «επόμενο λιμάνι». Με την ηλικιακή του ανομοιογένεια να το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον (και για να ανήκεις σε αυτό, αλλά και για να το παρατηρείς), πιστό και αφοσιωμένο, ήταν εκεί με ένα πανό «Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα» να κρέμεται από τον πάνω όροφο και τα χέρια ψηλά να επιδοκιμάζουν κάθε στίχο από το πολυετές δισκογραφικό ταξίδι του ινδάλματός τους.
Το ξεκίνημα έκανε η "Μαίρη" από τις Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί (2013) και μετά ακολούθησε το "Πάρε Με Μαζί Σου" από το Ένας Κύκλος Στον Αέρα (2000). Στο άκουσμά του δεν άργησαν να ανάψουν όχι μόνο τα αίματα, αλλά και τα καπνογόνα, στο φως των οποίων χόρευαν όλοι πριν καλά-καλά «ζεσταθούμε».
Και τότε έγινε βέβαιο ότι ούτε αυτή θα ήταν μια συναυλία εκπτώσεων, αλλά μια συναυλία-άλμπουμ, η οποία θα περνούσε από κάθε στάση της πορείας του Παύλου Παυλίδη: από τις "Ρόδες" της Ξεσσαλονίκης (1993), τη "Ρίτα" από το Πέρα Από Τις Πόλεις Της Ασφάλτου (1995) και το "Ρομπότ" από το Μια Ματιά Σαν Βροχή (1997), μέχρι το "Άλλη Μια Μέρα" από το ομώνυμο άλμπουμ (2006) και το "Αντικαταπληκτικά" από το Αυτό Το Πλοίο Που Όλο Φτάνει (2010), για να φτάσει στον πιο πρόσφατο δίσκο του, Μια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο (2016).
Η επιτυχία και η επιρροή του Παύλου Παυλίδη σε όσους είχαν κατακλύσει το Piraeus 117 Academy φάνηκε ακόμη περισσότερο όταν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου άρχισε να τραγουδά μαζί του τους στίχους του "Δεσποινίς", του νέου single που κυκλοφόρησε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα.
Ακόμα και τα τεχνικά ατυχήματα της βραδιάς, δεν κατάφεραν να πτοήσουν ούτε στο ελάχιστο το ηθικό των παρευρισκομένων. Λίγο μετά το πρώτο κουπλέ του "Ό,τι Θες Εσύ" μια διακοπή ρεύματος έκοψε τον ήχο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον κόσμο από το να συνεχίσει να τραγουδά τους στίχους. Ευτυχώς η αποκατάσταση του ήχου δεν άργησε και έτσι το κομμάτι ξεκίνησε πάλι από την αρχή, με το κοινό ακόμα πιο ξέφρενο από την πρώτη φορά.
Κάθε συναυλιακή συνάντηση με τον Παύλο Παυλίδη είναι μια ελεύθερη πτώση στον χρόνο. Είναι η χειραψία που δίνεις με το παρελθόν και το μάτι που κλείνεις στο μέλλον. Είναι το rock 'n' roll μιας ζωής και είναι ευτυχές το γεγονός ότι συνεχίζει να προχωρά και να εξελίσσεται, με μια δυναμική η οποία έχει το τσαγανό της εφηβείας και τη σοφία του χρόνου· ακόμα κι αν αυτός ο χρόνος γκρεμίζεται συθέμελα (ως διάσταση) στον παλμό της συναυλιακής εμπειρίας.
{youtube}kvZ1Ng5sZvE{/youtube}
