Ο Μαγικός Αυλός είναι μυστήριο έργο. Το δαιδαλώδες λιμπρέτο είναι βουτηγμένο στη μαγεία, στο μυστήριο και στα διπλά λόγια. Αυτό που φαίνεται ενάρετο, καταλήγει διαβολικό· κι ό,τι νομίζεις για μοχθηρό, αποδεικνύεται σοφό και αγαθό. Έτσι, η σκηνοθεσία αποτελεί πρόκληση, γιατί την όπερα διακατέχει μία περίεργη αναρχία, που μεταφράζεται δύσκολα επί σκηνής. Ο νεαρός πρίγκιπας Ταμίνο ξεκινά να σώσει την πριγκίπισσα Παμίνα από τον δαιμόνιο Ζαράστρο, υπό τις εντολές της μητέρας της, Βασίλισσας της Νύχτας, και με ακόλουθό του τον κυνηγό πουλιών Παπαγκένο. Παράλληλα, η πριγκίπισσα πολιορκείται από τον δούλο του Ζαράστρο, Μονόστατο. Μέχρι το τέλος οι ισορροπίες έχουν αλλάξει άρδην, με τα προσωπεία των κακών να έχουν θρυμματιστεί και το καλό να θριαμβέυει.
Η σκηνοθέτιδα Σουζάν Αντράντε (όλως παραδόξως, ίδια με την Παμίνα) και ο animator Πωλ Μπάρριτ, συνδυάζουν το θέατρο με την προβολή σχεδίων σε μία σκηνή με ελάχιστα περιστρεφόμενα στοιχεία. Η ιδέα μοιάζει αρκετά απλή, αλλά η εκτέλεση της αναπνέει με ζωή, χιούμορ και δράμα. Οι προβολές video art σε performative πλαίσιο έχουν μακρά ιστορία στις τέχνες: οι αναφορές των δημιουργών φαίνεται να ξεκινούν από τον Andy Warhol και τον Nam June Paik και να καταλήγουν στην περίφημη διαμάχη μεταξύ της εμφάνισης της Beyoncé στα βραβεία Billboard του 2011 και της Ιταλίδας Lorella Cuccarini.
Παρόλαυτα, το δίδυμο έχει χτίσει μία συνθήκη όπου γκροτέσκο χαρακτήρες κατοικούν και αλωνίζουν έναν steampunk κόσμο, ο οποίος ανασαίνει και βρυχάται σε μία περίεργη ισορροπία χιούμορ, τρόμου και ερωτισμού. Παίρνοντας στοιχεία από το Βερολίνο της δεκαετίας του 1920 και γεμίζοντας τη βαλίτσα τους με αναφορές στο βοντβίλ, η θεατρική εταιρεία 1927 δίνει ζωή σε μία Βασίλισσα της Νύχτας που είναι το λευκό παιδί μιας αράχνης-μαύρης χήρας και της ντίβας Πλαβαλαγκούνα από το Fifth Element· αλλά και σε έναν buffo Παπαγκένο, ο οποίος έχει σύντροφό του έναν παντεπόπτη γάτο, υπέροχα άχρηστο στο να πιάνει πουλιά. Τα σημεία της πρόζας του ζίνγκσπιλ έργου ανταλλάσσονται για προβολές διαλόγου βωβού κινηματογράφου, με μουσικά ιντερλούδια που μπασταρδεύουν κάπως τον ήχο, αλλά καταφέρνουν να μας βουτήξουν ακόμα βαθύτερα στην αφήγηση της παραγωγής. Παράλληλα, σε στιγμές υπάρχει κι ένα παιχνιδιάρικο κλείσιμο του (τρίτου) ματιού στις μασονικές αναφορές που υποτίθεται πως διανθίζουν το έργο του Μότσαρτ.
Ο Ταμίνο του Σάσα Εμάνουελ Κράμερ είναι όσο μελωδικός αλλά και στακάτο απαιτεί ο ρόλος του, ως ένας καλοντυμένος Χάρολντ Λόιντ του βωβού κινηματογράφου, έχοντας μάλιστα πολύ καλή διάδραση με την επίσης πολύ καλή Παμίνα-Λουίζ Μπρουκς της δικής μας Μαρίας Παλάσκα. Το ζευγάρι οδηγείται μέσα στον δαιδαλώδη κόσμο που έχει χτίσει το λιμπρέτο του Σίκανεντερ, με τα σκυλιά του νοσφερατικού Μονόστατου, αλλά και τις νότες του Μότσαρτ στο κατόπι. Εξαιρετικές στέκονται και οι τρεις κυρίες, των Μίνα Πολυχρόνου, Αντωνίας Καλογήρου & Μαργαρίτας Συγγενιώτου, με το τραγούδισμά τους να έρχεται σε πλήρη αρμονία με τις μηχανορραφίες τους.
Παρόλαυτα, δύο είναι οι ρόλοι που χρωματίζουν έντονα αυτήν την όπερα, φτάνοντας το δράμα και την κωμωδία στα άκρα: η Βασίλισσα της Νύχτας και ο Παπαγκένο. Έχοντας τραγουδίσει τον ρόλο της Βασίλισσας σε όλον τον κόσμο, η επιλογή της σοπράνο Χριστίνας Πουλίτση μοιάζει σχεδόν αυτονόητη για το συγκεκριμένο ανέβασμα. Μία ανάσα μετά τον εξίσου τρομερά απαιτητικό ρόλο της Λουτσία ντι Λαμμερμούρ, η Πουλίτση τραγουδάει την γνωστότατη άρια της Βασίλισσας αρθρώνοντας πειστικά τη μανιακή εμμονή του ρόλου. Αλλά είναι ο Παπαγκένο του νεαρού Τίμου Σιρλαντζή που φέρνει έναν οπερατικό Μπάστερ Κίτον στη σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και βρίσκεται διαρκώς σε σκανδαλιάρικο κυνήγι συγκίνησης μέσα από της απολαύσεις της ζωής, δίνοντας μας έτσι το ζεστό βαρύτονο κλειδί για να ξεκλειδώσουμε την ηδύτητα που προκύπτει στους ροζ ελέφαντες της άριάς του, "Ein Mädchen Οder Weibchen". Όταν δε βρίσκει την Παπαγκένα του στο πρόσωπο της Δήμητρας Κωτίδου, οι α-λα-Μπάστερ Κίτον μανιέρες έρχονται να δώσουν την τελευταία ματζόρε νότα στο μαγικό αυτό παραμύθι.
Ακριβώς μετά την επιτυχία της Λουτσίας ντι Λαμμερμούρ (δείτε εδώ), η Εθνική Λυρική Σκηνή έρχεται να προσθέσει και τον διθύραμβο του Μαγικού Αυλού, με την παραγωγή της Komische Oper Berlin να δίνει νέα πνοή στο χιλιοπαιγμένο έργο του Μότσαρτ, γεμίζοντας την πόλη των Αθηνών με κουρδιστές μαϊμούδες, ροζ ελέφαντες, ιπτάμενα κόκκινα χείλη, μία σκανταλιάρικη μαύρη γάτα και έναν καλλίγραμμο, φτερωτό αυλό, ο οποίος ήρθε να μαγέψει και τα δικά μας αυτιά.
{youtube}oIFEmfDyGZw{/youtube}
