Να πω το παράπονο μου; Περίμενα να μιλήσω με την θεά Άννα Ματρονικ, γιατί κάποιος μου ψιθύρισε ότι έχει στο σώμα της κάποια τατουάζ μεσαιωνικής τεχνοτροπίας και μεταξύ άλλων λατρεύει τα έργα του H.R.Giger, του Ελβετού Sci-fi ζωγράφου και δημιουργού του Alien. Μίλησα τελικά με τον κιθαρίστα Del Marquis και τον ντραμερ Paddyboom, οι οποίοι και με υποδέχτηκαν ξαπλωμένοι στους καναπέδες του ξενοδοχείου, όχι μόνο με την τσίμπλα, αλλά και με μια γυαλάδα στο μάτι τους, λες και περίμεναν κάποιον δημοσιογράφο να τους κάνει τις «σωστές» ερωτήσεις, ώστε να αφήσουν λυτό το «camp τέρας» που κρύβεται μέσα τους.
 |
Πάντα έτσι είστε στα live σας; Μας κάνατε να ξεχάσουμε πολύ γρήγορα το Rockwave.
Rockwave; Τι είναι αυτό;
Ένα μουσικό φεστιβάλ που γινόταν έξω από την Αθήνα και αναγκάστηκα να φύγω λίγο πριν τελειώσει για να προλάβω να σας δω να παίζετε ζωντανά.
Πως ήταν το ταξίδι; Είχε κίνηση;
Αν εξαιρέσουμε τα έργα που γίνονται ενόψει Ολυμπιακών αγώνων, ήταν άνετο.
Α, ναι έχετε και τους Ολυμπιακούς φέτος
Κοντεύουμε να το ξεχάσουμε κι εμείς ακόμη – ή καλύτερα θέλουμε να το ξεχάσουμε. Ας περάσουμε στα μουσικά όμως. Είναι αλήθεια ότι είστε μόλις 1 χρόνο μαζί;
Ναι, σχηματιστήκαμε λίγες μέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου στο σπίτι –στούντιο ηχογράφησης του Babydaddy στο Μπρουκλιν. Αρχικά υπήρξε μια συνάντηση με τον Τζεικ και μετά ήρθαμε όλοι οι υπόλοιποι. Αρχικά η Άννα, μετά από 6 μήνες εγώ κ.ο.κ. Η πρώτη μας συναυλία ήταν πέρσι τον Απρίλιο.
 |
Κάνατε λοιπόν κάποιες άλλες δουλειές, τις οποίες αναγκαστήκατε να αφήσετε για να ρίξετε όλο σας το ενδιαφέρον στο συγκρότημα.
Ακριβώς. Έχω δουλέψει σαν ντραμερ από το 1987 (σσ. Και δεν του φαίνεται ότι είναι τόσο μεγάλος σε ηλικία…) αλλά έχω κι ένα πτυχίο Διαφήμισης και Μάρκετινγκ. Δούλεψα ως διαφημιστής για μερικά χρόνια σε εταιρείες αλλά μετά αποφάσισα να δουλέψω freelance ώστε να έχω την δυνατότητα να ασχοληθώ με τη μουσική. Αλλά έτσι όπως είναι η Αμερικανική οικονομία έχω περάσει από πολλές δουλειές: από delivery boy μέχρι τεχνικός ηλεκτρονικών υπολογιστών. Το μόνο που δεν έχω κάνει είναι τον σερβιτόρο, επάγγελμα που θεωρείται all time classic να αρχίσεις την καριέρα σου στην Νέα Υόρκη.
Εσύ Del;
Έχω σπουδάσει Διακοσμητής. Κάτσε να σου πω και τι έκαναν οι υπόλοιποι: ο Babydaddy ασχολείται με θέματα μουσικής ηχοληψίας κι όπως είπα έχει κι ένα δικό του στούντιο ηχογράφησης κι ο Τζεικ (σσ. ο Τζεικ είναι ο τραγουδιστής, αυτό το βέβηλο υβρίδιο Bez–και-Savage Garden-μαζί-με–μια-φωνή-αλά-Elton John) …αυτός κι αν έχει κάνει τα πάντα, από στριπτίζ μέχρι σερβιτόρος. (πετάγεται ο Paddyboom) - Πρέπει να ήταν ελεεινός ως σερβιτόρος. (Υιοθετεί την gay φωνή του Τζεικ) «Ωχ, τι παραγγείλατε εσείς; Ωχ, λάθος έκανα, χίλια συγγνώμη. Αχ καλέ μου έπεσαν από τα χέρια και τα έχυσα όλα πάνω σας, χίλια συγγνώμη, καθίστε να σας καθαρίσω»
Ωραίο όνομα διαλέξατε. Εύηχο και διφορούμενο.
Σου άρεσε αλήθεια; Κι εμείς αυτό ακριβώς αναζητούσαμε: ένα όνομα που να ακούγεται όμορφα αλλά ταυτόχρονα να αποτελεί ένα statement της γλώσσας του δρόμου της πόλης μας.
Οι Αδελφές Ψαλίδια τι ακριβώς κάνουνε λοιπόν;
Οι Αδελφές Ψαλίδια είναι λεσβίες και όταν βρίσκονται στο κρεβάτι κάνοντας σεξ κάθονται η μια μέσα στην άλλη ανοίγοντας τα πόδια τους σαν ψαλίδια. Φαντάζεσαι τη σκηνή, ε;
 |
Μου θυμίζει το Steely Dan.
- Ακριβώς.
(το πρόσωπο του Paddyboom φωτίζεται επικίνδυνα) - Τι σημαίνει Steely Dan;
(ο Del αναλαμβάνει να δώσει τις εξηγήσεις) -Το dildo / δονητής από το Γυμνό Γεύμα του Γουίλιαμ Μπαροουζ
(ο Paddyboom χτυπάει με camp χαρά το χέρι του στα μαλακά μαξιλάρια) - Το ήξερα ότι θα ήταν κάτι καυλιάρικο!
Σχετικά με το Comfortably Numb…Μιλήσατε καθόλου με τον Roger Waters;
(ο Paddyboom παίρνει το ειρωνικό του υφακι) - Πωωως! Βέβαια! Κάθε μέρα μας παίρνει τηλέφωνο τρεις φορές για να μας πει πόσο ευτυχισμένος είναι!
(Την κατάσταση διασώζει ο Del) - Δεν μιλήσαμε απευθείας με τον Γουοτερς και τον Γκιλμουρ αλλά με τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι μας διεμήνυσαν ότι έχουμε το πράσινο φως να προχωρήσουμε κι ότι τους άρεσε η διασκευή μας. Το οποίο μας έκανε να νιώσουμε πολύ καλύτερα, ιδιαίτερα αφού είχαμε να αντιμετωπίσουμε τους εξαγριωμένους οπαδούς των Pink Floyd οι οποίοι θα ήθελαν να μας δούνε νεκρούς ή στην καλύτερη περίπτωση να μας λυντσάρουν.
Κι εγώ τους λατρεύω τους Pink Floyd και βρήκα την διασκευή σας όσο τολμηρή και βλάσφημη έπρεπε για να μου αρέσει. Το Take Your Mamma που αναφέρεται;
Στις σχέσεις με την μαμά ή μητέρα – όπως την αποκαλεί ο καθένας από εμάς -, τους γονείς μας που δεν καταλαβαίνουν ότι μεγαλώνουμε και νομίζουν ότι ακόμη είμαστε πολύ μικροί και θέλουμε συμβουλές και ντάντεμα, ξέρεις τώρα μωρέ, μια κατάσταση που συμβαίνει παντού και συνέχεια σε όλο τον κόσμο.
 |
Άρα δεν μας παρακινεί να βγούμε μαζί της και να γίνουμε κουρούμπελα από το ποτό.
Κατάλαβες το υπόγειο νόημα, βλέπω …
Για το Tits on the Radio;
Ο δήμαρχος Ρούντολφ Τζουλιάνι όταν ήταν δήμαρχος είχε κλείσει τα βραδινά κέντρα διασκέδασης στο Μανχάταν ώστε να κάνει εμπορικά κέντρα η συγκροτήματα πολυκατοικιών κι είχε αφήσει πολλούς εργαζόμενους στον δρόμο. Το τραγούδι μιλάει και για άλλα πράγματα κι όχι μόνο για την επίδραση του Τζουλιάνι στην πόλη. Η Νέα Υόρκη είχε ένα συγκεκριμένο lifestyle και μια συγκεκριμένη πολιτιστική ταυτότητα και κάποιοι άνθρωποι το εκμεταλλεύτηκαν αυτό για τους προσωπικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς.
Δηλαδή θεωρείς ότι η μουσική κουλτούρα του σεξισμού που έχει κατακλύσει το ραδιόφωνο στην άλλη όχθη του Ατλαντικού είναι αμελητέα;
Ισχύει κι αυτό που λες ασφαλώς. Πίσω από τα βυζιά συγκεκριμένων γυναικών υπάρχει το απόλυτο τίποτα. Η επιφάνεια μπορεί να είναι καταπληκτική, αλλά από ουσία μηδέν.
Ποιων τα βυζιά είναι στο ραδιόφωνο την εποχή αυτή;
Κλασικά της Μπριτνει, της Κριστινα Αγκιλερα. Κι όλο και κάποιο τσουλάκι αυτό τον καιρό θα βρει το δρόμο προς το Νο1…
Κι ο Τζαστιν Τιμπερλεικ είναι το αντίστοιχο Balls On The Radio;
Χαχαχα!! Ναι, ναι!
 |
Η συντηρητική Αμερική λογικά θα σας βγάλει την ετικέτα "a bunch of faggots ". Αυτό σας τρομάζει;
Είμαστε μια παράξενη χώρα, είναι η αλήθεια. Όπως έχει πει κι ένας φίλος μου «Υπάρχει η Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες και όλοι μας πετάμε από πάνω τους». Ειδικά η πόλη που ζούμε θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μια ξεχωριστή χώρα από μόνη της. Η Νέα Υόρκη σε σχέση με το Λ.Α. είναι πιστεύω λίγο πιο ανοιχτόμυαλη αλλά ακόμη κι έτσι οι απόψεις μας σχετικά με την μουσική ως μπάντα δεν συμφωνούν με αυτές της υπόλοιπης Αμερικής.
Ναι, αλλά όπως λέει και το τραγούδι “Νew York, London, Paris, Munich, everybody’s listening to Pop Music”.
Ακριβώς. Και επειδή νιώθουμε αυτή την «σύνδεση» με την Ευρώπη, που ούτως ή άλλως είναι πιο ανοιχτή, αποφασίσαμε να κυκλοφορήσουμε το άλμπουμ μας στις ΗΠΑ στα τέλη του τρέχοντος έτους. Θα δούμε τι απήχηση θα έχει, αν και δεν σου κρύβω ότι έχουμε τις επιφυλάξεις μας. Ήταν κάτι που φάνηκε από την αρχή άλλωστε, όταν κάναμε μια περιοδεία στο Κλιβελαντ και το Σικάγο και σίγουρα ένιωσα ένα αρνητικό vibe στην αντιμετώπιση του κοινού εκεί. Ένιωσα ότι όλες οι default φυσιογνωμίες των ΗΠΑ είναι λίγο πιο επικίνδυνες από τον μέσο άνθρωπο.
Ομοφοβική συμπεριφορά;
Όχι μόνο! Γενικά δεν δέχονται εύκολα το διαφορετικό, σε οποιοδήποτε επίπεδο. Κανείς στην χώρα αυτή δεν επιζητά την αλλαγή, η redneck νοοτροπία μένει στάσιμη στα ίδια κολλήματα επί πολλές δεκαετίες. Όταν ήμουν μικρός είχα πάει να δω τους Erasure. Κι από τότε είχα παρατηρήσει τα ξινισμένα μούτρα των περισσότερων, τα οποία είχαν μια έκφραση «Τώρα τι ήρθα να δω; Δυο ξεφωνημένους πούστηδες;». Κι όλοι ασχολούνταν με το πώς συμπεριφέρονταν επί σκηνής αλλά κανείς δεν άκουγε την μουσική! Λες κι είχαν πάει εκεί για άλλο λόγο! Έτσι λοιπόν και με μας, νομίζω ότι κάποιοι θα ακούσουν τα τραγούδια μας στο ραδιόφωνο αλλά όταν έρθουν να μας δουν να παίζουμε ζωντανά δεν θα τους αρέσουμε γιατί θα τους χαλάσει η στάνταρ εικόνα του μέσου γκρουπ που θα είχαν κατά νου. Και μπορεί να μην έχουμε έναν Boy George στην μπάντα, αλλά σίγουρα μοιάζουμε πιο πολύ με τους Culture Club απ’ ότι με τους Lynyrd Skynyrd.
Μετά τους Duran Duran, τον Elton John και τους B’52’s με τους οποίους παίξατε στην Ευρώπη, ποια άλλα συγκροτήματα θα θέλατε να έχουν σειρά;
Παίξαμε με τον Κορυφαίο, τον Ένα και Μοναδικό (σσ. Εννοεί τον Elton John). Σταθήκαμε δίπλα στα παιδικά μας είδωλα, τους B’52’s, τι άλλο να ζητήσουμε; Ίσως αν οι Talking Heads υπήρχαν ως μπάντα ακόμη, να κάναμε κάτι μαζί τους.
Oι Modern Lovers;
Respect τεράστιο και σε αυτούς! Το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα ήταν αυτό των Modern Lovers! Εξαιτίας της αδελφής μου μεγάλωσα με συγκροτήματα όπως οι Clash, οι Blondie, οι Violent Femmes και με τραγουδιστές όπως η Marianne Faithful και ο Richard Hell. Έβλεπα τον Κλεμ Μπερκ, τον ντραμερ των Blondie να κρατάει τον ρυθμό στο Heart Of Glass κι ήθελα την στιγμή εκείνη να πάω να μάθω ντραμς!
Θα συνεχίζατε να παίζετε μουσική με τι αντάλλαγμα;
(Paddyboom) - Σεξ!
(Del) - Γλυκά!
Η φήμη δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο; Ο Babydaddy είχε δηλώσει ότι ο Τζεικ και η Άννα θα πούλαγαν το κορμί τους στο ενδεχόμενο να είναι γνωστοί κι αναγνωρίσιμοι.
(Del) - Πίστευα ότι θα μου άρεσε περισσότερο να είμαι γνωστός και να έρχονται να μου μιλάνε όλοι, αλλά τώρα που το έχω καταφέρει, δεν με ενθουσιάζει και τόσο!
(Paddyboom) - Λοιπόν έχω να προσθέσω και το εξής: μετά το σεξ, θα έπαιζα μόνο και μόνο ώστε να μην αναγκαστώ να κάνω ξανά κάποια δουλειά γραφείου! Η διαχείριση του προσωπικού σου χρόνου είναι ο,τι πιο σημαντικό στη ζωή μας. Το καταλαβαίνω τώρα, στην ηλικία αυτή.Να έχεις τον απόλυτο έλεγχο του τι κάνεις, που είσαι και τι θες.
- Δεν μπορώ να γίνω weekender!
- Κάτω οι απανταχού weekender του κόσμου τούτου!
(Τσουγκρίζουμε τα ποτήρια με τον καφέ που πίνουμε. Ο καφές χύνεται στους καναπέδες. Η συζήτηση θα συνεχιστεί off the record αφού οι καναπέδες καθαριστούν και ο Del με τον Paddyboom θα σχεδιάσουν σε ένα φύλλο χαρτί τις ιδιόχειρες αφιερώσεις που βλέπετε από κάτω…)
