 |
Αν και ξεκίνησε με τις χειρότερες προϋποθέσεις (βλέπε επί 3 συνεχόμενες ημέρες άφαντος), η συνομιλία του γράφοντος με τον David Haynes ήταν κάτι παραπάνω από απολαυστική και μέρος της θα διαβάσετε στις επόμενες γραμμές. Επί σαράντα (!) ολόκληρα λεπτά, ο David παραπονιόταν για την αντιμετώπιση των μαύρων καλλιτεχνών από την μουσική βιομηχανία, θυμότανε τις ημέρες των late seventies, όπου εμφανίζονταν με αρκετά από τα κορυφαία σχήματα του punk movement, που ήταν τότε στα ντουζένια του, στην Μεγ.Βρετανία, τη σχέση τους με τον αγαπημένο τους Bob Marley, αλλά και προσπαθούσε... επί δέκα (10!) λεπτά να θυμηθεί ποια στο καλό ήταν η διασκευή που έχουν κάνει σε κομμάτι των Beatles. Τελικά, δεν θυμήθηκε ποτέ και επιφυλάχθηκε να μου απαντήσει μόλις το βρει, στο προσωπικό μου e-mail. Ακόμα περιμένω...
Γεια σου David, επιτέλους μιλάμε. Πού σε πετυχαίνω;
Είμαι στο στούντιο με τα παιδιά και κάνουμε τις τελικές μίξεις για το νέο μας άλμπουμ.
Α, λαμπρά! Πότε να το περιμένουμε;
Στις 18 Ιουνίου θα είναι στα δισκοπωλεία.
Μάλιστα. Αναμένουμε λοιπόν... Η πρώτη μου ερώτηση αφορά την δραστηριότητά σας κατά του ρατσισμού. Είστε από τα πιο ενεργά σχήματα, όσον αφορά αυτό το θέμα. Πώς αλήθεια προέκυψε στην αρχή; Ήταν απόρροια προσωπικών βιωμάτων, μία ανάγκη που πρόέκυψε έπειτα από συγκεκριμένες καταστάσεις, που αφορούσαν το συγκρότημα ή ενδεχομένως κάτι άλλο; Και πώς βλέπεις σήμερα την κατάσταση αναφορικά με τον ρατσισμό στην Ευρώπη και ανά τον κόσμο;
Κοίτα, πρέπει να καταλάβεις ότι είμαστε μαύροι πρώτης γενιάς. Και ο ρατσισμός εκείνες τις εποχές ήταν πολύ πιο προφανής, από όσο είναι σήμερα. Γενικά, όλοι όσοι είχαν έρθει από χώρες της Καραϊβικής αντιμετώπιζαν πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Ήταν ακόμη νωπές οι μνήμες από την εποχή της Βρετανικής αποικιοκρατίας σε εκείνην την περιοχή, όπως στην Τζαμάικα π.χ και μας αντιμετώπιζαν σαν υποδεέστερους. Σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Και για να σου πω την αλήθεια, δεν έχει αλλάξει και πολύ η κατάσταση σήμερα σε σχέση με την δεκαετία του ’60. Βέβαια, σίγουρα ο κόσμος στην Ευρώπη είναι πιο “familiar” με την κουλτούρα εκείνης της περιοχής και όσον αφορά πιο συγκεκριμένα το φαγητό και τη μουσική, με αποτέλεσμα, σίγουρα η κατάσταση να είναι πολύ καλύτερη από ό,τι στις Η.Π.Α, π.χ. αλλά και πάλι, ο διαχωρισμός και η φοβία για κάτι το διαφορετικό υπάρχει. Και μπορεί να είμαστε πλέον όλοι ίσοι, όσον αφορά το γράμμα του νόμου, αλλά ακόμα ο κρατικός διαχωρισμός δεν παύει να υπάρχει και να δημιουργεί προβλήματα για τις μειονότητες. Μπορώ να σου πω πολλά παραδείγματα, στα οποία υπάρχουν διατάξεις και νόμοι που αποκλείουν όσουν δεν έχουν την υπηκοότητα του εκάστοτε κράτους ή απλώς κωλύουν την εκμετάλλευση κάποιων υπηρεσιών του κράτους, προς όφελος συγκεκριμένων ομάδων πολιτών.
 |
Μην ανησυχείς και εδώ κάπως παρόμοια είναι η κατάσταση. Μερικές φορές και Έλληνας να είσαι, αν δεν ανήκεις σε κάποιες συγκεκριμένες «κατηγορίες», δεν κάνεις τίποτα χωρίς extra κόπους και μπερδέματα…
Βλέπεις τι εννοώ λοιπόν; Πάντως, αυτή η κατάσταση δεν είναι ίδια για κάθε κράτος. Έχει να κάνει με το πόσο συνηθισμένος είναι ο λαός του κάθε κράτους με συγκεκριμένες μειονότητες. Π.χ στην Γαλλία, όσοι κατέφτασαν από τις πρώην Γαλλικές αποικίες ήταν στην αρχή ξένα σώματα στην κοινωνία της μητέρας Γαλλίας. Τώρα πλέον είναι κάτι συνηθισμένο, ένας πολίτης με ρίζες από τέτοιες χώρες. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και στην Δυτ.Γερμανία με τους Τούρκους.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και εδώ με τους Αλβανούς.
Μπράβο. Πιστεύω ότι γενικά ο απλός κόσμος φοβάται το ξένο, το διαφορετικό, αλλά μόλις το οικοποιηθεί, θα μπορέσει –στην πλειοψηφία του- να το αγκαλιάσει και το δεχτεί σαν ίσο. Τώρα, με φοβίζει η ένωση της Γερμανίας, αφού τόσα χρόνια η Ανατολική Γερμανία ήταν κλειστή σε τέτοιους λαούς και σίγουρα η ένταξη στους κόλπους της μειονοτήτων, δεν μπορεί να είναι ομαλή κατευθείαν. Στην Αγγλία, π.χ τέτοια φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσισμού έχουν μειωθεί πάρα πολύ. Και αυτό είναι αποτέλεσμα μίας διαρκούς πολιτισμικής αλληλεπίδρασης. Ο ρατσισμός πλέον δεν υπάρχει. Υπάρχει σίγουρα ο διαχωρισμός, αλλά σε φυσιολογικά επίπεδα και κατά κάποιο τρόπο είναι κάτι που το επιδιώκουν και οι μειονότητες, ως ένα βαθμό. Για καθαρά λόγους διατήρησης της ταυτότητάς τους. Όπως καταλαβαίνεις λοιπον, για να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα σχετικό με την ερώτησή σου, ήταν πολύ εύκολο για εμάς να εκφραστούμε με έναν τέτοιο τρόπο, έχοντας βιώσει από πολλοί μικροί τέτοιους είδους διαχωρισμούς.
Έχετε βιώσει σαν καλλιτέχνες δυσκολίες, που έχουν να κάνουν με το χρώμα του δέρματός σας;
Από ένα σημείο και μετά βρήκαμε πιστεύω τη θέση μας στη μουσική βιομηχανία. Ίσως και να βοήθησε κατά κάποιο τρόπο η καταγωγή μας και –κατά συνέπεια- οι επιρροές μας στον ήχο μας, για να καταφέρουμε κάτι. Όμως, πολλοί άλλοι μαύροι σαν και εμάς, επί χρόνια αντιμετώπιζαν τεράστια προβλήματα και έναν υπόγειο πόλεμο, λόγω του χρώματός τους. Ακόμα και σήμερα, οι εταιρείες δεν έχουν σε πρώτη προτεραιότητα τους μαύρους μουσικούς, αν δεν αναγκαστούν πρώτα από την απήχησή τους στο κοινό. Και πολλοί μαύροι μουσικοί δεν πήραν την αναγνώριση που τους άξιζε. Τους μαύρους τους είχανε για πέταμα οι λευκοί των δισκογραφικών.Πάρε για παράδειγμα την έκρηξη του hip-hop στην Αμερική. Πρώτα αναδείχθηκε το είδος από τεράστιες αυτόνομες προσπάθειες των μαύρων καλλιτεχνών και μόνο αφού είδαν την τεράστια εμπορική απήχηση του είδους, αποφάσισαν να το αγκαλιάσουν οι πολυεθνικές. Πρώτα έπαιξαν τέτοιες μουσικές οι διάφοροι πειρατικοί σταθμοί στην Αμερικοί και αφού είδαν την ακροαματικότητά τους να πέφτει, τότε αποφάσισαν να ασχοληθούν με τους μαύρους μουσικούς του hip-hop και οι μεγάλοι σταθμοί. Το χρήμα λοιπόν, κατά κάποιο τρόπο, εξαλείφει τις διαφορές (Γελάει ειρωνικά).Ένα άλλο τρανό παράδειγμα του πώς δουλεύουν και πώς σκέφτονται οι πολυεθνικές είναι το παράδειγμα του Michael Jackson, που άλλαξε το χρώμα του για να μπορέσει να γίνει αποδεκτός από το σύστημα. Είναι τραγικό. Άλλαξε το χρώμα του ίδιου του δέρματός του, για να μπορέσει να κάνει πιο γνωστό το έργο του. Τέλοσπάντων, τι τράβηξε μόνο ο ίδιος μπορεί να το πει. Και ελπίζω να το κάνει κάποια στιγμή.Θυμήσου επίσης το video του Rock It του Herbie Hancock, όπου δεν εμφανιζόταν ο ίδιος, αλλά... ρομπότ! (σ.σ είπε κι άλλα παραδείγματα, αλλά επιτρέψτε μας μείνουμε σε αυτά, χάριν οικονομίας)
Ο κινηματογράφος είναι κάτι που σας ενδιαφέρει ακόμα; Έχετε στο παρελθόν συμμετάσχει στο soundtrack 2 ταινιών. Η μία μάλιστα είναι και του Spike Lee.
Μα, φυσικά! Είναι ένα από τα όνειρά μου να ασχοληθώ περισσότερο με τον κινηματογράφο, στο μέλλον. Όμως, είμαστε ένα πολιτικοποιημένο συγκρότημα, οπότε το ύφος μας περιορίζει στις ταινίες που μπορούμε να εμφανιστούμε. Αυτό που με ελκύει περισσότερο είναι το να παίξω σε μία ταινία.
 |
Το punk κίνημα φαίνεται να ήταν φίλα προσκείμενο προς εσάς, την δεκαετία του 70. Τι θυμάσαι από εκείνη την περίοδο;
Ναι, ήταν η εποχή που απογειωνόταν το punk και ήταν μία ανοικτή δίοδος για εμάς, ώστε να μπορέσουμε να μπούμε σε πιο mainstream ακροατήρια. Έτσι, μας φάνηκε καλό να παίζουμε σαν opening acts σε τέτοια συγκροτήματα. Είχε δημιουργηθεί ένα καλό κλίμα. Μας βοήθησαν αρκετά, σαν πιο ανοικτά μυαλά που ήταν οι περισσότερες μπάντες του είδους. Ήταν από τους λίγους υγιείς παράγοντες της δισκογραφίας.
Ποιες είναι οι αγαπημένες σου μπάντες από εκείνη την εποχή; Άκουγες αλήθεια καθόλου τέτοιου είδους μουσική; Και, αν ναι, πώς σου φαίνεται η αναβίωση του garage-punk των τελευταίων χρόνων;
Μπα, όχι, δεν άκουγα ιδιαίτερα. Η αλήθεια είναι πως κυρίως στο ράδιο άκουγα τέτοια μουσική. Μου αρέσουν οι πιο παλιές μπάντες, σίγουρα. Πολλές όμως δεν είχαν στις τάξεις τους ταλαντούχους μουσικούς. Ήταν περισσότερο ένας τρόπος εξωτερίκευσης προσωπικών ψυχοκοινωνικών βιωμάτων και αναγκών, παρά ένα καλλιτεχνικό όχημα, τότε, η συμμετοχή σε μία punk μπάντα.Οι Stranglers ήταν σπουδαία μπάντα, με σπουδαία σκηνική απόδοση. Ίσως είναι η αγαπημένη μου μπάντα. Ειδικά ο κιμπορντίστας ήταν φοβερός. Πολύ ταλαντούχα μπάντα. Θυμάμαι και τους Generation X, στους οποίους -αν θυμάσαι- έπαιζε και ο Billy Idol, οι Vortex, ο Ian Dury & the Blockheads, οι Police.
Police; Χμ, περιέργο μου φαίνεται που σε ακούω να το λες. Μήπως έχει να κάνει με τις ρεγκε επιρροές τους;
Κοίτα, έγραφαν πολύ καλά τραγούδια. Πολύ καλοί μουσικοί, έπαιζαν με διάφορες επιρροές. Ήταν ένα σύνθετο συγκρότημα και αυτό μου άρεσε. Πάντως, για να επιστρέψουμε στην προηγούμενη ερώτησή σου, δεν ακούω πλέον και πολλά καινούρια συγκροτήματα με επιρροές από την punk σκηνή.
Πάντως, μου κάνει εντύπωση που δεν μου αναφέρεις τους Clash!
Ε, το θέωρησα σαν κάτι δεδομένο. Είναι για μένα μία κλάση πιο πάνω από όλους. Και δεν τους θεωρώ σαν ένα αυστηρά Punk συγκρότημα. Ήταν σπουδαίοι μουσικοί, που δεν κόλλαγαν σε συγκεκριμένες ταμπέλες και γέμιζαν τη μουσική τους με πολλά στοιχεία από προηγούμενες δεκαετίες. Έβγαζαν φοβερή δύναμη. Είναι μία διεθνούς κύρους μπάντα και όλη η reggae σκηνή τους σέβεται. Παίζαμε στα ίδια venues, όλως τυχαίως, αν και δεν καταφέραμε να τους γνωρίσουμε και πολύ καλά.
 |
Μάλιστα. Στο άμεσο και πιο μεσοπρόθεσμο μέλλον τι ετοιμάζετε;
Στις 18 Ιουνίου βγαίνει το άλμπουμ μας, έπειτα από μία μακρά απουσία από τα δισκογραφικά δρώμενα και θέλουμε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε τον κινηματογράφο. Πριν 15-20 χρόνια, ο Spike Lee μας είχε βοηθήσει και τώρα είναι ακόμα πιο εύκολο να προβληθεί κανείς μέσω του σινεμά. Όσο για συνεργασίες, είμαστε στο ψάξιμο, για αυτό και δεν μπορούμε να ανακοινώσουμε κάτι ακόμα.
Ο Bob Marley δείχνει να είναι η μεγαλύτερη επιρροή σας. Έχετε παίξει μαζί, αλήθεια, ποτέ; Πώς ήταν;
Ναι, πράγματι ήταν ένας άνθρωπος, ένας μουσικός που μας έχει εμπνεύσει. Εμάς και την μεγαλύτερη πλειοψηφία της σκηνής. Είχαμε παιξεί μαζί, σε μία μικρή περιοδεία που είχαμε πάει μαζί του, ανά την Ευρώπη, την άνοιξη του 78, αν θυμάμαι καλά. Ήταν μία φοβερή εμπειρία.
Τι έχεις να απαντήσεις σε όσους κριτικούς θεωρούν πως οι Steel Pulse δεν έχουν να προσφέρουν τόσα πολλά στους ακροατές τους, όσα στο ξεκίνημα της καριέρας τους;
Η γνώμη μου είναι πως ως ένα σημείο είναι αλήθεια και είναι κάτι λογικό. Συμβαίνει για το 90% των καλλιτεχνών. Και σε αυτό μεγάλο ρόλο παίζει η πίεση που δέχεσαι από την δισκογραφική σου εταιρεία, αλλά πολλές φορές και από τον ίδιο σου τον εαυτό, να κυκλοφορήσεις μία δουλειά, που εμπορικά θα μπορέσει να ξεπεράσει ή να φτάσει τα επίπεδα της πιο πετυχημένης, προηγούμενης δουλειάς σου.Πάντως, για εμάς θα αλλάξουν γνώμη, μόλις ακούσουν το καινούριο άλμπουμ μας.
Τί να περιμένουμε δηλαδή;
Θα το ακούσεις σε μερικές ημέρες. Πιστεύω ότι θα συμφωνήσεις πως παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο δυναμισμό σαν συνολικό άκουσμα.
Πάνω στην προηγούμενη απάντησή σου, θέλω να σε ρωτήσω το εξής: Αφού ο ίδιος ο καλλιτέχνης γνωρίζει πως από ένα σημείο και μετά, όταν αρχίζει να συμβιβάζεται και να βάζει νερό στο κρασί του, η ποιότητα της δουλειάς του πέφτει, γιατί λοιπόν τότε συνεχίζει να ηχογραφεί και να παράγει δίσκους;
Ω, μα τι ψάχνεις; Υπάρχουν πολλές απαντήσεις. Κάποιες απαντήσεις θα μπορούσαν να είναι οι εξής: δεν το έχει συναισθανθεί, δεν τον ενδιαφέρει πραγματικά να παράγει ένα ποιοτικό έργο, αλλά να κρατήσει ψηλά το εμπορικό του πρεστίζ, κτλ. Εμείς πάντως, νοιώθουμε απαλλαγμένοι από κάθε είδους πιέσεις από δισκογραφικές εταιρείες και πιστεύουμε ότι επιστρέψαμε στις παλιές ημέρες, που μας ενδιέφερε μόνο η μουσική μας και τίποτε άλλο. Και αν θέλεις, είναι και ένας σοβαρός λόγος για την δισκογραφική αποχή μας, όλο αυτά τα χρόνια (σ.σ από το 1997). Το ότι δεν νοιώθαμε έτοιμοι να κυκλοφορήσουμε κάτι καινούριο. Τώρα, πλέον, είμαστε όπως στην πρώτη περίοδο της μπάντας. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα από οικονομικής απόψεως και έχουμε ξαναβρεί το κέφι μας για αυτό που κάνουμε. Και ο κόσμος το νοιώθει αυτό στις ζωντανές εμφανίσεις μας.
Έχετε ξαναπαίξει στην Ελλάδα, αν δεν με απατάνε οι πηγές μου, σωστά;
Ναι, έχουμε παίξει πριν 18 περίπου χρόνια. Παίζαμε, αν θυμάμαι καλά, σε ένα club για 3 συνεχόμενες βραδιές. Θυμάμαι μάλιστα ότι ήμουνα συναχομένος όλες αυτές τις ημέρες και ήμουνα ανάμεσα κρεβατιού και σκηνής! Ελπίζω αυτή τη φορά να μπορέσω να δω την πόλη σας.
Κάπου εδώ, έκανα το λάθος να ρωτήσω τον David, αν θυμάται σε ποιο τραγούδι των Beatles έχουν κάνει διασκευή. Κάπου εκεί... κόλλησε η συζήτηση, μαζί και ο David και με έβαλε να του αραδιάζω όλα τα κομμάτια των Beatles που ήταν γραμμένα από τον John Lennon, από το 1964 και μετά. Αν και είχα –βάσιμες- πληροφορίες πως επρόκειτο για κομμάτι του Macca, κι όχι του Lennon, επέμενε. Τελικά, αφού φτάσαμε τα 40 (!!!) συνολικά λεπτά ομιλίας και έπειτα από ένα σχεδόν δεκάλεπτο κόλλημα, στη διάρκεια του οποίου ρώτησε όποιον γνωστό είχε στην Αγγλία που να ασχολείται με μουσική, αποφασίσαμε πως είναι καλύτερα να κλείσουμε το τηλέφωνο, γιατί δεν φαινόταν φως στο τούνελ.
Πάντως, αν βρέθηκε, δεν έμαθα ποτέ. Any help κανείς;
