 |
Ω Θεέ μου, ακόμα και στο τηλέφωνο, αυτή η φωνή μοιάζει μαγευτική.
Ok, η αλήθεια είναι, και όσοι είναι τακτικοί αναγνώστες το γνωρίζουν πολύ καλά, ότι και εγώ προσωπικά αλλά και η μεγαλύτερη πλειοψηφία των συντακτών του avopolis, είμαστε προκατελημένοι με τους Lambchop και ειδικά με τον κύριο Kurt Wagner. Δεν το κρύβω ότι συγκαταλέγω την συγκεκριμένη κολλεκτίβα από το Nashville και τον Kurt Wagner από τα σπουδαιότερα δώρα που μας έκανε η Αμερικανική μουσική τα τελευταία δέκα χρόνια και όποιος μου φέρνει αντίρρηση, ε τι να πω… go fuck yourself, που λέει και ο Ed Hamell.
Λίγες μόνο μέρες προτού η Αυτού Μεγαλοφυΐα που ακούει στο όνομα Kurt Wagner βρεθεί για δεύτερη (τι τυχεροί μπάσταρδοι που είμαστε!) φορά στην Αθήνα, αυτή τη φορά στο Gagarin 205, αφήνει το κινητό του τηλέφωνο να χτυπήσει δύο φορές προτού απαντήσει:
«Hello Elias!»
Μου την σπάει όταν με αποκαλούνε “Ελάιας” και τον διορθώνω.
«Hello Kurt! Λέγε με Ilias όμως σε παρακαλώ!»
Είναι 2 το μεσημέρι, είμαι σπίτι μου, έχω ξυπνήσει μόλις πριν από 15 λεπτά και έχω έναν απίστευτο πονοκέφαλο από το hangover. Εσύ Kurt;
 |
«Αυτή την στιγμή βρίσκομαι στο tour bus, διασχίζουμε έναν αυτοκινητόδρομο στην Γερμανία, προς μία πόλη που ονομάζεται Duisburg ή κάτι τέτοιο. Κάθομαι στον πάνω όροφο του tour bus και χαζεύω το τοπίο γύρω μου, ο Tony Crow κάθεται δίπλα μου, ενώ κάτω οι περισσότεροι κοιμούνται.»
Είναι ευδιάθετος και γελάει συνέχεια, ενώ η απίστευτη φωνή και προφορά του (σόρρυ για τον αυνανισμό, υπόσχομαι να σε ειδοποιήσω όταν τελειώνω), σε κάνει να ανατριχιάζεις.
«Είμαστε από τα τέλη Φεβρουαρίου στην Ευρώπη σε περιοδεία. Αν εξαιρέσουμε δύο εβδομάδες περίπου που κάναμε ένα διάλειμμα για να ξεκουραστούμε βέβαια, ζούμε σε αυτό το tour bus. Και δεν έχουμε παράπονο, περνάμε πολύ καλά και μεταξύ μας και με το κοινό σε όλη την περιοδεία.»
Ναι φαντάζομαι. Stagediving, crowdsurfing, moshpits, πολύ ξύλο ανάμεσα στο κοινό και o Wagner να κατουράει τους fans του! Τυπικές συναυλίες των Lambchop! Τώρα, το γιατί τον πιάνει ένα απίστευτο νευρικό γέλιο δεν το καταλαβαίνω.
«Κυρίως επικρατεί μία ευγενική ηρεμία και γαλήνη στις συναυλίες μας. Όσοι έρχονται να μας παρακολουθήσουν τους φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο όπως και στους φίλους μας που έρχονται να μας ακούσουν στο γκαράζ ή στην αυλή μου. Και παίζοντας τόσο καιρό μαζί και τόσο ζεστά μεταξύ μας, έχουμε καταφέρει σιγά σιγά να δέσουμε ιδανικά και να κάνουμε συναυλία με την συναυλία όλο και περισσότερο μικρά βήματα προς τα εμπρός.»
 |
Όμως όταν κάποιος λείπει για τόσο πολύ καιρό μακριά από το σπίτι του σίγουρα του λείπουν κάποια πράγματα. Ο George W. Bush και η Oprah για παράδειγμα;
«Α ναι σίγουρα αυτοί οι δύο! Όπως και Condolesa Rice επίσης!» τέτοιες μαλακίες λέω και φτιάχνω την διάθεση των ανθρώπων αφού ο Kurt έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια. «Ναι, μου λείπει να είμαι πίσω στο Nashville. Κυρίως για κάποια μικρά πραγματάκια της ζωής, όπως το να φροντίζω το σπίτι μου, τον κήπο μου, να πηγαίνω στο δισκάδικο της γειτονιάς μου για να αγοράσω ότι προσφορές σε παλιούς δίσκους βρω, να πηγαίνω στο supermarket και να βρίσκομαι σε διλήμματα του στυλ, τι να φτιάξω το βράδυ για το δείπνο.»
Μίλαγα πριν από δύο-τρεις μήνες με την Deanna Varagonna, την μοναδική γυναίκα, αναπόσπαστο μέλος των Lambchop, και μου ομολόγησε ότι το 2003 ήταν μία από τις χειρότερες χρονιές για την ίδια αλλά και για πολλούς άλλους μουσικούς της μπάντας, σε σημείο του να ήταν κατόρθωμα αν είχαν ένα αξιοπρεπές πιάτο φαΐ κάθε μέρα. Τόσο άσχημα είναι τα πράγματα για όλους ή μήπως ο Kurt Wagner είναι ο κακός και άπληστος bandleader που μαζεύει όλο το ρευστό;…. Το γέλιο αυτού του ανθρώπου είναι κάτι το ανεπανάληπτο σήμερα.
«Ναι! Έχω αγοράσει βίλες στο Miami τρώω μόνο με χρυσά μαχαιροπίρουνα και αφήνω τους άλλους Lambchop να τρώνε από τα σκουπίδια μου! Σοβαρά, όμως, πραγματικά το 2003 ήταν δύσκολη χρονιά, λόγω δύο πραγμάτων. Της οικονομικής και φορολογικής πολιτικής του Bush, και το ότι δεν περιοδεύσαμε σχεδόν καθόλου, επειδή ετοιμάζαμε τα “Awcmon” και “Noyoucmon”. H αλήθεια είναι ότι αν δεν περιοδεύουμε δεν έχουμε και λεφτά. Καλώς ή κακώς, δεν είμαστε από τα συγκροτήματα με την εμπορική επιτυχία, τέτοια που θα μας επέτρεπε να ζούμε από τις πωλήσεις των δίσκων μας. Οπότε όλα είναι οριακά. Περιοδεύουμε την μία χρονιά, για να εξοικονομήσουμε τα χρήματα για να ζήσουμε κάπως άνετα την επόμενη που θα θέλουμε να ηχογραφήσουμε ένα album. Εάν για κάποιο λόγο δεν περιοδεύαμε φέτος σε όλο τον κόσμο για πολλούς μήνες, του χρόνου θα έπρεπε όλοι να γυρνάγαμε στις “κανονικές” δουλειές μας για να τα βγάλουμε πέρα. Όμως είναι αισιόδοξος ότι τα πράγματα θα καλυτερέψουν.»
Τα “Awcmon” και “Noyoucmon”, τα δύο σε ένα, φετινά albums των Lambchop, κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα. Πολύ “Use Your Illusion” κίνηση…
«Το θέμα ήταν ότι είχα έτοιμα πάρα πολλά τραγούδια και ήθελα οπωσδήποτε να τα κυκλοφορήσω με κάποιο τρόπο. Όταν ανέφερα στην δισκογραφική μας εταιρία ότι είχα καμιά εικοσιπενταριά τραγούδια που ήθελα να κυκλοφορήσουν, φρίκαραν λίγο, και το καταλαβαίνω. Είναι σίγουρα πάρα πολλά. Αυτό που σκεφτήκαμε λοιπόν ήταν να τα χωρίσουμε στα δύο, και να κυκλοφορήσουν δύο ξεχωριστά albums, και αυτό ήταν και σωστό. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο πλέον για κάποιον να κάτσει και να ακούσει τόσα πολλά τραγούδια στη σειρά, και ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί που θέλουν να ακούνε ολοκληρωμένα ένα album. Αφού τα χωρίσαμε σε δύο ξεχωριστά albums, βασικά, αυτούς βοηθήσαμε αφού τώρα, μπορούν να ακούσουν την μία μέρα ολόκληρο το “Awcmon” και την επόμενη το “Noyoucmon”. Στην Ευρώπη βέβαια κυκλοφόρησαν σε ένα πακέτο μαζί, αλλά στις Ηνωμένες Πολιτείες κυκλοφόρησαν εντελώς ξεχωριστά. Αν υπάρχει κάποια σημαντική διαφορά μεταξύ τους; Όχι.»
 |
Δεν είναι όμως και λίγοι εκείνοι, και ομολογώ ότι ανάμεσά τους είμαι και εγώ, που πιστεύουν ότι αν είχε κάτσει ο Wagner και είχε επιλέξει τα καλύτερα τραγούδια από τα δύο albums και κυκλοφορούσε ένα μόνο album, το ας πούμε “Yesyoucmon”, τότε θα μιλάγαμε για ένα κλασικό δεμένο δισκάκι.
«Το γνωρίζω αυτό και ίσως και να είναι σωστό, ποιος ξέρει. Πάντως το πιθανότερο είναι ότι αν τελικά κάναμε κάτι τέτοιο, οι ίδιοι θα έβγαιναν και θα μας έλεγαν ότι κακώς πετάξαμε στα σκουπίδια τόσα πολλά τραγούδια, και ότι θα ήταν καλύτερο αν είχαμε κυκλοφορήσει δύο albums. Ξέρεις πως είναι αυτά. Δεν βγάζεις άκρη»
Στον πρόσφατο δίσκο του, ο πολύς David Byrne διασκεύασε το “The Man Who Loved Beer”. Μετά από αυτό τι; Διασκευή του “Up With People” από τους Outkast;
«Αυτό ναι, θα είχε ενδιαφέρον! Μακάρι. Πάντως ήταν τιμή μου που ο David Byrne επέλεξε να διασκευάσει ένα τραγούδι μου και μάλιστα τόσο καλά. Ήταν άλλωστε και η πρώτη φορά που κάποιος διασκευάζει ένα τραγούδι των Lambchop. Μέχρι τώρα εμείς ήμασταν αυτοί που διασκεύαζαν άλλους.»
Τα όνειρα για το μέλλον περιλαμβάνουν δεκάδες tribute albums με αφορμή τα 30 χρόνια επιτυχίες των Lambchop;
«Ναι! Από ηλεκτρονικά country groups του 2020!»
Του Crow από δίπλα πρέπει να του έχει φύγει η σπλήνα από το γέλιο, και ποιος την ψάχνει τώρα μεσημεριάτικα.
«Δεν έχω όνειρα. Το μοναδικό που θέλω είναι να μπορώ να συνεχίζω να βγάζω δίσκους με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, να τον ακούν οι φίλοι μου και να τους προσφέρω ευχάριστα συναισθήματα. Γι’αυτό άλλωστε έγραψα και το πρώτο μου τραγούδι πόσα χρόνια πριν. Και για να σου πω την αλήθεια δεν μου αρέσει να σκέφτομαι το μέλλον. Αρκεί να περνάω καλά την κάθε στιγμή, και να αισθάνομαι ευγνώμων που είμαι καλά, εγώ, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου.»
 |
Πάμε τώρα για το μεγάλο ερώτημα: Είναι ακόμα και τώρα οι Lambchop μια country κατά βάση μπάντα;
«Χμμμ… Οι Lambchop είναι μία φυσική και αυθόρμητη μπάντα!»
Και η country; Τι έγινε στην country;
«Η country είναι το παρελθόν των πάντων. Αυτό που κάνουμε όλοι από την δεκαετία του ’20 και μετά, είναι να ξαναδιαβάζουμε την παραδοσιακή αυτή μουσική, φορώντας απλά διαφορετικά γυαλιά κάθε φορά, ανάλογα με τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες της κάθε εποχής. Και η δύναμη και της μουσικής αλλά και των ανθρώπων που την υπηρέτησαν και την ένιωσαν είναι τέτοια που πάντα την κάνουν επίκαιρη και διαχρονική ταυτόχρονα. Όποιος έχει ακούσει τα τελευταία albums του Johnny Cash το καταλαβαίνει. Ή όποιος περιμένει με την ίδια ανυπομονησία όπως εγώ για τo album της Loretta Lynne με τον τύπο από τους White Stripes.»
Ναι κι εγώ ανυπομονώ, αλλά όχι τόσο όσο ανυπομονώ να σε δω αγαπητέ Kurt για άλλη μία φορά στην Αθήνα.
«Ναι, και εγώ θέλω να βρεθώ πάλι στην πόλη σας. Την προηγούμενη φορά δυστυχώς είχαμε μόνο μισή μέρα για να την δούμε. Αλλά από ότι έμαθα και τώρα πάλι θα έχουμε ακόμα πιο λίγο χρόνο. Ελπίζω όταν πάρω σύνταξη να καταφέρω να επισκεφθώ στην Αθήνα και να την ευχαριστηθώ όσο της αρμόζει.»
Και εγώ να επισκεφθώ το Nashville. Kurt, θα με φιλοξενήσεις;
