 |
Παρασκευή μεσημέρι, κάθομαι απέναντι από τον Aρχισυντάκτη περιμένοντας να έρθει η ώρα για να πάρω τηλέφωνο τον Ζαν Ζακ Μπερνέλ. Είναι η πρώτη φορά που έχω αγχωθεί τόσο, λες και πρόκειται να μιλήσω με τον Ελβις, αλλά τόσο η αφεντιά του, όσο και η μπάντα της οποίας κρατάει το μπάσο επί 28 συναπτά έτη είναι προσωπικό μου απωθημένο, οπότε η ψυχραιμία μου θα εξαντληθεί μετά το πέρας της συνέντευξης. Κοινώς, η κριτική του νέου τους άλμπουμ και η επικείμενη συναυλία τους θα αποτελεί για τον γράφοντα εστία συναισθηματικής φόρτισης – είπαμε, ο έρωτας, ο βήχας και τα μουσικά απωθημένα δεν κρύβονται. Ακολουθεί ένα από τα καλύτερα τηλεφωνικά μισάωρα της επαγγελματικής μου ζωής...
Ναι, μιλάω στον Κωνσταντίνο;
Ναι.... (παύση δική μου, κάποιος με αναζητά λες και πρόκειται για τον κολλητό μου) Ο Ζαν Ζακ;
Ο ίδιος! Καλημέρα. (σε άπταιστα ελληνικά) «Τι κάνεις; Καλά είσαι;»
Καλημέρα! Βλέπω ότι τα καλοκαίρια μαζί με τον Ηλία και τους υπόλοιπους Magic De Spell άφησαν τα σημάδια τους πάνω σου όσον αφορά την εκμάθηση της ελληνικής.
Α, με γυρνάς πίσω τώρα πολλά χρόνια. Μετά από μια συναυλία μας στην Αθήνα με είχε πλησιάσει ο Ηλίας και μου είχε ζητήσει να αναλάβω χρέη παραγωγού του συγκροτήματος του κι έτσι βρέθηκα πίσω από την κονσόλα σε δυο τους άλμπουμ.
 |
Το 15ο άλμπουμ των Stranglers είναι αλήθεια το πιο εύκολα προσβασιμο σας και το καλύτερο σας εδώ κι αρκετά χρόνια;
Δεν ξέρω αν είναι το πιο εύκολα προσβασιμο, αλλά σίγουρα είναι αυτό που συνάντησε την πιο ενθουσιώδη υποδοχή τα τελευταία είκοσι χρόνια (σσ. πράγματι, ακόμη και η συνήθως συντηρητική Guardian έγραψε διθυράμβους...). Περιμένατε πολύ, ε;
Το να σου πω ότι δεν αγωνιούσα, θα είναι ψέμα. Από μικρός σας ακούω φανατικά κι ανέκαθεν ήθελα να μιλήσω με έναν από εσάς (σιρόπια στο τηλέφωνο...)
Σου άρεσε λοιπόν;
Μου άρεσε πολύ, ειδικά τα τρία πρώτα κομμάτια είναι πυτριτιδαποθήκες έτοιμες να εκραγούν! (θα του ανέφερα το Κουγκι, αλλά δεν νομίζω ο Ασλανογλου να τον έχει ενημερώσει για την Ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους τόσο σε βάθος). Το Νόρφολκ, ειρήσθω εν παρόδω, που είναι;
Είναι μια παραλιακή πόλη που έχει ένα μεγαλιθικό μνημείο σαν το Stonehedge. Το ξέρεις, ε;
Ναι, ασφαλώς. Σου αρέσει κι εσένα η Αρχαιολογία;
Ναι, διαβάζω από μικρός οτιδήποτε έχει να κάνει με παλιούς πολιτισμούς και το Νόρφολκ μου άρεσε γιατί όταν έκανα βόλτα στην ακτή μου πετάχτηκαν αυτόματα 2-3 καλές μουσικές γραμμές στο νου τις οποίες μετουσίωσα σε τραγούδια. Έβλεπα απέναντι τις πέτρες του μνημείου να υψώνονται και φανταζόμουνα Δρυίδες να κάνουν τελετές και τα σχετικά.
Να φωνάξεις και τον Julian Cope να κάνει μια αυτοψία της περιοχής.
Όχι ρε συ, θα μου φορτωθεί και θα πρέπει να τον φιλοξενήσω εγώ στο σπίτι μου (γελάει...)
 |
Αλήθεια που αποδίδεις την επιτυχία σας ως μπάντα τόσα χρόνια; Ο 16χρονος ξάδελφος μου σας λατρεύει.
Είναι αλήθεια αυτό που λες Κωνσταντίνε. Πέρα από 40ρηδες, βλέπω ότι έρχονται στις συναυλίες μας και άτομα κάτω των είκοσι ετών που μας ανακαλύπτουν τώρα και μας θεωρούν....δεν ξέρω αλήθεια πως μας θεωρούν
….Ως τους μόνους επιζώντες της ποστ πανκ σκηνής;
Ίσως ναι..
 |
Αλλά από την άλλη μια ζωή απεχθανόσασταν τον όρο πανκ που συνόδευε την μουσική σας.
Στην αρχή χτυπούσε άσχημα αλλά τώρα πια δεν μας πειράζει. Μια τεμπέλα είναι και τίποτα άλλο.
Στην αρχή επίσης ήσασταν και μεγάλα κωλόπαιδα. Όλο φασαρίες προκαλούσατε. Μπορείς να πεις ένα δυο αξιομνημόνευτα σκηνικά σε έναν φανατικό οπαδό σας; Εκτός από εκείνο που γδύθηκες ενώπιον του κοινού σε μια συναυλία σας στο Battersea Park του Λονδίνου...
Χαχαχα! Ήμασταν αλήθεια εντελώς ξεσαλωμένοι εκείνη την περίοδο και το Μπάτερσι ήταν από τα πολύ έντονα περιστατικά της χρονιάς εκείνης. Θα σου πω για ένα βράδυ που κάψαμε την αμερικανική σημαία έξω από την Πρεσβεία της χώρας μας στο Άμστερνταμ και για την φορά εκείνη που πήραμε τον σημερινό διευθυντή ενός αγγλικού μουσικού περιοδικού (σσ. αρνήθηκε να μου πει το όνομα του) και τον κρεμάσαμε ανάποδα γυμνό από έναν όροφο του Πύργου Του Άιφελ.
 |
Γυμνός; Δεν έγινε το πουλί του σταλακτίτης;
Δεν νομίζω να κατάλαβε και πολλά! Ήταν λιαδα στο μεθύσι! Όπως όλοι μας άλλωστε.
Για τον περίφημο καυγά σου με τον Πολ Σίμενον των Clash;
Αυτό σκόπευα να μην το αναφέρω, αλλά βλέπω ότι τελικά δεν θα το αποφύγω. Γινόταν λοιπόν το περιβόητο Πανκ Φεστιβάλ των Δυο Πόλεων, με συναυλίες πανκ συγκροτημάτων τόσο στην Νέα Υόρκη, όσο και στο Λονδίνο και σε μια από αυτές, στις 5 Ιουλίου του ’77 αν δεν κάνω λάθος, πιαστήκαμε στα χέρια με τον Πολ. Κι ήμασταν στο ένα στρατόπεδο ο Τζονι Ροτεν να προσπαθεί να συγκρατήσει τον Σιμενον αλλά ταυτόχρονα να βρίζει και να φτύνει προς το μέρος μου και στο άλλο οι υπόλοιποι Stranglers να προσπαθούν να με κρατήσουν να μην του ρίξω καμία κλωτσιά καράτε στη μούρη (σσ. να υπενθυμίσουμε ότι ο Ζαν Ζακ - για όσους σκέφτονται να πάνε μετά την μεθαυριανή συναυλία και να του παραπονεθούν για κάποιο από τα τραγούδια τους ή για το παίξιμο του - είναι κάτοχος σχεδόν όλων των ντάν στο καράτε, μαύρη ζώνη κτλ...)
Γιατί μαλώσατε;
Ήμασταν δεν ήμασταν 25 χρονών. Το αίμα μας έβραζε. Δεν χρειαζόταν να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος για να πλακωθούμε.
Γιατί οι στίχοι του Golden Brown προκάλεσαν τέτοια συζήτηση όταν πρωτοβγήκε το κομμάτι;
Δεν ξέρω αλήθεια! Μάλλον επειδή οι άνθρωποι συνηθίζουν να ερμηνεύουν τους στίχους των κομματιών κατά το δοκούν χωρίς πρώτα να ρωτάνε την γνώμη του συγγραφέα. Πάντως, όπως πιθανά θα ξέρεις, ηρωίνες δεν έπαιζαν εκείνη την περίοδο.
 |
Μετά το άλμπουμ «10» του 1990 υπήρξε μια παραγωγική κάμψη στην μπάντα. Οφείλεται στην αποχώρηση του Hugh Cornwell, του κιθαρίστα και τραγουδιστή σας;
Μετά τον Hugh θελήσαμε να πειραματιστούμε ελαφρά και γι’αυτο με την έλευση των δυο νέων μελών, οι υπόλοιποι Stranglers περάσαμε στο παρασκήνιο αφήνοντας ζωτικό χώρο και στους δυο νεοφερμένους ώστε να εκφραστούν και να αφήσουν το δικό τους σημάδι στην μπάντα. Και τώρα μετά από αρκετά χρόνια μαζί είμαι πια πεπεισμένος ότι η παρούσα σύνθεση του συγκροτήματος είναι η καλύτερη που είχαμε ποτέ (σσ. Ε, όχι δα! Αν δεν ήμουν σίγουρος ότι η ατάκα του αυτή είναι αποτέλεσμα μαρκετινιστικων τακτικών θα μπορούσα να εκφέρω τις έντονες αντιρρήσεις μου...)
 |
Περιοδεύσατε στα νησιά Φόκλαντς και το Κόσοβο παίζοντας μουσική για τους συμπατριώτες σας που αποτελούν την Βρετανική ειρηνευτική δύναμη. Αντιμετωπίσατε καμία άσχημη κατάσταση;
Όχι, δεν πέσαμε ευτυχώς σε καμία νάρκη, αλλά υπήρχε ένα αρνητικό vibe στον αέρα, μια άσχημη μυρωδιά στην ατμόσφαιρα, γεγονός που επιβάρυνε το δικό μας έργο. Ξέρεις, όταν πατάς σε χώματα πάνω στα οποία έχουν σκοτωθεί παιδιά κι έχουν γίνει αιματοχυσίες, η ψυχολογία σου δεν περνάει και την πιο αισιόδοξη της φάση.
Το καλύτερο και το χειρότερο τραγούδι των Stranglers;
Καλύτερο δεν μπορώ κι ούτε θέλω να σου πω, αλλά το χειρότερο μας είναι με διαφορά το Mad Hatter από το Aural Sculpture του 1983.
 |
Οι δυο καλύτερες διασκευές σε κομμάτια σας;
Α, ωραίο αυτό. Λοιπόν.... το Strange Little Girl της Tori Amos και το Nice ‘n’ Sleazy των Therapy;
Ένας φίλος που μένει μόνιμα στο Λονδίνο θέλει να κάνει μαθήματα καράτε στη σχολή σου. Πόσο χρεώνεις την ώρα;
Χαχαχα! 5 λίρες το μάθημα ή 8 λίρες για 2 μαθήματα την εβδομάδα. Πες του να προετοιμαστεί καλά ψυχολογικά και σωματικά γιατί είμαι σκληρός δάσκαλος.
Αυτός να δεις πόσο σκληρός μαθητής είναι. Με δέρνει από τότε που γνωριστήκαμε, δέκα και βαλε χρόνια πριν.
Θες να τον δείρω όταν έρθει; (γελάει δυνατά...)
Όχι, τον χρειάζομαι. Έχει ωραία αδελφή! Και επί τη ευκαιρία, στην επικείμενη συναυλία σας θα έχετε γυναίκες να κάνουν στριπτίζ επί σκηνής όπως συνηθίζατε παλιότερα;
Ε, όχι δα να φέρουμε κι αγγλίδες να κάνουν στριπτίζ όταν υπάρχουν τόσο όμορφες ελληνίδες! Σου αναθέτω την αποστολή να βρεις εσύ μερικές όμορφες ελληνίδες και να τις φέρεις την άλλη Παρασκευή στο σώου μας.
