 |
Καλημέρα Μπραιαν! Πως περνάει ο χρόνος του fortysomething Αμερικάνου μουσικού με είκοσι χρόνιακαριέρας στην πλάτη του;
Μην νομίζεις ότι κάνουμε και τις τρελές περιοδείες,μας πήραν τα χρόνια και βγαίνουμε στον Δρόμο (σσ.αργκό για την έκφραση “βγαίνουμε για περιοδεία”)πολύ λιγότερο σε σχέση με παλιά. Προτιμούμε τηνΑυστραλία και την Ευρώπη για σταθμούς περιοδειών,εκεί μας αγκαλιάζουν περισσότερο –και περισσότεροι.
Αλήθεια, τι προβλήματα αντιμετωπίσατε λόγω του τόπουκαταγωγής σας;
Καλή ερώτηση, δεν μου την κάνουν συχνά, αλλά έχω τηναπάντηση έτοιμη! Το Μιλγουόκι λοιπόν δεν διαθέτειούτε δισκογραφικές εταιρείες, ούτε ατζέντηδες, ούτεμάνατζερ, ακόμη κι οι δικηγόροι είναι λιγοστοί (σσ.α, γι’ αυτό άπαντες οι εκ Μιλγουόκι καταγόμενοιβρίσκονται στην φυλακή;) Οπότε καταλαβαίνεις ότι δενείναι και το καλύτερο μέρος στον πλανήτη για ναξεκινήσεις μια μπάντα. Από την άλλη πλευρά ταπράγματα είναι πολύ πιο ελεύθερα εκεί κι επειδή η πόλημας είναι στη μέση του πουθενά δεν είμαστεαναγκασμένοι να ακολουθήσουμε καμία μόδα και νασυνταχθούμε μαζί με κάποιο μουσικό ρεύμα.
Νιώσατε ποτέ σαν το όνομα σας; Ένα μάτσο δειλοί; (femmes στην τοπική αργκό σημαίνει δειλός, κότα)
Γαμάτη ερώτηση! Συνέχεια νιώθουμε έτσι! Και οι τρειςμας είμαστε κότες! Και για να σε κάνω να νιώσεις κιεσύ λίγο σκατά, αυτό που φοβόμαστε περισσότερο είναικάτι τύπους σαν εσένα να μας κάνουν τέτοιες ερωτήσεις! Χαχαχα!
Η μινιμαλιστικη γραφή σας πιστεύετε ότι ήταν τοσυστατικό επιτυχίας σας ως μπάντα;
Χωρίς καμία αμφιβολία! Μα ακριβώς για το λόγο ότιγράφουμε τόσο απλά τραγούδια καταφέραμε καιδιατηρηθήκαμε για είκοσι συναπτά έτη μαζί. Πιστεύωακράδαντα Κωνσταντίνε ότι η καλύτερη ροκ μουσική είναι θεμελιωμένη σε μια πολύ απλή βάση, αλλά η ερμηνεία της είναι που την καθιστά περίπλοκη. Στην περίπτωση μας δε, έχω να σου επισημάνω το εξής: μπορεί ο τρόπος σύνθεσης των κομματιών μας να είναι απλός, αλλά ο τρόπος παιξίματος των ντραμς και του μπάσου είναι εξαιρετικά πολύπλοκος, σε διαβεβαιώνω. Αν η rhythm section ήταν τόσο απλή όσο τα ίδια τα τραγούδια μάλλον θα ήμασταν ακόμη μια πολύ βαρετή μπάντα.
 |
Η γλώσσα που συχνά χρησιμοποιείτε θεωρείται χυδαία–όχι από εμένα πάντως. Παρατηρήσατε ποτέ καμιάπαράξενη αντίδραση από το ακροατήριο σας;
Τις περισσότερες φορές αυτό συμβαίνει με τις γυναίκεςπου το απαρτίζουν, ειδικότερα όταν παίζουμε ζωντανάτο "Dance Motherfucker Dance!" και γίνεται τηςπουτάνας! Αλλά τα τελευταία δέκα χρόνια με την άνοδοτης ραπ μουσικής, πιστεύω ότι εμείς θεωρούμαστε οιπιο “ευγενείς” σε σχέση με αυτά που καθημερινά φτάνουνστα αυτιά του μέσου αμερικάνου εφήβου. Οπότε κι οστίχος "Why can't I get just one fuck" δεν ακούγεταιπια και τόσο προκλητικός όσο ακουγόταν είκοσι χρόνιαπριν.
Ο πιο γραφικός μουσικός με τον οποίο έχετε παίξει επίσκηνής;
Ο Ντένις Ρόντμαν χωρίς αμφιβολία! Ανέβηκε στη σκηνή,έβγαλε τα ρούχα του (σσ. Α, ώστε από εκεί ξεσήκωσε ταδικά του τα τερτίπια ο Νικ Ολιβέρι των Queens Of TheStone Age;) και τζάμαρε μαζί μας! Χωρίς να πω ότιήταν γραφικός, σίγουρα ήταν το κάτι άλλο…
Καλά, πως μπορείτε και ζείτε ακόμη σε διαφορετικέςπόλεις; Δεν έχετε κουραστεί; Δεν έχετε σκεφτεί να συγκατοικήσετε και να γίνετε σαν τους Chumbawamba;
Μετά από 23 χρόνια στην ίδια μπάντα ξέρουμε τακομμάτια μας και δεν χρειάζεται να κάνουμε πρόβες.Τώρα που μιλάμε, οι δυο από εμάς ζούμε στο Μιλγουόκι(σσ. άντε ρε συ, γύρισε κι ο τρίτος από το ΛοςΆντζελες στα πάτρια εδάφη;) κι ο ένας στην Νέα Υόρκη.
 |
Είστε αναμεμειγμένοι σε κάποιο side project;
Εγώ συμμετείχα σε μια μπάντα ονόματι Shakuhachi πουπαίζουν με φλάουτα από μπαμπού (σσ. Τι κάνει η πολύπαρέα με τον David Byrne…) και θα βγάλω ένα άλμπουμτον Μάιο που θα ονομάζεται "Brian Ritchie ShakuhachiClub NYC" (σσ. αν δεν το δω κριτική στο Pitchfork δεν το πιστεύω!). Ο Victor De Lorenzo έβγαλε κιαυτός ένα ορχηστρικό άλμπουμ με τίτλο "Duchamp" κι οGordon δεν κάνει τίποτα τον καιρό αυτό, περνάει τηνώρα του βλέποντας τηλεόραση.
Η Τεχνολογία παει να καπελώσει την Μουσική;
Σε κάποιες επιμέρους περιπτώσεις η τεχνολογίασυνδράμει τα μάλα στην μουσική, π.χ. είναι ευκολότερονα κατεβάσεις ένα MP3 από το Ιντερνετ από το να παςκαι να αγοράσεις έναν δίσκο από το πλησιέστερο κατάστημα δίσκων σου. Αν μιλάμε για την μουσική ωςδημιουργία όμως, όλα αυτά τα pro tools, drummachines, sequencers όταν εισβάλουν στην συνθετικήδιαδικασία νομίζω ότι στερούν από την μαγεία τηςσύνθεσης όπως γινόταν την δεκαετία του 70 και του 80.
Όταν είστε στη σκηνή τι ποσοστό αυτών που παίζετεείναι αυτοσχεδιασμός;
Τα τραγούδια μας έχουν ήδη μια βασική δομή, ένανκορμό αλλά από ένα σημείο και μετά αυτοσχεδιάζουμε.Μπορεί ένα τραγούδι μας να ακουστεί διαφορετικά έναβράδυ και διαφορετικά το επόμενο, είμαστε εντελώςαπρόβλεπτοι πάνω στο πάλκο. Προτιμούμε να τζαμάρουμεόλοι μαζί από το να κάθεται ο κιθαρίστας σε μια γωνίακαι να μαλακίζεται με την κιθάρα του σε ανούσιασολαρίσματα και οι υπόλοιποι να ακολουθούν τον ρυθμό.Γι’αυτό άλλωστε συχνά πυκνά φέρνουμε και τους Hornsof Dilemma, μια ομάδα μουσικών που με τα πνευστά τουςδίνουν στην μουσική μας μια άλλη κατεύθυνση.
 |
Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε η επετειακή έκδοση τουπρώτου σας άλμπουμ, που τουλάχιστον εδώ στην χώρα μουτο έχουμε λιώσει στο παίξιμο. Πως νιώθετε που είστεήδη 20 χρόνια στην μουσική βιομηχανία; Είστε στηνίδια θέση στην οποία ήταν οι Rolling Stones ότανξεκινούσατε εσείς και τους θεωρούσατε μουσικούςδεινοσαύρους.
Δεν μπορούν να γίνουν συγκρίσεις Κωνσταντίνε. ΟιStones είναι διάσημοι και πλούσιοι ενώ εμείς αντίθεταέχουμε ένα σταθερό και φανατικό κοινό λίγων ανθρώπωνσε διάφορα μέρη του κόσμου. Αν έπρεπε να κάνω μιασύγκριση, θα μας παρομοίαζα με τους Kinks, μια ακόμη περίπτωση cult μπάντας που έκαναν μουσική για λίγους κάνοντας τον χαβαλέ τους περισσότερο παρά παίζοντας με τους νόμους της αγοράς (σσ. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του όσον αφορά τον χαρακτηρισμό στους θεούς Kinks…). Ένα πράγμα όμως ισχύει ακόμη: τόσο οι Femmes όσο και οι Stones μπορούν ακόμη να κάνουν συναυλίες και να – το παραθέτω αυτούσιο χωρίς μετάφραση – «kick the ass of any young band». Καταλήξαμε στο σημείο η καλύτερη ροκ μουσική σήμερα να παίζεται από συγκροτήματα που θεωρούνται “παλιάς φουρνιάς” (σσ. ώπα! εδώ διαφωνούμε, εκτός αν πιστεύεις ότι το Bananas των Deep Purple ήταν καλός δίσκος, οπότε μάλλον μια επίσκεψη στον ωριλά σου είναι ο,τι πρέπει για την περίπτωση σου). Όταν ξεκινήσαμε εμείς το ‘81 δεν κάναμε τίποτα άλλο από το να πάρουμε παλιά στοιχεία της μουσικής, από την τζαζ και την blues και να τα εντάξουμε στην τότε πραγματικότητα μέσα από την ιδιόρρυθμη ματιά μας και την τρέλα που κουβαλούσαμε στο κεφάλι μας.
Να περιμένουμε ένα ακόμη άλμπουμ μετά το Freak Magnetτου 2000;
Κοίτα, αν μια ελληνική εταιρεία μας εξασφαλίσεισυμβόλαιο και μας παραχωρήσει ένα στούντιο ηχογράφησηςστην Σαντορίνη για το ερχόμενο καλοκαίρι, ίσως νακάτσουμε και να γράψουμε μερικά τραγούδια.
