Μετρώντας τα χρόνια από το πρώτο LP των Protomartyr με τον οξύμωρο τίτλο No Passion All Technique το 2012 και τον πρώτο τους ύμνο “Colpi Proibiti” ζαλίζομαι ακόμα μια φορά με το ταχύτατο, σαρωτικό πέρασμα της τελευταίας δεκαετίας. Αμέσως μετά συνειδητοποιώ ότι δεν είναι μόνο η αναλλοίωτη ποιότητα του χρόνου να περνάει χωρίς να τον καταλάβεις που με εκπλήσσει αλλά και οι συνεπείς, στιβαρές ποιότητες της δισκογραφίας και της καλλιτεχνικής ύπαρξης της μπάντας από το Detroit που την κάνουν να φαίνεται σαν να μην περνάει ο χρόνος από πάνω της.
Από τον πρώτο εκείνο δίσκο, με τις μνήμες από τους Wire και τους Fall και τους Joy Division αλλά και μια αυθεντικότητα που δεν κρυβόταν και έδινε ιδανικά διαπιστευτήρια για το μέλλον μέχρι το αριστουργηματικό Relatives in Descent του 2017 και την πανάξια συνέχεια του Ultimate Success Today οι Protomartyr συνέχισαν να κάνουν χωρίς τυμπανοκρουσίες και σταριλίκια, θόρυβο χωρίς θόρυβο, κρατώντας ζωντανή την αισθητική της έκφρασης που ήθελαν να υπηρετήσουν, παραμένοντας αναλλοίωτοι από την απόπειρα εμπορευματοποίησης με την οποία ήρθε σε πολλά επεισόδια αντιμέτωπο το λεγόμενο “post – punk revival” της τελευταίας δεκαετίας.Δέκα χρόνια μετά από εκείνον τον πρώτο δίσκο σημαδεύουν με το έκτο τους album Formal Growth in the Desert την εκκίνηση μιας νέας εποχής στην οποία με φυσικό τρόπο, κατά τα λεγόμενα του lead vocalist και στιχουργού της μπάντας Joe Casey, αφήνουν περισσότερο φως να διεισδύσει στον χώρο τους και στα τραγούδια τους. Κατά κάποιον τρόπο το Formal Growth in the Desert σηκώνει έναν καθρέφτη στο προκάτοχο Ultimate Success Today, του δείχνει το μέλλον και του προσφέρει μια δίοδο έκλυσης της συσσωρευμένης του ενέργειας. Κάτι τέτοιο νιώθεις κατά την ακρόαση, κάτι τέτοιο επιβεβαιώνεται και με τον Joe Casey στην άλλη άκρη της γραμμής, σε ένα διάλειμμα από πρόβα.
Μετράω τα χρόνια "ζωής" της μπάντας και συνειδητοποιώ ότι οι Protomartyr έχουν περάσει ήδη την πρώτη τους δεκαετία. Πώς σας κάνει να νιώθετε αυτό;
Κοιτάζοντας πίσω, θα έλεγα ότι όλα είναι ίδια αλλά και διαφορετικά. Είμαστε ακόμα η ίδια παρέα, οι ίδιοι τύποι, η ίδια σύνθεση - κάτι που δεν συμβαίνει συχνά με τις μπάντες εδώ γύρω για δέκα χρόνια. Είναι ωραίο να κοιτάς πίσω, τους δίσκους που έχεις κάνει, την ιστορία σου. Είμαστε οι ίδιοι απλώς μεγαλύτεροι και με περισσότερα κιλά (γέλια). z
Όταν κυκλοφορήσατε το προηγούμενό σας album το Ultimate Success Today είχατε πει ότι είναι ένα ορόσημο για τη δεκαετία που τελειώνει. Πώς βλέπετε το νέο σας album, Formal Growth in the Desert; Σηματοδοτεί τη νέα δεκαετία, μια νέα εποχή ίσως για τους Protomartyr;
Όταν το είχαμε πει αυτό για τον προηγούμενο δίσκο είχαμε στο μυαλό μας μια νέα αρχή που θα μας έφερνε η νέα δεκαετία. Αλλά μετά ήρθε η πανδημία και καθυστερήσαμε λίγο να κάνουμε αυτήν την αρχή καθυστερήσαμε να επιστρέψουμε στα live, στις περιοδείες ακόμα και να γράψουμε τραγούδια. Κάπως σαν να παγώσαμε. Οπότε με αυτόν τον δίσκο ξεκινήσαμε με χαμηλά τον πήχη, προσεγγίσαμε τη διαδικασία με πολύ πιο χαλαρό τρόπο απ' ό, τι κάνουμε συνήθως, είπαμε "ας γράψουμε μερικά τραγούδια και αν προχωρήσει σε δίσκο προχώρησε". Προσπαθήσαμε πιο πολύ από ποτέ να μην ανησυχούμε για το αν θα γράψουμε ένα "Protomartyr" τραγούδι και δίσκο, μας απασχολούσε περισσότερο να ξανακάνουμε μουσική μαζί. Και ευτυχώς νομίζω ότι το κάναμε.
Είναι ένας "μύθος" της μπάντας ότι συνηθίζετε να συνδέετε το τελευταίο τραγούδι του ενός δίσκου με το πρώτο του επόμενου. Ποια είναι η γέφυρα εδώ μεταξύ του "Worm In Heaven" και του "Make Way";
Το "Worm In Heaven" είναι ένα πένθιμο τραγούδι, ένα "τραγούδι κηδείας", ένα βαρύ, μεγάλο closing song. Το "Make Way" από την άλλη είναι σαν ένα εμβατήριο επιστροφής. Επιστρέφουμε μετά από τρία χρόνια, μετά από δύσκολη περίοδο για όλους, χάσαμε πολλούς ανθρώπους από τον Covid. Θα έλεγα ότι αν το "Worm In Heaven" είναι ο θάνατος το "Make Way" είναι η ζωή μετά. Η ζωή συνεχίζεται.
Και πώς είναι η ζωή μετά τον θάνατο;
Πάνω κάτω τα ίδια σκατά.
Το Formal Growth In the Desert ηχεί λίγο διαφορετικά από την προηγούμενη δισκογραφία σας. Είναι σαν οι Protomartyr να έχουν πάρει μια αδιόρατη στροφή. Ποια είναι αυτή η αλλαγή;
Νομίζω ότι η μεγάλη διαφορά είναι ότι ήμασταν πιο ανοιχτοί. Όπως είπα αποφασίσαμε να μην "ανησυχούμε" τόσο πολύ για το αν θα γράψουμε κάτι signature, να μη γράψουμε αποκλειστικά σκοτεινά, αλλά αν μας έρθει να δοκιμάσουμε και κάτι πιο upbeat να το κάνουμε. Ήμασταν πάντα πολύ καλοί στο να γράφουμε τραγούδια γεμάτα ένταση, συσσωρευμένη ένταση που δεν απελευθερωνόταν, το κάναμε πολύ στο παρελθόν και έδινε μια ιδιαίτερη ποιότητα στα τραγούδια μας, αλλά τώρα έχουμε γράψει τραγούδια που πάνε κάπου, εκλύουν την ενέργεια τους, βρίσκουν ένα τέλος, μια απελευθέρωση. Δεν φοβηθήκαμε την ομορφιά σε αυτόν τον δίσκο, προσπαθήσαμε να αφήσουμε το φως να μπει μέσα.
Ναι πράγματι ακούγεστε πιο απελευθερωμένοι σε αυτόν τον δίσκο. Υποθέτω έχει να κάνει κα με τις αλλαγές στην προσωπική σου ζωή.
Λοιπόν ναι, παντρεύτηκα αλλά με επηρέασε πολύ και ο θάνατος της μητέρας μου. Ήμουν πολύ πεσιμιστής, νιχιλιστής θα έλεγα παλιότερα, και με όλα αυτά που συνέβησαν σκέφτηκα ότι ναι το σκοτάδι έχει τη θέση του, αλλά θα πρέπει να δοκιμάσω και μια διαφορετική προσέγγιση στα πράγματα. Να προσπαθήσω να δω τις καλές και θετικές πτυχές της ζωής. Αυτό βγήκε σε στίχους του νέου album. Να προσπαθήσω να γίνω όσο πιο αισιόδοξος γίνεται - που βέβαια και πάλι δεν είναι πολύ (γέλια). Αλλά τουλάχιστον να κάνω προσπάθεια.
Ναι τα δύο πρώτα τραγούδια τουλάχιστον του album, "Make Way" και "For Tomorrow" είναι γεμάτα με ενέργεια που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί θετική, είναι σαν να συνομιλούν μεταξύ τους, σαν να καλούν σε ένα αύριο.
Ναι όπως το βλέπω εγώ, το αύριο θα έρθει, είτε το θέλουμε είτε όχι. Οπότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να προετοιμαστούμε όσο καλύτερα γίνεται γι' αυτό. Κι αυτό σημαίνει να μπορείς να αποδεχτείς ότι μεγαλώνεις, ότι η ζωή σου αλλάζει -συχνά με δραματικό τρόπο- αλλά παρόλα αυτά ο ήλιος εκεί έξω συνεχίζει να ανατέλλει κι εσύ θα πρέπει να συνεχίζεις να σηκώνεσαι από το κρεβάτι, έτοιμος για το αύριο. Είμαι άνθρωπος που κολλάει στο παρελθόν και δεν αλλάζει πολύ αλλά η ζωή αλλάζει είτε το θέλεις είτε όχι, θα σε αλλάξει είτε το θέλεις είτε όχι. Οπότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να προετοιμαστείς.
Όταν λες ότι κολλάς με το παρελθόν εννοείς ότι είσαι και νοσταλγικός;
Όχι δεν νομίζω, δεν νομίζω ότι η νοσταλγία είναι καλό πράγμα. Έχουμε όλοι βέβαια την τάση να γυρνάμε πίσω, στους νεότερους εαυτούς μας, και στον πλατύ ορίζοντα που είχαμε τότε λόγω της νεότητας. Αλλά υπάρχουν παγίδες στη νοσταλγία. Και προσπαθώ να την αποφεύγω όσο το δυνατόν περισσότερο.
Μιλώντας για νεότερους εαυτούς μια συχνή αναφορά στους δίσκους σας που είχα πάντα την εντύπωση ότι προέρχεται από αυτούς είναι το baseball. Και στο Formal Growth in the Desert έχω την αίσθηση ότι είναι πιο πολλές από ποτέ. Ποια είναι η σχέση σου με το baseball κατά τη διάρκεια των χρόνων που το κάνει να επιστρέφει συνέχεια στα τραγούδια των Protomartyr;
Το baseball πάντα μπαινόβγαινε στη ζωή μου ανάλογα με το που βρισκόμουν. Από την αρχή μας είναι εκεί σαν μια αναφορά -ήδη από το δεύτερο μας single- αλλά πάει καιρός νομίζω που μιλήσαμε για αυτό το άθλημα και την τελευταία περίοδο πηγαίνω ακόμα περισσότερο σε παιχνίδια, οπότε μου φάνηκε φυσικό να ξαναμιλήσω γι' αυτό, και για την αγαπημένη μου ομάδα τους Tigers. Tigers rule the world.
Πάντα αναρωτιόμουν τι αυτό το τόσο ιδιαίτερο που κάνει το baseball αυτό που είναι για τους Αμερικάνους. Έχουμε μεγαλώσει με αμερικανικές ταινίες γεμάτες από αυτό το άθλημα αλλά δεν νομίζω ότι το κατανοούμε τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης.
Έχεις δίκιο (γέλια). Θυμάμαι να βρίσκομαι στην Ιρλανδία, σε μια παμπ και να βλέπω έναν αγώνα ράγκμπι στην τηλεόραση, παγκόσμιο κύπελλο ή κάτι τέτοιο, και να μην καταλαβαίνω τίποτα από τους κανόνες, τι γίνεται, πώς παίζεται. Θυμάμαι να κοιτάω τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μου για να καταλάβω αν αυτό που συμβαίνει είναι καλό ή κακό. Και νομίζω ότι και το baseball είναι ένα τέτοιο άθλημα, ένα μπέρδεμα για κάποιον που δεν το γνωρίζει αλλά για εμένα είναι το μόνο σπορ που έπαιζα μικρός και το θεωρώ πολύ ευγενές - ποτέ δεν μου άρεσε το φουτμπολ. Και μου αρέσει πολύ η ροή που έχει. Μπορείς να το ακούς στο ραδιόφωνο, να παίζει στο background και έχει τόσο πολλά παιχνίδια η σεζόν, είναι τόσο μακρά, που μπορείς να μπαινοβγαίνεις σε αυτήν ενώ αυτή είναι πάντα εκεί. Μια σταθερά.
Μιλώντας για σταθερές έχεις περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου στo Detroit μια πόλη με πλούσια και βαριά κληρονομιά. Πώς επηρέασε η πόλη και η ιστορία της τη μουσική σας;
Νομίζω ότι μια εύκολη, ρεαλιστική και μη ωραιοποιημένη απάντηση σε αυτό είναι ότι το Detroit έχει πολλά μπαρ, πολλά φτηνά μπαρ όπου μια μπάντα μπορεί εύκολα να παίξει και να ξεκινήσει από εκεί. Αυτή είναι η μουσική σκηνή του Detroit. Πας και βλέπεις τους φίλους σου που παίζουν κι αυτοί έρχονται να δούνε εσένα και πηγαίνει κάπως έτσι. Και το άλλο θέμα με το Detroit είναι ότι σχεδόν κάθε σπίτι έχει κι από ένα γκαράζ. Οπότε υπάρχει άφθονος χώρος για ελεύθερη εξάσκηση και πρόβες - κάτι που δεν μπορεί να συμβεί στη Νέα Υόρκη ας πούμε όπου είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς έναν χώρο. Και όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε η σκηνή ήταν πολύ ζωντανή στον ήχο της punk με μπάντες όπως οι Frustrations και οι Human Eyes και αυτό μας ενέπνευσε κι εμάς. Και όσο πηγαίναμε προς τα πίσω και γνωρίζαμε καλύτερα τη μουσική ιστορία της πόλης, μιας πόλης όπου οι μπάντες και οι καλλιτέχνες έφτιαχναν μουσική απλώς με ό, τι είχαν, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιούσαμε μια γενικότερη σύνδεση με αυτήν την ιστορία, με την garage rock ακόμα και με την techno σκηνή του Detroit. Όλες αυτές οι τοπικές σκηνές είχαν το εξής κοινό χαρακτηριστικό: έφτιαχναν κάτι απ' το τίποτα.
Ακόμα και το Detroit βέβαια τα τελευταία χρόνια παλεύει με τον "δαίμονα" του gentrification. Πώς βιώνεις τις αλλαγές στην πόλη;
Ναι, η μεγαλύτερη αλλαγή για εμένα είναι ότι τα μέρη που συνήθιζα να πηγαίνω έχουν κλείσει και έχουν ξεπηδήσει νέα "in" στέκια. Αλλά η αλήθεια είναι ότι επειδή έχω μεγαλώσει πια δεν μπορώ να πηγαίνω στα "cool" μέρη του Detroit οπότε δεν ξέρω και πώς είναι ακριβώς. Σε κάθε περίπτωση μοιάζει όλο και περισσότερο ότι σε κάθε γωνιά της Αμερικής βλέπεις "εξευγενιστικές" και ομογενοποιητικές τάσεις αλλά παράλληλα και σε κάθε γωνιά της Αμερικής πια γίνεται όλο και ακριβότερο να ζεις και να υπάρχεις. Το βλέπουμε και στις περιοδείες, χρόνο με το χρόνο βλέπουμε τις πόλεις που επισκεπτόμαστε να αλλάζουν και να γίνονται όλες η ίδια ακριβώς πόλη.
Και ναι είναι κάτι που δεν περιμέναμε να συμβεί στο Detroit, όταν τελείωσα το κολέγιο θυμάμαι ότι όλοι οι φίλοι μου μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη, στην οποία τότε άκμαζε το gentrification, με γειτονιές όπως το Μπρούκλιν κλπ να μεταμορφώνονται. Και υπέθετα ότι δεν φτάσει ποτέ αυτό στο Detroit. Αλλά φαίνεται ότι τελικά καταφτάνει και όλο αυτό προκαλεί ενδιαφέρον και σύγχυση μαζί. Θέλω να πω χαίρομαι που η πόλη έχει γίνει λίγο πιο ασφαλής σε κάποιες περιοχές αλλά ταυτόχρονα νιώθω ότι χάνεται η ουσία της πόλης που την έκανε να ξεχωρίζει.
Είναι πράγματι μια πολύ ενδιαφέρουσα πόλη το Detroit και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της είναι οι αντιθέσεις της. Για παράδειγμα είναι μια μεσοδυτική πόλη με τις μεσοδυτικές ΗΠΑ να είναι ιδιαίτερα γνωστές για τον συντηρητισμό τους αλλά η καλλιτεχνική της σκηνή πάντα έβραζε προς την ανάποδη κατεύθυνση. Πώς είναι να παίζεις post punk αυτή τη δεκαετία σε μια μεσοδυτική, συντηρητική πόλη;
Νομίζω ότι ο συντηρητισμός των μεσοδυτικών ΗΠΑ είναι που προκαλεί και το νέο punk κύμα στις περιοχές αυτές ως μια απάντηση σε αυτόν. Υπάρχουν πολλές νέες, πολύ ενδιαφέρουσες μπάντες αυτή τη στιγμή στο Detroit αλλά και στην Ιντιάνα και αλλού, σε μέρη που ποτέ κανείς δεν θα φανταζόταν να πάει καν, που δεν έχουν τίποτα. Δεν εννοώ καθόλου ότι αυτή η κατάσταση γεννά την καλή μουσική αλλά δημιουργεί την ανάγκη για αντίδραση και για αγώνα εναντίον της. Είναι ένα κίνητρο για δράση, για να βγεις από τη βαρεμάρα και την αδράνεια της μεσοδυτικής ζωής.
Αλλά όπως συμβαίνει και με το gentrification έτσι και το punk, μια μουσική - outsider, μπορεί να εμπορευματοποιηθεί, να γίνει ένα οικονομικό προϊόν, να μετρηθεί με χρήματα και έτσι να αλλοιώσει τις μπάντες. Αν το όνειρό σου είναι απλώς να μπεις σε μια playlist, τότε αυτό σε καθορίζει κι όλας.
Μίλησες για την εμπορευματοποίηση του punk και θυμάμαι αυτή τη δήλωση σας σχετικά με τον στίχο "shouted slogan of leapers" από το "The Aphorist" και την αναφορά σε "νέες μπάντες που κυκλοφορούν ως μια ξενέρωτη εκδοχή σας και κάνουν χάλια αυτό που κάνετε κι εσείς". Τα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί ακόμα περισσότερο αυτές οι μπάντες και αναρωτιέμαι πώς το βλέπετε;
Σίγουρα είναι πολύ κολακευτικό όταν σε συγκρίνουν με μια πολύ καλή μπάντα λες ευχαριστώ πολύ και χαίρεσαι. Αλλά όταν συγκρίνουν με μια μπάντα που δεν σου αρέσει και θεωρείς ότι δεν κάνει καλή δουλειά μπορεί να είναι κάπως οδυνηρό (γέλια). Δεν θέλω να μεμφθώ κανέναν για το τι του αρέσει και τι όχι, έτσι κι αλλιώς δεν είναι κάτι που αλλάζει. Αλλά νομίζω ότι το θέμα με το post - punk γενικότερα είναι ότι έχει ξεχειλωθεί ο όρος και ότι χαρακτηρίζονται μπάντες ως τέτοιες που ίσως να μην έπρεπε. Προσωπικά όταν λέω post - punk έχω στο μυαλό μου το post - punk των '70s και των '80s, αυτό που μου αρέσει, το ορθόδοξο. Και υπάρχουν πολλές μπάντες που κάνουν τρομερή δουλειά με αυτήν την κληρονομιά, σίγουρα, αλλά υπάρχουν και άλλες που απλώς θέλουν να ακούγονται κάπως έτσι αλλά στο τέλος έχεις απλώς μια στρατιά από παρόμοιες, άχρωμες μπάντες. Έτσι δουλεύει το σύστημα.
Και είναι ένα θέμα να ξεσηκώνεις έμπνευση από μια μπάντα και άλλο το πώς το κάνεις. Νομίζω ότι αυτό που κάνουν οι νέες μπάντες είναι ότι προσπαθούν να αντιγράψουν ακριβώς κάτι, έναν ήχο, ένα τραγούδι. Ενώ αυτό που δίνει την αλήθεια είναι ακριβώς η μη τελειότητα. Μερικές φορές στις περιοδείες θέλουν να μας βάλουν να παίξουμε με συγκροτήματα που ακούγονται ακριβώς όπως εμείς. Εγώ ως μέρος του κοινού δεν θα ήθελα κάτι τέτοιο θα βαριόμουν, θα ήθελα να ακούσω κάτι διαφορετικό. Γι' αυτό προσπαθούμε να παίζουμε με μπάντες που διαφέρουν από εμάς, νομίζω είναι πιο ενδιαφέρον έτσι.
Μπορώ να ζητήσω ένα παράδειγμα μιας τέτοιας μπάντας - αντιγράφου;
Ουδέν σχόλιον (γέλια)
Ποια είναι η πιο τρελή ή η πιο αστεία σύγκριση που σας έχουν κάνει;
Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, σε μια από τις πρώτες περιοδείες μας, παίζαμε στο σπίτι κάποιου, σε ένα κολλεγιακό πάρτι, νομίζω στην Αϊόβα, στη μέση του πουθενά και κάποιο παιδί είπε ότι ακουγόματαν σαν μια μεθυσμένη εκδοχή των Cake.
Μιλήσαμε για την αντιγραφή από μπάντα σε μπάντα αλλά στο σήμερα και στο μέλλον έχουμε και θα έχουμε να κάνουμε με την αντιγραφή της μπάντας και του καλλιτέχνη από τη μηχανή της τεχνητής νοημοσύνης. Πιστεύεις ότι θα δούμε τον κινδυνολογούμενο "θάνατο του καλλιτέχνη" ή θα κατασταλάξει η εξέλιξη σε μια πιο ψύχραιμη, εργαλειακή εκδοχή της νέας τεχνολογίας;
Είναι κάτι που με ανησυχεί, δεν νομίζω ότι θα καταστραφεί ο κόσμος ή τίποτα τέτοιο με την τεχνητή νοημοσύνη, αλλά δεν μου αρέσει η ιδέα ότι ένας αλγόριθμος μπορεί να γράψει ένα τραγούδι που ηχεί σαν ένα τραγούδι των Protomartyr. Ίσως και να υπάρχει ήδη κάπου εκεί έξω ένα τέτοιο, αλλά δεν θέλω να το ακούσω και αν το ακούσω νομίζω ότι θα στενοχωρηθώ πολύ.
Έχουμε την αχαρτογράφητη τεχνητή νοημοσύνη, έχουμε τις μουσικές πλατφόρμες που αποδίδουν ελάχιστα και αμφιλεγόμενα δικαιώματα στους καλλιτέχνες. Μήπως έχει ξεμείνει από εναλλακτικές η μουσική βιομηχανία;
Δεν ξέρω, πολλές μπάντες όπως εμείς είχαμε ως καταφύγιο το Bandcamp αλλά ακόμα κι αυτό πουλήθηκε πρόσφατα στο μεγάλο κεφάλαιο. Μπορεί πάλι να γίνομαι νοσταλγικός αλλά αναρωτιέμαι μερικές φορές αν θα μπορούσαμε ποτέ να γυρίσουμε σε εκείνες τις εποχές των φανζίν, των μικρών και τοπικών καταστημάτων ή αν όλα αυτά έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί. Το σίγουρο είναι ότι η σύγχρονη εποχή δεν είναι καν καλή για περιοδείες -εμείς βέβαια περιοδεύουμε έτσι κι αλλιώς γιατί μάλλον είμαστε χαζοί ή τρελοί- αλλά τα πράγματα δεν είναι καλά. Είναι πολυ ακριβό σπορ η περιοδεία, ιδίως στην Αμερική, ιδίως για μια νέα μπάντα, χωρίς μεγάλους πόρους και στην πράξη προσπαθείς να βγάλεις τα έξοδα από το merchandise κάτι δεν στέκει. Θέλω να πω ότι αν είσαι μια μπάντα και προσπαθείς να επιβιώσεις ως merchandiser κάτι δεν πάει καλά. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος στο συγκεκριμένο κομμάτι γιατί θέλω να πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχει ανάγκη για μουσική αλλά τα πράγματα αλλάζουν και δυσκολεύουν συνεχώς.
Οι Protomartyr εμφανίζονται στο Gagarin 205 το Σάββατο 4 Νοεμβρίου, με opening act τους commuter. Περισσότερα εδώ.
