Ποιος είναι ο Kid Francescoli; Το ερώτημα που κάνει ο μέσος music fan που ψάχνει να βρει ένα γοητευτικό tune που ακούει στο αγαπημένο του «εναλλακτικό» ραδιόφωνα ή σε ένα ταξιδιάρικο ηλεκτρονικό dj set και πέφτει πάνω σε αυτό το ευφάνταστο όνομα. Γεννημένος στο Παρίσι αλλά μεγαλωμένος στη Μασσαλία, ο Mathieu Hocine ξεκίνησε να γράφει τραγούδια σε πολύ μικρή ηλικία. Όταν αποφάσισε να παρουσιάσει δημόσια το electro-pop πρότζεκτ του, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, επέλεξε το ψευδώνυμο Kid Francescoli, ως φόρο τιμής στον Enzo Francescoli, ένα από τα αστέρια της αγαπημένης του ποδοσφαιρικής ομάδας Olympique de Marseille.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η πόλη του η Μασσαλία είχε ισχυρή επιρροή στην ανάπτυξη της ραπ μουσικής στη Γαλλία, αλλά τα πράγματα αλλάζουν και ο Kid Francescoli είναι το τέλειο παράδειγμα. Το 2009 προστέθηκε στο σχήμα η Αμερικανίδα τραγουδίστρια Julia Minkin και το 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο τους κοινό άλμπουμ With Julia. Μετά από πέντε χρόνια, κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ τους Play Me Again, το οποίο επίσης έτυχε θερμής υποδοχής από το κοινό. Το άλμπουμ περιλαμβάνει τη μεγαλύτερη επιτυχία του Kid Francescoli “Moon” με πάνω από 18 εκατομμύρια αναπαραγωγές στο Spotify.
Δύο χρόνια μετά από αυτήν την παγκόσμια επιτυχία ο Mathieu Hocine επέστρεψε στη Μασσαλία για να αρχίσει να δουλεύει πάνω στο νέο του άλμπουμ. Στα τέλη Ιανουαρίου του 2020, κυκλοφόρησε το LP Lovers εμπνευσμένο από την ηλιόλουστη Μασσαλία.
Ο νέος του δίσκος Sunset Blue κυκλοφόρησε στα τέλη Σεπτεμβρίου – μια πολύ όμορφη συλλογή από αισθαντικά τραγούδια που τιμά τις μεσογειακές του ρίζες, με κομψές και ποπ μελωδίες- και o Mathieu Hocine ξαναβγαίνει στο δρόμο για να το παρουσιάσει στους fans του σε όλον τον κόσμο. Έχοντας διεισδύσει με αξιώσεις και στη μικρή αλλά ζωηρή ελληνική αγορά του είδους του δεν θα μπορούσε παρά να κάνει άλλη μια στάση στην Ελλάδα για μια βραδιά γεμάτη με τα μουσικά του όνειρα, την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου, στο Gagarin 205. Κι εμείς δεν μπορούσαμε παρά να τον ρωτήσουμε για το όνομά του, τη Μασσαλία, το ποδόσφαιρο και τα αγαπημένα του ηλιοβασιλέματα.
Kid Francescoli – το όνομά σου είναι ένα tribute όχι σε κάποιον μουσικό αλλά στον ποδοσφαιριστή Enzo Fracescoli, τον ιστορικό “El Principe” που πέρασε και από τη Marseille. Που συναντιούνται η μουσική και το ποδόσφαιρο στις παιδικές σου αναμνήσεις;
Η μουσική και το ποδόσφαιρο ήταν πράγματι οι δύο βασικοί άξονες της παιδικής μου ηλικίας – και ακόμα είναι. Δεν συναντήθηκαν ποτέ ακριβώς, πιο πολύ συνυπήρχαν. Η μόνη στιγμή που συναντήθηκαν ήταν όταν επέλεξα το καλλιτεχνικό μου όνομα ως ένα tribute στον Enzo Francescoli γιατί ο τρόπος που αυτός ο παίκτης υπήρχε στο γήπεδο είχε κάτι το καλλιτεχνικό, ήταν κάπως σαν μπαλέτο, με πολλή χάρη. Αυτό ήταν κάτι που είχε μια βαθιά επιρροή πάνω μου και δεν το ξαναβρήκα στο ποδόσφαιρο έκτοτε.
Το έτερο μισό του καλλιτεχνικού σου ονόματος είναι η λέξη “Kid”. Έχει να κάνει με το ότι έκανες μουσική από παιδί; Ήταν κάτι που πάντα ονειρευόσουν να είσαι μουσικός, παραγωγός, DJ; Πώς επηρέασαν τα νεανικά σου χρόνια τον μουσικό δρόμο σου;
Ναι ήταν οπωσδήποτε το παιδικό μου όνειρο να είμαι μουσικός. Αλλά όταν διάλεξα το όνομα ήθελα πιο πολύ να διαχωρίσω το δικό μου προσωπικό project από μια μπάντα – έπαιζα σε πολλές μπάντες τότε. Αλλά όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο ταιριάζει γιατί όταν περνάω δύσκολες στιγμές, ή έχω αμφιβολίες ή άγχος πριν βγω στη σκηνή το μόνο που έχω να κάνω είναι να θυμηθώ τον εαυτό μου ως παιδί να τα ονειρεύεται όλα αυτά, να σκαρώνει υποτιθέμενες συναυλίες, να φαντάζεται δίσκους και συνεντεύξεις και τότε νιώθω ξανά δυνατός. Όσο κι αν εξελιχθείς στη διάρκεια τη ζωή σου με πολλές και διαφορετικές μουσικές επιρροές και εμπειρίες είμαι πια πεπεισμένος ότι η πρώτη μουσική που ακούς -σε ό, τι με αφορά ιδίως τα comics soundtracks- σε διαμορφώνει, σε ακολουθεί σε όλη την καριέρα σου, είναι μέσα στο DNA σου.
Γεννήθηκες στο Παρίσι αλλά μεγάλωσες στη Μασσαλία, μια πόλη με τόσο βαριά μουσική κληρονομιά, μια πόλη με όχι μόνο ένα αλλά δύο signature ήχους, french touch και ραπ. Πώς νιώθεις ως μέρος πια της μουσικής ζωής αυτής της πόλης; Που συναντιούνται αυτοί οι δύο μουσικοί κόσμοι, αν συναντιούνται; Τι σημαίνει αυτή η μουσική παράδοση για τον κόσμο της Μασσαλίας;
Είναι τιμή μου να ανήκω στη μουσική σκηνή της πόλης μου εκτός των άλλων γιατί όταν ξεκινήσαμε να κάνουμε μουσική εκεί δεν υπήρχαν και πολλά σχήματα του είδους μας. Και το να διαβάζεις τώρα για τη «σκηνή της Μασσαλίας» με κάνει να συνειδητοποιώ ότι όλη αυτή η δουλειά άξιζε τον κόπο. Δεν θεωρώ βέβαια ότι συναντιέται κάπου αυτό που κάνουμε εμείς με τη ραπ. Ίσως κάποια στιγμή να συνέβη, μέσα από κάποιες συνεργασίες, αλλά ποτέ δεν έφτασε στο σημείο μιας ουσιαστικής κυκλοφορίας από κοινού. Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά τα κινήματα είναι πολύ σημαντικά για τον κόσμο εκεί γιατί συμβαίνουν πολλά τριγύρω τους, πολλά πάρτι, πολλά φεστιβάλ, πολλές δραστηριότητες. Υπάρχει πραγματικός ενθουσιασμός γύρω από αυτό.
Γίνεται συχνά λόγος για το french touch revival που εσύ μαζί με άλλους μουσικούς και παραγωγούς όπως ο French 79 εκπροσωπείτε. Πρόκειται για μια στοχευμένη ομοιογενή αναβίωση ή περισσότερο για καλλιτέχνες με κοινά ακούσματα που έτυχε να μοιράζονται και το ίδιο timing;
Πρώτα απ’ όλα να πω ότι είναι μεγάλη μου τιμή να με συνδέουν με το french touch ωστόσο δεν νομίζω -και το λέγω με πλήρη ειλικρίνεια και όχι από δήθεν μετριοπάθεια- ότι μπορούμε να συγκριθούμε με το επίπεδο εκείνων των σχημάτων και καλλιτεχνών. Σχήματα και καλλιτέχνες όπως οι Air, οι Daft Punk, οι Justice, οι Phoenix, ο Sebastian Tellier είναι είδωλα και πρότυπα για εμένα όχι απλώς «συνάδελφοι». Μπορείς να ακούσεις στοιχεία του ήχου τους στη δουλειά μας γιατί είναι οι επιρροές μας, γιατί ακούγαμε τη μουσική τους ως fans.
Εσύ διαμόρφωσες επίσης τον ήχο σου μεταξύ Γαλλίας και ΗΠΑ όπου πέρασες κάποια χρόνια όταν ήσουν νεότερος. Τι μαθήματα πήρες από την Αμερική;
Το σλόγκαν “just do it” – νομίζω αυτό τα συμπνυκνώνει όλα. Πήγα στις ΗΠΑ με πολλές αμφιβολίες και ερωτηματικά και οι άνθρωποι εκεί με έμαθαν να κάνω τα πράγματα χωρίς να αναρωτιέμαι συνέχεια για τα πάντα. Ήταν μια πραγματική ανακούφιση για τη δημιουργική μου διαδικασία.
Ας πάμε τώρα λίγο στο τελευταίο σου album το Sunset Blue. Ακούγεται κάπως διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές σου, ελαφρώς διαφορετικό ίσως αλλά διαφορετικό. Θα μπορούσες να μας βοηθήσεις να καταλάβουμε γιατί;
Είναι διαφορετικό γιατί έτσι είναι η ζωή, όσο προχωράει διαφέρει. Νομίζω σε κάθε album αντανακλάται το ποιος ήμουν τη στιγμή που το έφτιαχνα, είναι σαν ένα αποτύπωμα. Οπότε και το Sunset Blue έχει ένα κομμάτι του εαυτού μου αλλά κάπως διαφορετικό γιατί τον τελευταίο καιρό έζησα πολλά διαφορετικά πράγματα, πολλές εμπειρίες ιδίως με την παγκόσμια περιοδεία. Αυτές οι εμπειρίες με άλλαξαν νομίζω όπως και τη μουσική μου.
Έχεις φτιάξει κι ένα road map για την δημιουργική διαδικασία που ακολούθησες κατά την ηχογράφηση του Sunset Blue και το video είναι διαθέσιμο στο YouTube. Είναι πολύ ενδιαφέρον υλικό και αναρωτιέμαι πώς σκέφτηκες αυτό το συνοδευτικό content; Μήπως ήθελες να αποφύγεις τις κλισέ ερωτήσεις του τύπου «Πώς έγραψες αυτό το album;»
Ήταν μια ιδέα του label για να παρουσιάσουμε το album με έναν πρωτότυπο, αυθεντικό τρόπο. Μου άρεσε πολύ η διαδικασία και το αποτέλεσμα γιατί οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις ήταν ειλικρινείς. Επίσης μου έκανε πολύ ταιριαστή η ιδέα του mapping γιατί το concept του album είναι η πορεία μου μέσα στα χρόνια, γύρω από τις ακτές της Μεσογείου.
Πολύς κόσμος και πολλοί fans της ηλεκτρονικής μουσικής έχουν την τάση να προσεγγίζουν τη μουσική με βάση τα singles και πολλοί από αυτούς δεν είναι εξοικειωμένοι με το να ακούν ολόκληρα albums. Εσύ επιμένεις να φτιάχνεις albums στην «παραδοσιακή» τους φόρμα. Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν καλλιτέχνη της electronica που θέλει να δημιουργεί ολοκληρωμένoυς δίσκους και concepts;
Το να φτιάχνω albums ήταν πάντα ο στόχος μου, από την αρχή αρχή, από εκείνα τα δήθεν album που έφτιαχνα στο παιδικό μου δωμάτιο. Μου αρέσει ακριβώς γιατί παίρνει χρόνο, οπότε μπορείς να πεις μια ολόκληρη ιστορία, είναι από μόνος του ο δίσκος ένας μικρός κόσμος. Και είναι και ένα μέρος όπου μπορείς να δοκιμάσεις διάφορα, να πειραματιστείς. Θέλω να πως μπορεί να έχεις τρίλεπτα pop τραγούδια αλλά να χωρέσεις και μερικά εξάλεπτα ορχηστρικά. Βλέπω τη διαδικασία σαν παιδική χαρά. Και αν κοιτάξεις και όλους τους μεγάλους ποπ σταρ της εποχής, τον The Weeknd, τη Beyonce, τον Drake, albums βγάζουν και πάνω σε αυτά χτίζουν τις περιοδείες τους. Είναι αυτό που θέλω να κάνω κι εγώ.
Έχεις ταξιδέψει πολύ με τις περιοδείες σου, ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου μέρος στον κόσμο και γιατί;
Αλήθεια δεν μπορώ να διαλέξω μόνο ένα αλλά το τελευταίο που με μάγεψε ήταν το Ρίο, η Copacabana και ο κόλπος. Ελπίζω να επιστρέψω εκεί κατά τη διάρκεια αυτής της περιοδείας.
Είναι το ηλιοβασίλεμα η αγαπημένη σου ώρα; Ποιο είναι το καλύτερο ηλιοβασίλεμα που μπορείς να θυμηθείς και ποιο τραγούδι παίζει στο background;
Το ηλιοβασίλεμα από το σπίτι μου στη Μασσαλία, κάθε βράδυ, πάντα το ίδιο και πάντα διαφορετικό. Και αυτό σημαίνει σπίτι. Κανένα τραγούδι από πίσω, μόνο ο ήχος της πόλης ή το τραγούδι που έτυχε να δουλέψω εκείνη τη μέρα και το ακούω ξανά κοιτάζοντας το θάλασσα για να ακούσω πώς στέκεται.
Πολλοί από εμάς ακούμε τη μουσική σου για να ονειρευτούμε και να αποδράσουμε πνευματικά. Εσύ τι ονειρεύεσαι, τι σκέφτεσαι όταν ακούς μουσική;
Ταξιδεύω νοερά στις αναμνήσεις μου, ονειρεύομαι τα παιδικά μου όνειρα και τις ελπίδες μου για το μέλλον. Ή απλώς γιορτάζω το ότι είμαι ζωντανός.
Ο Kid Francescoli εμφανίζεται στο Gagarin 205 την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο των EDEN live του Plisskën Festival. Περισσότερα εδώ.
