H Blessed Madonna (πραγματικό όνομα Marea Stamper) είναι πρωινός τύπος πλέον. Ξυπνάει μεταξύ 5.30 και7πμ και «αδράττει» τη μέρα σαν επαγγελματίας μουσικός της πάντα ακμάζουσας χορευτικής μουσικής βιομηχανίας του Λονδίνου. Μετακόμισε εκεί με τον άντρα της στα μέσα της περασμένης δεκαετίας και τον επόμενο χρόνο θα είναι και με τη βούλα πολίτης του Λονδίνου. Στις υπόγειες ηλεκτρονικές διαδρομές που συνδέουν το επιδραστικό Smart Bar του Σικάγου με το εμβληματικό Panorama bar του Berghain και τα πρώιμα Boiler Room sessions έγινε γνωστή ως Black Madonna, DJ με τόσο εκλεκτικό γούστο όσο οι Optimo και τεχνικές ικανότητες που δεν άφηναν στην γαλαρία του Smart Bar, βλέπε από τον house θρύλο Derrick Carter μέχρι την Honey Dijon, περιθώρια για σχολιασμό. Κοινώς, έμαθε the old-school way και έχτισε μέσα από τα bookings του Smart Bar και τα αμέτρητα rave parties τις διασυνδέσεις που χρειαζόταν ώστε το 2016 να υποδεχθεί μια μεγαλύτερη μερίδα του dance κοινού το DJ ταλέντο της και την house αλήθεια του “He Is The Voice I Hear”.
Πριν σκοράρει τo Mixmag εξώφυλλο και κερδίσει τον τίτλο DJ Of The Year, το 2016, είχε παίξει ήδη για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το 2015 για λογαριασμό των La.Ga.Sta events και κάπου εκεί ξεκινά η Λονδρέζικη αρχικά και Ευρωπαική της πορεία έπειτα, γιατί όπως αναφέρει χαρακτηριστικά «Μετακόμισα εδώ πρώτα για λόγους ευκολίας και μετά από αγάπη για την πόλη. Ερωτεύτηκα πραγματικά την πόλη, και λατρεύω τους ανθρώπους και τον πολιτισμό εδώ. Ασφαλώς βολεύει η ευκολία να μπορώ να φτάσω σε άλλες χώρες της Ευρώπης γρήγορα. Ήταν δύσκολη η μετακίνηση από το Σικάγο στην Ευρώπη κάθε εβδομάδα ή κάθε δεύτερη εβδομάδα και πραγματικά με σκότωνε σωματικά.»
*Πίσω στο 2018 συνέταξε όλοκληρο υπόμνημα για το πώς μπορούν οι tour DJs να προστατευθούν από εξουθενωτικές περιοδείες.
«Και τώρα είμαι μόνιμα εγκατεστημένη εδώ και βρίσκομαι γύρω από τόση απίστευτη βρετανική μουσική την ώρα που συμβαίνει. Ξέρετε, για πολλούς ανθρώπους που έρχονται από την Αμερική ή από άλλες χώρες για να πάνε στην Ευρώπη, το Λονδίνο θα είναι το πρώτο λιμάνι. Και πραγματικά μου αρέσει που όλοι σε αυτή την πόλη επενδύουν πολύ στην σκληρή δουλειά, διατηρώντας το Λονδίνο ως πρωτεύουσα της χορευτικής μουσικής.»
Και αν δεν σας τα εξηγεί ωραία παραπάνω, ασφαλώς υπάρχει μπόλικη από την μουσική παραγωγή που την καθιέρωσε τα τελευταία 5 χρόνια ως ένα από τα κυρίαρχα ονόματα της dance. Η επιλογή είναι δική σας, αν θα χορέψετε με το περίφημο “Marea, We’ve Lost Dancing” που έγραψε με τον Fred Again.. και μετατράπηκε στον απόλυτο ύμνο της πανδημίας, ή ο κεντρικός ρόλος που κατείχε σαν παραγωγός και επιμελήτρια του Club Future Nostalgia, πρακτικά το remix album από το διπλά πλατινένιο album της Dua Lipa. Και εννοείται ότι ήταν θέμα χρόνου από τις συνεργασίες να περάσει στην αντεπίθεση με τις δικές της παραγωγές. To ντεμπούτο album της ντροπάρει “...early 2024” και χτίζεται από single σε single, ξεδιπλώνοντας ανθεμικές house μελωδίες όπως το "Serotonin Moonbeans", gospel disco δυναμίτες όπως το τρέχον single "Μercy" και electro UK garage DJ όπλα όπως το "Fuck What U Heard" με τον Todd Edwards (πρώην συνεργάτη των Daft Punk).
Σαν να λέμε ότι χρειάστηκε κάτι λιγότερο από επτά χρόνια για να αφήσει πίσω το underground ήθος του Smart Bar και να αναρριχηθεί στις main dance κορυφές.
«Ο Neil Tennant των Pet Shop Boys είχε πει κάτι πολύ ενδιαφέρον σχετικά με το πώς η ποπ μουσική υποτίθεται ότι πρέπει να είναι προκλητική και σε κάποιον που σκέφτεται κριτικά να του υπενθυμίζει τόσο αυτά που μισεί όσο και αυτά που του αρέσουν. Το ίδιο ισχύει και με την δική μου θέση στην ποπ βιομηχανία. Στόχος μου είναι να είμαι πάντα ένα αγκάθι στην άκρη των ποπ πρότζεκτ που εμπλέκομαι. Όταν άρχισα το DJing, στις αρχές των 00s, θυμήσου πόσο γυαλισμένη και σε σούπερ σταρ DJ φάση βρισκόταν η χορευτική μουσική με τα super clubs, τις κρατήσεις τραπεζιών και την εξυπηρέτηση με μπουκάλια και όλα αυτά. Έτσι όπως τότε δεν είχα επενδύσει ιδιαίτερα σε ό,τι ήταν δημοφιλές έτσι και τώρα δεν κάνω εκπτώσεις στα DJ set μου. Δεν έχει σημασία ποιος άλλος είναι στο line up. Μπορεί να υπάρχει κάποιο μαζικό EDM όνομα ή οτιδήποτε άλλο. Αν δεν μου αρέσει η μουσική τους, δεν θα παίξω κάτι παρόμοιο. Και θα συνεχίσω να παίζω underground χορευτική μουσική. Και από εκεί θα αντλώ έμπνευση όταν πρέπει να δουλέψω στην ποπ, γιατί σε μερικές περιπτώσεις η δουλειά μου είναι στην ποπ βιομηχανία. Θα είναι πάντα γραφτό να είμαι λίγο αγκάθι στην άκρη αυτής της μουσικής φόρμας. Μην ξεχνάς ότι την εποχή που έκανα το Club Future Nostalgia, οι καλλιτέχνες που έφερα μέσα στο project (εκτός από τα μεγάλα χαρακτηριστικά ονόματα όπως η Μissy Elliott, η Madonna και ασφαλώς η ίδια η Dua Lipa) ήταν όλοι underground καλλιτέχνες και η ουσία του πρότζεκτ ήταν να πάρω αυτό το είδος τέλειου ποπ δίσκου και να το ανασυνθέσω στον χώρο της underground χορευτικής μουσικής.»
Το λεγόμενο “crossover" που ονόματα όπως ο Andrew Weatherall σκόραραν επιτυχημένα και χωρίς να λερώσουν τα χέρια τους στα Brit Pop 90s ενώ ουσιαστικά «έτρεξαν» ώστε ονόματα όπως η Blessed Madonna να μπορούν σήμερα να «περπατάνε» με άνεση σε pop και dance μονοπάτια. Και από όσα παραπάνω ανέφερε συγκρατώ το 00s revival που είναι στον αέρα της χορευτικής μουσικής. Στην Βρετανία, έχουν επιστρέψει τα βαριά μπάσα, τα breaks, η acid, η jungle και το drum & bass και το πάλαι ποτέ λουστραρισμένο ego των superstar DJs πλέον μετριέται σε followers, viral Tik Tok στιγμές και άπειρα stories. Ποια είναι όμως τα 2 cents της «ευλογημένης» πάνω στη social media τρέλα της εποχής;
«Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Και εννοώ ότι σε μια ιδανική κατάσταση, αυτή είναι η δουλειά κάποιου άλλου. Πρέπει να υπάρχει κάποιος που είναι πραγματικά έξυπνος και ξέρει πώς να το χρησιμοποιήσει ως τρόπο σύνδεσης με τους ανθρώπους. Όσο και να προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι μοντέρνο ή οτιδήποτε άλλο παρόμοιο, εγώ, πραγματικά νιώθω έντονα ότι δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Και όποιες στιγμές μου έχουν κατα καιρούς γίνει viral στο διαδίκτυο, για οποιονδήποτε λόγο, ποτέ δεν ήταν κάτι προγραμματισμένο. Νομίζω ότι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να παίζω όπως ξέρω και να είμαι ο εαυτός μου και να προσπαθώ να παίζω κοφτερά και να μην σκέφτομαι αν αυτό που παίζω μπορεί να γίνει viral video. Στο τέλος της ημέρας, η ουσία όπως λέω συνέχεια όταν δουλεύω με άλλους ανθρώπους, σε τέτοιου είδους θέματα είναι αν πρόκειται για κινήσεις marketing είτε για οτιδήποτε άλλο. Και η ερώτηση που πρέπει να απαντούμε καθημερινά είναι αν αυτό που γίνεται viral εμπεριέχει τέχνη. Είναι πρόκληση; Είναι κάτι που αλλάζει το status quo? ή δουλεύει υπερ του;»
Αλίμονο αν όσοι παίζουν ακόμα δίσκους με άποψη σε μαγαζιά με άποψη δεν ταυτίζονται με όσα δηλώνει η BM. Αν μόνο για ένα βράδυ μπορούσαν να έχουν τα κινητά του κόσμου που τους ακούει στα χέρια τους…
«Αν μπορούσα να πάρω το τηλέφωνο όλων και να το ρίξω σε ένα γαμημένο ποτάμι, θα το έκανα, αλλά δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι το πράγμα. Και αν παίζει κάποιος σωστά τους δίσκους του, οι άνθρωποι ξεχνούν τα τηλέφωνά τους. Απλώς πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου, που είναι να προσπαθείς να είσαι σπουδαίος και συναρπαστικός και προκλητικός και να είσαι ο εαυτός σου και να είσαι γενναίος και να μην αρχίζεις να σκέφτεσαι πώς φαίνεται αυτό που κάνεις μέσω ενός τηλεφώνου. Yπάρχει αυτό το απόφθεγμα του Quincy Jones που αν το παραφράσω κάπως, η σημασία του είναι πως όταν είσαι στο στούντιο και κάποιος αρχίζει να σκέφτεται τα χρήματα, τότε ο Θεός φεύγει από το δωμάτιο. Και νομίζω ότι υπάρχει ένα στοιχείο αλήθειας σε αυτό γενικά για τη μουσική. Στο σημείο που αρχίζεις να σκέφτεσαι πώς θα κάνεις κάτι να τρεντάρει στο διαδίκτυο ή πώς θα στήσεις μια viral στιγμή ή όταν εσύ και η ομάδα σου αρχίζετε να προσπαθείτε να δημιουργήσετε αυτά τα πράγματα; Χμ, μάλλον τότε ο Θεός φεύγει από το δωμάτιο και χάνεται και η ουσία που λέει πως όλα όσα είναι σημαντικά, υπάρχουν στη μουσική που διαλέγει ένας DJ. Kαι μάλιστα είναι αρκετά σημαντικά αν κάνει την τέχνη του DJing σωστά. Και όποιοι σου πουν ότι δεν είναι αρκετά, θα πρέπει να ακούσουν περισσότερο μουσική. Ή μάλλον όποιοι σου λένε ότι η μουσική δεν είναι αρκετή έχουν βασίσει τη δουλειά τους στην ιδέα ότι η μουσική δεν είναι αρκετή και έχουν κάτι άλλο να σου πουλήσουν. Αλλά αν το κάνεις σωστά και είσαι ο εαυτός σου και είσαι γενναίος και παίρνεις ρίσκα ως προς τους δίσκους που διαλέγεις και σκέφτεσαι την τέχνη, τότε απλά θα συμβεί. Γιατί αν απλά κάθεσαι και κάνεις υπολογισμούς για πώς θα έχεις τις περισσότερες προβολές -γνωρίζοντας ότι αυτή είναι δουλειά κάποιου αλλά δεν είναι η δουλειά σου- τότε προσωπικά, δεν θα ήθελα να είμαι σε κανένα τέτοιο δωμάτιο από που ο Θεός θα έχει φύγει.»
Αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που συνόδευσε το ταλέντο της στις παραγωγές και το DJing, μετατρέποντας τη σε μπροστάρη της επέλασης των κοριτσιών / γυναικών πίσω από τα decks, αυτό ήταν οι πολιτικοκοινωνικές της θέσεις. Δήλωσε bisexual όταν ύψωσε την φωνή της απέναντι στη κυβέρνηση Trump και έχει δουλέψει αρκετά τόσο με το underground και DIY ήθος της όσο και με το να τοποθετείται στην σωστή πλευρά της ιστορίας.
Την Κυριακή θα βρίσκεται στο Eden party του Plisskën για να χορέψει με το forward thinking κοινό της Αθήνας και αυτό το σπουδαίο ραντεβού ίσως δεν έχει νόημα να επισκιαστεί από την εξίσου κοφτερή και στην σωστή πλευρά της ιστορίας απόψή της γύρω από τις τρέχουσες εξελίξεις στην Παλαιστίνη. Έχοντας δουλέψει στο πρόσφατο παρελθόν με τους «μόνιμους πρόσφυγες» όπως χαρακτηρίζει τους Παλαιστίνιους, παραθέτει τα εξής: «Δεν υπάρχει κανένας σε αυτόν τον κόσμο που να μην χρειάζεται νερό και φαγητό. Και οι Παλαιστίνιοι έχουν υποφέρει πολλά για πολύ, πολύ, πολύ καιρό. Και παρότι υπάρχουν πολλές πτυχές της κατάστασης, τα πράγματα δεν είναι τόσο περίπλοκα. Αν εστιάσει κανείς θα καταλάβει ότι το φαγητό, το νερό και η υγειονομική περίθαλψη δεν είναι περίπλοκα ζητήματα.»
Τα EDEN parties επιστρέφουν αυτή την Κυριακή 29 Οκτωβρίου με Blessed Madonna, Marie Montexier και Polyxene. Περισσότερα εδώ.
