Ήταν το 2004 όταν μια παρέα νεαρότατων Τεξανών από το San Marcos αποφάσισαν ότι θα έφτιαχναν μια ορχηστρική μπάντα καβαλώντας μαζί με άλλους μουσικούς ομοϊδεάτες το κύμα που θα αξιοποιούσε θεαματικά πλην ιδιαίτερα αμφιλεγόμενα τον όρο που αποδίδεται στον γκουρού Simon Reynolds (ο οποίος βέβαια τον εισήγαγε στη μουσική γραφή με εντελώς διαφορετικές προθέσεις αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία): post – rock. Ένα ( ; ) είδος ( ; ), ένα μεγάλο τσουβάλιασμα, πολλές αρνήσεις, πολλοί haters αλλά και πολλοί θαυμαστές, πολλές μπάντες που βρέθηκαν στα πρώτα χρόνια μετά το millenium αγκαλιά -θέλοντας και μη- με αυτό το περίεργο ξεχειλωμένο genre. Μία από αυτές -και όχι άδικα τουλάχιστον στα πρώτα της βήματα- και οι This Will Destroy You.
O μύθος θέλει τον Jeremy Galindo -τον έναν από τους δύο κιθαρίστες της μπάντας -που βρίσκονται εκεί από την πρώτα ημέρα μέχρι σήμερα- να ξεκινάει (σ)το συγκρότημα με μια απόπειρα φωνητικών και συνθέσεων που παρέπεμπαν στους Radiohead εκείνης της εποχής (σημειωτέον ότι ακόμα και οι Radiohead είχαν χαρακτηριστεί “post – rock” όταν το 2000 κυκλοφόρησαν το Kid A, καλά πήγε κι ‘αυτό). O ίδιος μύθος λέει ότι ο Galindo και οι υπόλοιποι TWDY ένιωσαν ότι οι πρώτες τους αυτές ασκήσεις «ήταν χάλια» και αποφάσισαν να το γυρίσουν αποκλειστικά στα καθαρά, μεγαλόπνοα ορχηστρικά μέρη παίζοντας με τα κιθαριστικά εφέ, τις δυναμικές και τις ατμόσφαιρες. Η ιστορία απέδειξε ότι είχαν δίκιο.
Είκοσι χρόνια μετά, χρόνια όχι απαλλαγμένα από πολλές περιπέτειες, αλλαγές, σκοτεινές διαδρομές, απώλειες, ups and downs, πολλά downs, οι This Will Destroy You είναι ακόμα εδώ. Τίποτα δεν έχει σταθεί ακόμα ικανό να τους καταστρέψει. Ετοιμάζουν νέο δίσκο μαζί με ένα ακόμα παλιό, ιστορικό τους μέλος -τον αρχικό τους μπασίστα Raymond Brown- και έχουν ξαναβγεί ξανά στον δρόμο γυρνώντας τον κόσμο με μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συναυλιακές συμπράξεις που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε: παρέα με τους σαρωτικούς The Ocean που επίσης γιορτάζουν τα είκοσι και βάλε τους χρόνια και την ικανότητά τους να γίνονται όλο και καλύτεροι όσο περνάει ο καιρός.
Στο πλαίσιο αυτής της πολύ επιτυχημένης περιοδείας -που φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της- θα δούμε και τις δύο μπάντες και στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου στο Fuzz – μια ιδανική αφορμή για να συναντήσουμε τον Jeremy Galindo στην άλλη άκρη του zoom, σε ένα ρεπό από τα live, κάπου στο Μιλάνο.
This Will Destroy You - Είκοσι χρόνια - και συνεχίζετε. Πώς ήταν αυτό το ταξίδι μέχρι τώρα;
Ήταν μακρύς ο δρόμος, φοβερό ταξίδι. Είκοσι χρόνια είναι πολύς καιρός για να κάνεις οτιδήποτε πόσο μάλλον για μια μπάντα. Νομίζω ότι είμαστε πολύ τυχεροί που βρισκόμαστε στη θέση που βρισκόμαστε σήμερα, τυχεροί που η μουσική είναι η δουλειά μας και βιοποριζόμαστε από αυτή. Και αυτή η περιοδεία που κάνουμε τώρα -τέσσερα χρόνια ήδη από την πανδημία- μου θυμίζει πόσο μου αρέσει αυτό που κάνω, αυτό που κάνουμε. Περάσαμε πολλά όλα αυτά τα χρόνια, πολλές αλλαγές, ξεκινήσαμε ως μια μπάντα που θα παίζαμε για την πλάκα μας και στην πορεία κάναμε ό, τι χρειάστηκε για να μείνουμε ζωντανοί. Και σκοπεύουμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε, να παίζουμε μουσική όσο το σώμα μας μα το επιτρέπει.
Πράγματι έχετε βιώσει πολλές αλλαγές στο line - up της μπάντας και εσύ και ο Chris (Christopher Royal King) είστε τα μόνα μέλη από την αρχική σύνθεση, έχοντας παραμείνει μαζί για δύο δεκαετίες. Ti ήταν αυτό που σας κράτησε;
Οι τέσσερις που ξεκινήσαμε την μπάντα παίζαμε μαζί από τα δεκαέξι - δεκαεπτά μας χρόνια, ενώ με τον πρώτο μας μπασίστα, τον Raymond Brown παίζαμε μαζί από τα δεκατρία μας. Και μετά όταν ξεκινήσαμε με το Young Mountain, τον πρώτο μας δίσκο, δεν ήταν εφικτό για όλα τα μέλη να δουν που θα πήγαινε όλο αυτό. Κάποιοι στην πορεία αποφάσισαν να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους, διαφορετικές καριέρες κι εγώ απλά νιώθω τυχερός που παρέμεινα και κάνω αυτό που κάνω. Ο Raymond ας πούμε είναι γιατρός πια και όταν συνεργαστήκαμε πρόσφατα για αυτό που θα είναι το επόμενο album των TWDY -η πρώτη φορά που γράψαμε μαζί εδώ και δεκαπέντε χρόνια- έπρεπε να βρίσκουμε χρόνο τα Σαββατοκύριακα, στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του. Αλλά ήταν κάτι πολύ ωραίο να ξαναβρεθούμε έτσι δημιουργικά, και όπως είπα νιώθω μόνο τυχερός που μπορώ να το κάνω ακόμα.
Είναι πιο εύκολο για μια instrumental μπάντα όπως οι TWDY να "επιβιώσει" μέσα από όλες αυτές τις αλλαγές στη σύνθεσή της και ό, τι αυτές συνεπάγονται; Θέλω να πω ότι σε μια "παραδοσιακή" ροκ μπάντα με frontman ή με έναν lead singer ίσως οι ισορροπίες να είναι πιο εύθραυστες αν αλλάξει κάτι.
Νομίζω πως ναι. Είναι διαφορετικό όταν ένα συγκρότημα έχει έναν frontman, έναν τραγουδιστή και πρέπει να τον αντικαταστήσει ή να αντικαταστήσει ένα άλλο βασικό μέλος που έχει στενή συνεργασία παραδείγματος χάριν με τον frontman, ή ένα μέλος που γράφει τα τραγούδια. Και αυτές οι αντικαταστάσεις και οι αλλαγές συμβαίνουν πολύ συχνά στις μπάντες και μπορούν να επηρεάσουν πολύ βαθιά το υλικό της μπάντας.
Είστε μια instrumental μπάντα που και γι' αυτόν ίσως το λόγο είχατε πάντα καρφιτσωμένη πάνω σας την ετικέτα "post - rock". Και έχω την εντύπωση ότι υπήρχαν περίοδοι που προσπαθούσατε πολύ να την αποτινάξατε; Τι ήταν αυτό που σας ενοχλούσε, ή σας ενοχλεί, σε αυτήν;
Εμένα ποτέ δεν με ενόχλησε και τόσο - υπάρχει βέβαια αυτό το περίφημο quote του επίσης παλιού μας μπασίστα του Donovan (σ.σ.: Donovan Jones) "Fuck post - rock, fuck being called post - rock" αλλά προσωπικά δεν με ένοιαζε ποτέ να μας αποκαλεί, να μας κατηγοριοποιεί ο κόσμος όπως ήθελε. Ειλικρινά. Είναι απλώς μια ετικέτα που ο κόσμος βάσει για να προσδιορίσει κάπως ένα είδος μουσικής, έναν ήχο και είμαι εντάξει με αυτό. Αν είναι να φτάσει η μουσική μας σε περισσότερο κόσμο που ακούει αυτό το είδος μουσικής δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα να βρίσκομαι κάτω από αυτήν την ετικέτα. Δεν μας σκέφτομαι ως post - rock μπάντα αλλά νομίζω ότι οι περισσότερες post - rock μπάντες δεν θέλουν να σκέφτονται τις μπάντες τους ως τέτοιες. Αλλά παράλληλα βγάζουμε και μουσική που σίγουρα ανήκει και στην post - rock. Τα δύο πρώτα μας albums για παράδειγμα σίγουρα είναι post - rock, αντικειμενικά, αν τα άκουγα από κάποιον άλλον ως τέτοια θα τα περιέγραφα.
Πιστεύεις ότι όλη αυτή η συνήθεια να βάζουμε ετικέτες ακόμα και στη μουσική που ακούμε έχει να κάνει με την ανάγκη μας, την ανάγκη των κριτικών αλλά και του κοινού, να έρθει λίγο πιο κοντά στην κατανόηση του καλλιτέχνη και του έργου;
Ναι θα μπορούσε. Αλλά από την άλλη αν είσαι πιουρίστας ας πούμε στη μουσική και ακούς μόνο ένα συγκεκριμένο είδος ή συγκεκριμένα είδη χάνεις ένα ολόκληρο διαφορετικό κόσμο αναφορών και έμπνευσης. Θέλω να πω είναι εντάξει να βάζεις ετικέτες και να κατηγοριοποιείς, το καταλαβαίνω αλλά με τις ετικέτες περιορίζουμε τους εαυτούς μας. Κι εμένα δεν μου αρέσει η σύγχρονη country μουσική, τη βρίσκω φρικτή. Αλλά υπάρχουν κάποια κομμάτια, κάποιοι καλλιτέχνες εκεί έξω, σε αυτό το είδος, που είναι καλοί. Είναι δύσκολο να δεχτεί κάποιος ότι η μουσική είναι απλώς μουσική αλλά είναι πολύ ωραίο όταν συμβαίνει. "Ορίστε, άκου αυτήν την μπάντα, παίζει ωραία μουσική" - τόσο απλό και ωραίο.
Πες μου κάτι που σου αρέσει και δεν θα το περίμενε κανείς από σένα.
Μου αρέσει η Britney Spears - το "Toxic" νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα pop τραγούδια στα χρονικά. Υπάρχουν γενικά πολλοί pop και hip hop καλλιτέχνες που ανήκουν στον ας πούμε mainstream κόσμο που κάνουν πολύ ωραία πράγματα, ενδιαφέρουσες παραγωγές. Μου αρέσει όταν κάποιος δεν κολλάει σε μια συγκεκριμένη φόρμα και πηγαίνει παρακάτω, όταν ενσωματώνει διαφορετικές επιρροές και κάνει κάτι ενδιαφέρον. Όχι απαραίτητα νέο ή πρωτότυπο -είναι όλο και πιο δύσκολο κάτι τέτοιο με τόση μουσική εκεί έξω- αλλά ενδιαφέρον, μια ενδιαφέρουσα εμπειρία ακρόασης. Το post - rock ας πούμε έχει να κάνει πολύ με τη φόρμα και νομίζω ότι αυτός είναι ένας λόγος που δεν αρέσει στις μπάντες να χαρακτηρίζονται ως post - rock.
Νομίζω ότι το Tunnel Blanket ήταν για εσάς ο δίσκος με τον οποίο για πρώτη φορά "σπάσατε" ξεκάθαρα αυτή τη φόρμα του post - rock, ενσωματώνοντας πολλά νέα στοιχεία και νέους τρόπους ηχογράφησης.
Ναι είχαμε τότε νέο μπασίστα και νέο ντράμερ αλλά ήταν και μια περίοδος βαθιάς απώλειας, είχαμε χάσει πολλούς φίλους και μέλη οικογενειών και νομίζω όλο αυτό επηρέασε τη θεματική του album. Υπήρχαν πολλά μοτίβα που είχαν να κάνουν με τα στάδια του πένθους αλλά παράλληλα οι ηχογραφήσεις, οι πειραματισμοί με τους ήχους και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσαμε ήταν σαν να έχουν βγει από ένα τριπάρισμα με μανιτάρια. Θυμάμαι ότι πειραματιζόμασταν συνέχεια με τον Chris με διάφορα, διάφορους ήχους και νέους τρόπους να τους προσεγγίσουμε και τελικά καταλήξαμε σε ένα demo αυτού που θα γινόταν το "Communal Blood". Μετά το ηχογραφήσαμε με τα νέα μέλη της μπάντας και από εκεί και πέρα χτίσαμε τον δίσκο γύρω του. Ήταν μια πολύ έντονη περίοδος, όλα γύρω μας και μέσα μας τα νιώθαμε πολύ σκοτεινά και βαριά, αλλά ήμασταν και ενθουσιασμένοι με τον νέο ήχο μας. Ήταν μια περίεργη διεστραμμένη χαρά.
Και μετά ήρθε το Another Language -ένα ακόμα εξαιρετικό album, για πολλούς επίσης το καλύτερό σας- που απ' ό, τι θυμάμαι περιγραφόταν στα δελτία τύπου ως επίσης συνδεδεμένο με μια πολύ σκοτεινή περίοδο.
Με το Tunnel Blanket περιοδεύαμε τέσσερα χρόνια και αυτό είχε μεγάλο πνευματικό κόστος πάνω μας - το να παίζουμε ένα τόσο σκοτεινό set κάθε βράδυ σχεδόν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Παράλληλα υπήρχαν θέματα υγείας, προβλήματα καταχρήσεις και με σκληρούς εθισμούς στα ναρκωτικά -και για εμένα προσωπικά. Οπότε όλα αυτά διαμόρφωσαν αυτή τη σκοτεινή περίοδο από την οποία γεννήθηκε το Another Language. Το Another Language όμως είναι και το πιο ομαδικό μας album, ο μόνος δίσκος που γράψαμε ποτέ όλοι μαζί μέσα σε ένα studio με τον καθένα να έχει την ευκαιρία να βάλει πραγματικά τον χαρακτήρα του μέσα σε αυτό. Το αγαπώ πολύ αυτό το album, νομίζω είναι το καλύτερό μας, πάει χέρι με χέρι με το Tunnel Blanket. Είναι πολύ ιδιαίτερο, σημαίνει πολλά για εμένα, είναι κάπως σαν μια διαδικασία ίασης, επούλωσης μετά από τη σκοτεινή περίοδο που προηγήθηκε.
Μετά από όλα αυτά τα σκοτάδια ωστόσο επιβιώσατε. Τίποτα δεν κατάφερε να καταστρέψει τους This Will Destroy You. Τι ήταν αυτό που σας έσωσε τελικά;
Η μουσική, πάντα η μουσική. Η μουσική με έσωσε εμένα και στην πανδημία, για τρία σχεδόν χρόνια, κολλημένος στο σπίτι, από την ώρα που θα ξυπνούσα μέχρι την ώρα που θα κοιμόμουν, ήμουν μέσα στο στούντιο, απόλυτα συγκεντρωμένος και έγραφα συνέχεια. Νομίζω ότι μέσα σε αυτό το διάστημα έγραψα τέσσερις δίσκους που ίσως να μη δουν ποτέ το φως της ημέρας αλλά μόνο που έμαθα τόσα πολλά για τον εαυτό μου, που εξελίχθηκα στην παραγωγή ήταν μεγάλο θέμα. Και θέλω να γίνω ακόμα καλύτερος στην παραγωγή και στο scoring, θα ήθελα πάρα πολύ να γράφουμε περισσότερο για κινηματογράφο και τηλεόραση.
Ήταν και ο πρόσφατος προσωπικός σου δίσκος, The Introvert, ένας από αυτούς που έγραψες κατά τη διάρκεια της πανδημίας;
Ναι και ήταν και κάτι διαφορετικό για εμένα με πολλά syntesizers στον ήχο. Πάντα μου άρεσαν τα synths και κατά τη διάρκεια της πανδημίας έμαθα να χειρίζομαι τα σχετικά λογισμικά καλύτερα. Είναι ακριβό σπορ τα πραγματικά synthesizers οπότε χρησιμοποιώ κυρίως τις software εκδοχές πολλών από αυτά. Ακόμα είμαι στην αρχή, ακόμα μαθαίνω, αλλά ήταν πολύ ωραίο να δοκιμάσω διαφορετικό. Δεν ξέρω αν θα με πάει κάπου αυτός ο ήχος μετά από αυτό το album, μπορεί και όχι, αλλά θα συνεχίσω να μαθαίνω ούτως ή άλλως.
Ίσως σε πάει πιο εύκολα στον στόχο του scoring για μικρή και μεγάλη οθόνη. Είναι ένας στόχος για εσένα αυτός για να βιοποριστείς καλύτερα από τη μουσική και σε βάθος χρόνου;
Ναι, είμαι πια σε μια ηλικία που το live και ο δρόμος γίνονται όλο και πιο δύσκολα για το σώμα. Θα μου άρεσε πολύ να έχω μια εναλλακτική μουσική καριέρα, να γράφω μουσική για soundtracks, για άλλους καλλιτέχνες. Θα συνεχίσω βέβαια να παίζω όσο αντέχω, τίποτα δεν συγκρίνεται με το ζωντανό κοινό. Αλλά ναι θα μου άρεσε να έχω μια εναλλακτική, και περισσότερα χρήματα για περισσότερα synthesizers (γέλια).
Μιλώντας για live και για touring η τελευταία σας περιοδεία που τρέχει αυτή τη στιγμή προς το τέλος της, στο πλαίσιο της οποίας θα σας δούμε και στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου είναι με τους Ocean, κορυφαία μπάντα στον ήχο της, και πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα σύμπραξη. Πώς ήταν αυτή η συνεργασία;
Είναι απίστευτη μπάντα, υπέροχοι άνθρωποι. Είναι μια πολύ ωραία συνεργασία, δεν θυμάμαι καν πώς προέκυψε η ιδέα, το κανόνισαν νομίζω οι booking agents μας. Αλλά δεν έχει σημασία, ήταν ό, τι καλύτερο για να ξαναβγούμε σε περιοδεία και τα κοινά μας συνδυάζονται πολύ ωραία. Πραγματικά πάει πολύ πολύ καλύτερα από ό, τι περίμενα, μια πολύ ωραία εμπειρία και για τις δύο μπάντες.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έχεις πάρει από τον δρόμο και τις περιοδείες όλα αυτά τα χρόνια;
Keep Calm. Ηρέμησε, κοιμήσου όσο περισσότερο μπορείς και όλα θα πάνε καλά. Δεν είμαστε πια όπως τότε που παρτάραμε όλη τη νύχτα, κοιμόμασταν κανα δυο ώρες και μετά ξαναβγαίναμε στον δρόμο. Οπότε ναι αυτό είναι το μάθημα. Keep Calm.
Και τι είναι αυτό που φοβάσαι ότι θα μας καταστρέψει στο τέλος;
Νομίζω θα το κάνει ο πλανήτης για εμάς - βλέπουμε ήδη τι συμβαίνει. Θα ευχόμουν να μας κατέστρεφε η μουσική με την καλή έννοια αλλά σε ό, τι αφορά την πραγματική καταστροφή νομίζω έχουν φροντίσει γι' αυτή οι πλούσιοι και οι πολιτικοί αυτού του κόσμου. Οπότε ελπίζω απλώς η μουσική να μας σώσει - έστω και μεταφορικά.
Οι This Will Destroy You εμφανίζονται στο Fuzz Live Music Club το Σάββατο 28 Οκτωβρίου μαζί με τους The Ocean. Περισσότερα εδώ.
