Σε μια εποχή που σχεδόν καθημερινά υπάρχει κάποιο επέτειος, μερικές αναπόφευκτα ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες. Οι Fun Lovin Criminals, το σχήμα που μετουσίωσε το πολιτισμικό blend της Νέας Υόρκης σε μια σειρά groundbreaking albums, γιορτάζει τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία του δεύτερου ιστορικού album τους 100% Colombian με μια παγκόσμια περιοδεία. Ο Brian “Fast” Leiser και ο Frank Benbini (ο οποίος αντικατέστησε τον Steve Borgovini το 2003 αλλά είναι σαν να ήταν πάντα εκεί) είναι έτοιμοι να γυρίσουν τον κόσμο παίζοντας τραγούδια που έχουν να παίξουν πάρα πολλά χρόνια -μιας κι όπως λένε οι ίδιοι μόνο τα singles από το 100% Colombian έβρισκαν τελευταία θέση στα setilists τους, τιμώντας έναν δεύτερο δίσκο που ενηλικίωσε τον ήχο που εγκαινίασαν με το ντεμπούτο τους. Σταθμοί σε αυτήν την παγκόσμια περιοδεία η Θεσσαλονίκη και η Αθήνα, πόλεις στις οποίες οι Fun Lovin’ Criminals δεν βλέπουν την ώρα να επιστρέψουν. Το φόντο του Fast στο παράθυρο του Zoom, με την Ακρόπολη να δεσπόζει από πίσω του μιλάει από μόνο του. Και τα ενθουσιώδη λόγια τους συμπληρώνουν τα υπόλοιπα.
«Ανυπομονούμε να γυρίσουμε στην Ελλάδα τόσο πολύ. Τελευταία φορά που ήρθαμε ήταν πέρυσι στη Θεσσαλονίκη για το Street Mode Festival. Μας έβαλαν σε ένα άθλιο ξενοδοχείο, αλλά δεν πειράζει γιατί αλλάξαμε και πήγαμε σε ένα καλύτερο μόνοι μας. Ήταν τα γενέθλια του Frank (σ.σ.: Frank Benbini) και βγήκαμε για φαγητό και καταλήξαμε στο Ergon Agora, υπέροχο μέρος, με όλα αυτά τα προϊόντα, και απίστευτο φαγητό - το καλύτερο γενέθλιο δείπνο που θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Και την άλλη μέρα ήταν το φεστιβάλ, και παίξαμε, και περάσαμε τόσο όμορφα, οπότε έπιασα τον promoter μας και του είπα "Πρέπει οπωσδήποτε να μας ξαναφέρεις στην Ελλάδα" Και τώρα επιστρέφουμε, για την 25η επέτειο του 100% Colombian και είναι ιδανικό, πραγματικά είμαστε ενθουσιασμένοι και ανυπομονούμε».
Fun Lovin’ Criminals λοιπόν να μετρούν τριάντα χρόνια αισίως, με τα πάνω και τα κάτω τους, με αλλαγές και αποχωρήσεις, με ζωή και μουσική να γράφεται στα αυλάκια της μπάντας. Πώς ήταν αυτό το ταξίδι μέχρι τώρα; «Ήταν υπέροχο ταξίδι, γεμάτο προκλήσεις, απαιτητικό, εξαντλητικό συναισθηματικά αλλά και γεμάτο με όλα όσα θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί» λέει ο Frank Benbini. «Όλα όσα ζεις με την οικογένειά σου γιατί όταν είσαι με μια μπάντα τόσο πολύ καιρό, και ταξιδεύεις μαζί της μέσα στις δεκαετίες γίνεται η οικογένειά σου και όπως συμβαίνει σε κάθε τέτοια σχέση υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω. Δίνω συχνά ομιλίες σε μουσικά κολέγια και σχολεία και η πιο συχνή ερώτηση των παιδιών έχει να κάνει με το αν έχω καμιά χρήσιμη συμβουλή μετά από όλα αυτά τα χρόνια. Και αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να προσέχεις τι εύχεσαι. Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, δεν είναι μόνο λιακάδα, δεν είναι ταινία. Αλλά στο τέλος αυτό που μένει είναι η μουσική. Συνειδητοποιήσαμε με τον Fast ότι οι πραγματικοί fans των Fun Lovin' Criminals ήταν αυτοί που γούσταραν πραγματικά τη μουσική τους. Δεν έχει σημασία ποιος είναι πάνω στη σκηνή, εκείνοι αγαπάνε αυτή τη δημιουργία, τον ήχο των Fun Lovin' Criminials, είτε πρόκειται για τον πρώτο δίσκο πριν τριάντα χρόνια είτε για το τελευταίο μας EP. Και τα δύο τελευταία χρόνια ίσως είναι μια από τις καλύτερες περιόδους μας. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη μπάντα οι Fun Lovin' Criminals, με πολύ ισχυρό χαρακτήρα - ήταν έτσι από την πρώτη στιγμή και το κατάλαβα κι εγώ από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο σχήμα πριν 21 χρόνια. Δέσαμε αμέσως με τον Fast, είχαμε τις ίδιες αξίες, τον ίδιο σεβασμό για τους άλλους, και κατά κάποιον τρόπο ξαναβρήκαμε αυτόν τον κοινό άξονα με μεγάλη συγκέντρωση τα τελευταία δύο χρόνια. Και είναι υπέροχα. Μπορεί να μην ήμουν εκεί στα '90s που θεωρείται από πολλούς η "χρυσή εποχή" αλλά για εμένα η χρυσή εποχή είναι τώρα».
«Ναι και για εμένα δεν ήταν τόσο "χρυσή" εποχή τα '90s γιατί η εμπορική και οικονομική επιτυχία ήρθε αργότερα από τα πρώτα χρόνια των '00s και μετά» συμπληρώνει ο Brian “Fast” Leiser. «Θα έλεγα ότι το 2000 και το 2001 ήταν που πραγματικά σκεφτόμασταν ότι οδεύουμε προς την κορυφή. Και μετά ήρθε η 11η Σεπτεμβρίου και όλα άλλαξαν. Άλλαξε όλος ο κόσμος. Όπως ήταν φυσικό "πέσαμε" και εμείς. Και μετά ήρθε ο Frank και γυρίσαμε σελίδα. Μπαίναμε στο studio και ήταν σαν να μιλάμε με τη σκέψη. Κοινές αναφορές, η funk των '80s, ο Prince, οι ροκ ευαισθησίες με τους Queen αλλά και η κοινή μας αγάπη για το hip hop. Ήταν υπέροχα. Μετά βέβαια δυστυχώς πήρε κεφάλι ο εγωισμός μέσα στην μπάντα, και στην αρχή ήταν οκ, ίσως το studio να μην ήταν το ίδιο διασκεδαστικό αλλά οκ. Αλλά όλο αυτό είχε επιπτώσεις και κόστος για τις περιοδείες και τη live απόδοσή μας. Έγινε κουραστικό πολύ γρήγορα. Μας ενοχλούσε. Εγώ με τον Frank ενοχλούμασταν γιατί βλέπαμε ότι όλο αυτό πέρναγε στο κοινό μας, ερχόταν λιγότερος κόσμος πια στα live μας, δεν βλέπαμε πια τους φίλους που μας ακολουθούσαν σε κάθε live. Ήταν μια σκοτεινή περίοδος. Και μετά βέβαια σκοτείνιασε και όλος ο κόσμος με όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια και τα πράγματα γίνονταν όλο και χειρότερα. Αλλά είμαστε και παραμένουμε μουσικοί. Και το μόνο που θέλουμε είναι να βγάλουμε μουσική προς τα έξω για αυτούς που θέλουν να την ακούσουν. Είναι η διέξοδός μας, ο τρόπος που έχουμε για να το σκάμε από τα προβλήματα της καθημερινότητας και τα προβλήματα του κόσμου, όπως για κάποιους άλλους, ή και για εμάς παράλληλα, είναι οι ταινίες, μια βόλτα με τον σκύλο ή το αυτοκίνητο. Είναι η χαρά μας, η διασκέδασή μας η μουσική και ό, τι αυτή συνεπάγεται. Αγαπάμε τα πάντα σε αυτή, ακόμα και οι συνεντεύξεις σαν αυτή που κάνουμε τώρα, ποτέ δεν μας κούρασαν. Μας κάνετε χάρη που μας δίνετε τον χρόνο σας για να μπορούμε εμείς να δίνουμε τη μουσική μας».
Πριν τριάντα χρόνια λοιπόν οι Fun Lovin’ Criminals ήταν από τους πρώτους που έβαλαν στο μπλέντερ μουσικά είδη που κατ’ αρχήν δεν τέμνονταν μεταξύ τους, ιδίως τότε. Ένιωσαν άραγε τότε ποτέ εκτός, μεταξύ των διασταυρούμενων πυρών των ροκάδων και των κεκτημένων τους και των ραπ αστέρων; «Πάντα νιώθαμε εκτός» λέει ο Fast. Όταν ξεκινούσαμε το να μπει ένα τραγούδι σαν τα δικά μας στο αμερικανικό ραδιόφωνο, ένα ροκ τραγούδι που έχει και ραπ, δεν ήταν απλό. Ή θα ήταν ροκ ή θα ήταν ραπ και υπήρχαν αντίστοιχα οι ροκ και οι ραπ σταθμοί. Οι ροκ θα σου έλεγαν δεν παίζουμε ραπ, οι ραπ θα σου έλεγαν "ωραία τα beats αλλά τι είναι αυτό το κιθαριστικό σόλο εδώ; Δεν παίζουμε κιθάρες και ροκ". Γι' αυτό και επικεντρωθήκαμε στην Ευρώπη, γιατί στην Αγγλία και στην Ευρώπη δεν είχαμε αυτό το πρόβλημα τόσο έντονα. Προφανώς θέλαμε να παίζουμε για ανθρώπους που ήθελαν να ακούσουν τη μουσική μας. Δεν ακολουθήσαμε κανέναν κανόνα ποτέ. Δεν προγραμματίζουμε ποτέ τι είδος θα γράψουμε. Ακόμα και σήμερα όταν μπαίνουμε στο studio με τον Frank απλώς γράφουμε μουσική. Αυτό αγαπάμε, αυτό κάνουμε. Και ό, τι βγει. Μπορεί να είναι ένα ροκ τραγούδι ή ένα slow jam. Αλλά αυτό είναι η ευλογία με αυτήν την μπάντα. Δεν υπάρχουν κανόνες, μπορούμε να δημιουργήσουμε ό, τι θέλουμε. Ποτέ δεν θέλαμε να γίνουμε μια μπάντα περιορισμένη σε ένα μόνο είδος. Όχι ότι υπάρχει κανένα πρόβλημα να είσαι μια τέτοια μπάντα. Γουστάρουμε ας πούμε τους Foo Fighters στο είδος τους, είναι σούπερ οι Foo Fighters. Αλλά εμείς δεν είμαστε για ένα πράγμα».
Και τι γίνεται τώρα που το μουσικό blender και οι προσμίξεις είναι ο κανόνας πια; «Για κάθε μια μπάντα που βρίσκει έναν δρόμο και τα καταφέρνει να κλείσει ένα συμβόλαιο με κάτι διαφορετικό έρχονται στο κατόπι άλλες τριάντα μπάντες που θα κάνουν το ίδιο» λέει ο Frank Benbini. Αλλά δεν πιστεύω ότι οι Fun Lovin' Criminals ήταν οι μόνοι που το έκαναν αυτό. Υπήρχαν κι άλλα σχήματα τότε που πειραματίζονταν, οι Beastie Boys ας πούμε με όλα αυτά τα samples που χρησιμοποιούσαν, με τα εξωτικά κρουστά, αλλά και οι De La Soul, οι A Tribe Called Quest. Η hip hop με όλη την κουλτούρα του sampling ευνοούσε πάντα τις προσμίξεις. Δεν ήμασταν οι μόνοι και δεν το ισχυριστήκαμε ποτέ. Αλλά ανήκαμε σε αυτή τη μικρή τότε φυλή που μπορούσε να κάνει μια διαφορά. Και νομίζω ότι ένας λόγος που οι Fun Lovin' Criminals τα πήγαν τόσο καλά στην Αγγλία, στην πατρίδα μου, ήταν γιατί πρόσφεραν ένα αντίδοτο σε ένα μάτσο κακέκτυπες brit pop μπάντες -εννοείται ότι δεν μιλάω για τους Oasis και τα συναφή- αλλά ναι προσφέραμε ένα αντίδοτο για όλα αυτά σχήματα που ακούγονταν πανομοιότυπα. Είχαμε ένα αδρό αφήγημα στο μυαλό μας τότε και με αυτό συνεχίζουμε μέχρι και σήμερα. Κι αυτό είναι ότι αν κάτι αρέσει σε εμένα και τον Fast, αν μας ακούγεται εντάξει, τότε αυτό είναι. Είναι ο μόνος κανόνας που έχουμε».
Τριάντα χρόνια Fun Lovin’ Criminals, είκοσι πέντε χρόνια 100% Colombian. Τι κάνει τόσο ιδιαίτερο αυτό το δεύτερο Fun Lovin’ Criminals album από τον Νοέμβριο του 1998; «Αυτό το album θα είναι πάντα ιδιαίτερο για εμένα» λέει ο Fast. «Ήμασταν στο δρόμο για πολύ καιρό, για τις περιοδείες του Come Find Yourself κι εγώ απλώς ανυπομονούσα να ξαναμπώ στο "εργαστήρι" μου και να γράψω. Πολλά από αυτά τα τραγούδια αυτού του album γράφτηκαν μέσα σε ένα βράδυ, κάπου μεταξύ 7 το απόγευμα και δέκα το πρωί. Το "Up On The Hill" ήταν ένα τέτοιο, το "Love Unlimited" επίσης, το "All My Time Is Gone". Καθόμουν και έγραφα ασταμάτητα beats. Και μετά ήρθαν και κούμπωσαν κι άλλα τραγούδια όμορφα και μπήκαμε στο studio. Περάσαμε περισσότερη ώρα στο studio για αυτόν τον δίσκο, κάτι που ήταν πολύ όμορφα, "παίξαμε" περισσότερο, δοκιμάσαμε πράγματα. Ήταν άλλωστε ήδη πολύ σημαντικό για εμάς, ήταν wow, το ότι ήμασταν σε θέση να βγάλουμε έναν δεύτερο δίσκο. Και δεν σκεφτήκαμε στιγμή να προσπαθήσουμε να επαναλάβουμε ένα track τύπου "Scooby Snacks" απλώς συνεχίσαμε να κάνουμε αυτό που κάναμε. Βέβαια το "Big Night Out" είχε γραφτεί αρχικά για το Come Find Yourself αλλά δεν το βάλαμε, τα παιδιά μου είπαν να κάνω κράτει, να φυλάξω μερικά beats καβάτζα. Και κράτησα αυτό το τραγούδι, που μιλάει για φτηνό αλκοόλ, κάτι σαν τη δική σας ρετσίνα. Έμεινε για αυτό το σπουδαίο δεύτερο album που οδήγησε σε μια σπουδαία περιοδεία - παρότι ήταν η περιοδεία που ξεκίνησε η ρωγμή με τον αρχικό μας drummer, τον Steve Borgovini»
«Αυτό που νομίζω ότι διαφοροποιεί το 100% Colombian είναι η παραγωγή του, που το κάνει πιο επιλεκτικό, πιο ενήλικο, σε σύγκριση με το Come Find Yourself που είναι ο θρίαμβος του πρωτάρη» συμπληρώνει ο Frank Benbini. «Είναι ένα σπουδαίο album, παρότι δεν έχω συνεισφέρει σε αυτό, παίζω αυτά τα τραγούδια εδώ και δύο δεκαετίες και νιώθω την απήχησή τους και νιώθω κατά κάποιον τρόπο κομμάτι του. Όταν παίζω το "Love Unlimited" πια νιώθω σαν να είναι δικό μου, σαν να είναι και δικό μου μωρό. Και τώρα είναι η 25η επέτειος αυτού του album και θα το παίξουμε ολόκληρο, από την αρχή μέχρι το τέλος και αυτό είναι πολύ ιδιαίτερη περίσταση. Και μόνο όταν τελειώσουμε και κάνουμε διάλειμμα για ένα σφηνάκι τεκίλα θα γυρίσουμε για να "βομβαρδίσουμε" τους fans με πέντε - έξι ακόμα τραγούδια, που δεν μπορούμε να φύγουμε χωρίς να τα παίξουμε. Θα δώσουμε ό, τι καλύτερο και από τους δύο κόσμους των Fun Lovin' Criminals».
«Θα δούμε πώς θα μας βγάλει», λέει ο Fast. «Υπάρχουν live που τελειώνουμε και το encore και ο κόσμος από κάτω δεν μας αφήνει να φύγουμε, μας λένε “που πάτε, δεν τελειώσατε”. Αυτό είναι το ωραίο με αυτήν την μπάντα, έχουμε τέτοιο κατάλογο που δεν βαριόμαστε. Και μιας και ο Frank ανέφερε τον χαρακτηρισμό «εκλεκτικό» πρέπει να πω ότι αυτό ήταν που μου είπε η μητέρα μου όταν έφυγε ο Huey (σ.σ.: Huey Morgan). Μου είπε τώρα είναι η ευκαιρία σου να κάνεις κάτι πιο εκλεκτικό. Αλλά αυτό το στοιχείο υπήρχε ήδη σε αυτόν τον δεύτερο δίσκο, το 100% Colombian. Το σαξόφωνο του Stewart Matthewmann, η κιθάρα του BB King στο “Mini Star Blues”. Είναι ακριβώς αυτός ο δίσκος που αξίζει να μιλάς για αυτόν 25 χρόνια μετά. Κι εμείς είμαστε τόσο τυχεροί».
