Μπορεί στη χώρα μας να έγινε γνωστός και να αγαπήθηκε κυρίως ως ένα μέρος του λατρεμένου από το ελληνικό κοινό θορυβώδους συνόλου των A Place To Bury Strangers όμως ο Dion Lunadon δεν είναι από τους τύπους που ψάχνουν απεγνωσμένα τη συλλογική ταυτότητα, που προσκολλώνται σε ένα σχήμα, σε ένα περιβάλλον, σε μια ιδέα "no matter what". Είναι από εκείνους που είναι πάντα έτοιμοι να αλλάξουν, να αποπλεύσουν, να δημιουργήσουν κάτι δικό τους, να ζήσουν τα rock n roll όνειρά τους "no matter what".
Ο μουσικός που πήρε πάνω του σε μεγάλο βαθμό την εξωστρέφεια της garage σκηνής της Nέας Ζηλανδίας με την πρώτη σημαντική εγγραφή στην πορεία του, τα χρόνια του με τους D4, ως κιθαρίστας και τραγουδιστής τους, και τα albums τους 6twenty και Out of my Head, ο μπασίστας των APBTS που δεν μπορούσε, σε καμία περίπτωση, να περάσει απαρατήρητος, ακόμα και στο πλευρό του Oliver Ackermann, o Dion Lunadon βρίσκεται, δυο χρόνια μετά το «διαζύγιό» του με τους APTBS, στην πιο ώριμη, ίσως, στιγμή του, έτοιμος να διαμορφώσει την προσωπική του μουσική γλώσσα με το δεύτερο solo album του, Beyond Everything. Και έρχεται έτοιμος να μας την παρουσιάσει και να μας την κοινωνήσει στο live του στην Death Disco την Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου, με τα κεριά αναμμένα.
Έρχεσαι στην Αθήνα, ξανά, σε λίγες ημέρες live στη σκηνή του Death Disco. Πώς νιώθεις που έχεις επιστρέψει στα live μετά από καιρό;
Η αλήθεια είναι ότι έρχομαι από μια περίοδο με καθόλου εμφανίσεις, για κάτι περισσότερο από έναν χρόνο – είναι το μεγαλύτερο διάλειμμα που έχω κάνει από τα live εδώ και πολύ καιρό. Οπότε είναι φυσικό να νιώθω υπέροχα που ταξιδεύω ξανά και παίζω κάθε βράδυ.
Έρχεσαι με το νέο σου solo album, το Beyond Everything που κυκλοφορεί The Red Records. Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για αυτόν τον δίσκο.
Πρόκειται για ένα σετ τραγουδιών που είχαν γραφτεί καιρό πριν, κάπου εκεί γύρω στο πρώτο solo album το 2017 ή μετά κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Το ονόμασα “Beyond Everything” – πέρα από το δέρμα σου, πέρα από την οθόνη σου πέρα από ό,τι πιστεύεις πως γνωρίζεις. Τι βρίσκεται εκεί; Μια περιοχή χωρίς γνώμες, χωρίς κίνητρα, χωρίς στρατόπεδα και διαχωρισμούς. Ένας τόπος όπου κυβερνήσεις και καπιταλιστές δεν έχουν νόμισμα, κανένα μέσο συναλλαγής, κάπου όπου βασιλεύει. η απόλυτη αλήθεια.
-Αν σου ζητάγαμε να μας περιγράψεις κάθε τραγούδι του δίσκου με μια μόνο λέξη, φράση ή έννοια ;
“Goodbye Satan”: Αυτοκτονία
“By My Side”: Έγκλημα“It’s The Truth”: Λαχτάρα
“Screw Diver”: Φαντασία
“Elastic Diagnostic”: Να είσαι στ’ αλήθεια ζωντανός
“Glass Doll”: Βουντού
“Too Hard To Love”: Πρόσφυγες
“Nothing But My Skull”: Ψέματα
“Pink X”: Ο πλανήτης γη ξεραίνεται αιμορραγώντας
“Living And Dying”: Αγάπη
Έχεις αναφέρει σε συνέντευξη σου ότι έγραψες αυτό το άλμπουμ στο σπίτι σου και γιατί σου αρέσει η «σπιτική» ηχογράφηση αλλά και γιατί δεν είχες χρήματα. Υπάρχει μια κοινή πεποίθηση εδώ στην Ελλάδα ότι είναι κατά κάποιον τρόπο ένα ντόπιο πρόβλημα αυτή η πάλη με τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν πολλοί εγχώριοι καλλιτέχνες και εργαζόμενοι του πολιτισμού και της τέχνης. Ότι σε άλλες, «προηγμένες χώρες» τα πράγματα είναι καλύτερα. Ποια είναι η δικιά σου γνώμη;
Θα έλεγα ότι κάθε χώρα έχει τις δυσκολίες της αλλά και τα πλεονεκτήματά της σε ό, τι αφορά τον πολιτισμό και την τέχνη. Στην Αμερική, πάντως, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα αυτή τη στιγμή. Διαφθορά, απληστία, έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και η λίστα δεν τελειώνει. Καλλιτεχνική χρηματοδότηση; Ούτε για αστείο, ξέχασέ το. Κι ως μετανάστης είναι ακόμα πιο δύσκολο και το σίγουρο είναι ότι δεν γίνεται πιο εύκολο.
Προτιμάς να παίζεις με μπάντα ή είναι πιο εύκολη η solo διαδρομή;
Μου αρέσουν και τα δύο το ίδιο – έχω άλλωστε και μια εξαιρετική μπάντα να με υποστηρίζει με τα τραγούδια του Beyond Everything. Σε κάθε περίπτωση νιώθω ότι είναι η σωστή στιγμή στη ζωή μου για να δημιουργήσω και να καθοδηγήσω το προσωπικό μου όραμα. Είναι πιο δύσκολο όταν είσαι μόνος καθώς δεν υπάρχει κάποιος άλλος για να γκελάρεις, να μοιράσεις την μπάλα. Από την άλλη όταν δουλεύεις με άλλους θα πρέπει, οπωσδήποτε, να βρεις τους σωστούς συνδέσμους, τα κατάλληλα κανάλια επικοινωνίας.
Πώς θυμάσαι τις ημέρες με τους D4 και μετέπειτα με τους A Place To Bury Strangers; Πώς θα περιέγραφες κάθε μια από αυτές τις εμπειρίες συνεργασίας; Και πώς πήρες την απόφαση να αποχωρήσεις από το σχήμα των APTBS μετά από 10 χρόνια μαζί τους;
H περίοδος με τους D4 ήταν πολύ καθοριστικές, διαμορφωτικές. Ζήσαμε υπέροχα πράγματα, υπήρχε μια αίσθηση ότι ζούμε αυτό που λέμε «μεγάλες στιγμές». Αλλά έπρεπε να ταξιδέψω, ήθελα να γυρίσω τον κόσμο και να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Οι Place To Bury Strangers ήρθαν την κατάλληλη στιγμή για εμένα. Αλλά και αυτή η ιστορία έφτασε στο τέλος της και τώρα κάνω αυτό που πρέπει και θέλω να κάνω. Και τα δύο συγκροτήματα είχαν τα πάνω τους και τα κάτω τους, όπως όλοι. Άφησα τους ATPBS γιατί δεν ήταν πια το περιβάλλον στο οποίο ήθελα να βρίσκομαι.
Για ποια στιγμή στην καριέρα σου είσαι περισσότερο περήφανος;
Είμαι ιδιαίτερα περήφανος για το ντεμπούτο solo album μου – ήταν η πιο διασκεδαστική και ευτυχισμένη στιγμή που είχα ποτέ γράφοντας έναν δίσκο.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου μπασίστας;
Μάλλον ο Dee Dee Ramone. Αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω και τον Paul McCartney και τον James Jamison.
Για να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε, τι να περιμένουμε από το προσεχές live σου στην Ελλάδα; Απρόβλεπτος όπως πάντα;
Θα έλεγα να μην έχετε συγκεκριμένες προσδοκίες να έρθετε να το ζήσετε και να το δείτε να ξεδιπλώνεται όπως είναι.
Famous Last Words;
Περάστε όσο περισσότερο χρόνο μπορείτε κάνοντας κάτι που αγαπάτε.
Ο Dion Lunadon εμφανίζεται στη Death Disco την Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου, με opening act τους Θεσσαλονικείς Bone Rave. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
