Το label της Drag City είναι η ανεξάρτητη αμερικανική ετικέτα που το 1997 κυκλοφόρησε την αμερικανική έκδοση του album Tilt του Scott Walker ενώ από το roster της έχουν περάσει από τον Bonnie “Prince” Billy μέχρι τον Bill Callahan στην Smog περίοδό του. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο επίσης -ή και όχι- είναι η ετικέτα που «ένωσε» στις αρχές της δεκαετίας του ’90 δύο νεαρούς Σκωτσέζους που θα γίνονταν -ακούσια και από την πίσω πόρτα των pubs- ένα ντουέτο – σημείο αναφοράς για τη μουσική της μεταθατσερικής εποχής.
Σκοτεινοί και ενίοτε στρυφνοί, βαφτισμένοι από ένα sex toy με τραγούδια – ύμνους για μαραθώνιους αλκοόλ, από αυτούς που μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο ξέρει να διοργανώνει, σκωτσέζικο φλέγμα, με μια γοητευτική cult προοπτική που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά μετά τη διάλυσή τους το 2006, λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του The Last Romance του 2005. Το fan base των Arab Strap μεγάλωσε εν τη απουσία τους, χάρη στα διαδικτυακά ήθη που κρατούσαν ανοιχτά τα φώτα στα μουσικά υπόγεια των περασμένων δεκαετιών.
Όταν ο Aidan Moffat και ο Malcolm Middleton ξανασυναντήθηκαν ως Arab Strap για μια σειρά συναυλιών το 2016 τα προγνωστικά δεν ήταν υπέρ ενός διαρκούς reunion που θα οδηγούσε, ενδεχομένως, σε έναν νέο δίσκο, ωστόσο όπως συχνά συμβαίνει στη μουσική, στο ποδόσφαιρο και στη ζωή τα προγνωστικά είναι για να διαψεύδονται. Με το As Days Get Dark οι Arab Strap μας έδωσαν έναν αναπάντεχο και εξαιρετικό δίσκο – ένα από τα καλύτερα δισκογραφικά reunions που θα μπορούσαμε να ζητήσουμε και έναν από τους κορυφαίους δίσκους του 2021- ο οποίος τους έδωσε νέα ώθηση για μια νέα σειρά live εμφανίσεων με την οποία φιλοδοξούν να συστήσουν στο κοινό τους τους πιο ρυθμικούς, dancy εαυτούς τους. Και όπως μου λέει και μου ξαναλέει ο Aidan Moffat μέσα από την οθόνη του zoom ένα φθινοπωρινό μεσημέρι, αν και δεν είναι εύκολο, οι Arab Strap απολαμβάνουν αυτά τα live περισσότερο από ποτέ.
Arab Strap, ξανά μαζί, για τα καλά, με νέο album μετά από 16 χρόνια και μια περιοδεία που θ α σας φέρει και στην Ελλάδα, μετά από 17 χρόνια. Πώς ήταν αυτό το διάλειμμα και τι σας έφερε ξανά κοντά;
Όταν χωριστήκαμε, εκεί γύρω στο 2006, είχαμε κουραστεί από τους Arab Strap, για την ακρίβεια είχαμε κουράσει ο ένας τον άλλον. Δεν τα πηγαίναμε και τόσο καλά τότε, ως φίλοι, οπότε είπαμε να σταματήσουμε την μπάντα, μήπως ξαναγίνουμε φίλοι. Όταν σταματήσαμε το 2006 μετρούσαμε ήδη δέκα χρόνια ως Arab Strap και όταν επανενωθήκαμε το 2016 ήμασταν δέκα χρόνια χωριστά καλλιτεχνικά. Είναι πολλές οι μπάντες που το διαλύουν και δεν κάνουν τίποτα άλλο και μετά απλώς επανενώνονται. Εμείς διανύσαμε την απόστασή μας, συνεργαστήκαμε με πολλούς ανθρώπους, και από όταν βρεθήκαμε ξανά μαζί ως Arab Strap επιστρέψαμε σε αυτό που κάναμε, στο ίδιο πνεύμα αλλά με νέο αέρα, με ένα πιο σύγχρονο φίλτρο, αξιοποιώντας και τη σύγχρονη τεχνολογία. Δεν θέλαμε μια στείρα επανάληψη, θέλαμε να νιώσουμε ότι πετύχαμε κάτι. Είμαστε και στη μέση ηλικία, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν ξέραμε τι κάναμε (γέλια).
Μιλώντας για το νέο σας υλικό και για ηλικίες θυμάμαι μια συνέντευξη του Malcolm Middleton το 2013, στην οποία δήλωσε ότι αν και ήταν ανοιχτός στο να βρεθείτε ξανά επί σκηνής αμφέβαλε για το αν θα υπάρξει νέος δίσκος από τους Arab Strap ξανά καθώς θεωρούσε ότι μπορούσατε να γράψετε τραγούδια της στόφας σας μόνο σε μια συγκεκριμένη, περασμένη ηλικία. Και μετά από μερικά χρόνια, μπουμ, κυκλοφορεί το As Days Get Dark, ένας από τους κορυφαίους, μάλιστα, δίσκους σας. Τι άλλαξε και πώς αποφασίσατε να μπείτε ξανά στο studio;
Είναι η αλήθεια ότι τα πρώτα δέκα χρόνια των Arab Strap ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με μια συγκεκριμένη περίοδο και με τα χρόνια της νεότητάς μας. Τα πρώτα έξι albums διηγούνται σε μέρη αυτήν την ιστορία εκείνης της περιόδου των Arab Strap, της νεότητάς μας, και αν και τα παλιά μας τραγούδια θεωρούμε ότι συμπορεύονται πολύ όμορφα με τα καινούρια, είμαστε πια διαφορετικοί άνθρωποι. Αυτός ο δίσκος ήταν σαν ένα reboot. Βρεθήκαμε το 2016, θέλοντας να γιορτάσουμε την επέτειο των 20 χρόνων, οι εμφανίσεις αυτές πήγαν πολύ καλά, το 2017 παίξαμε σε πολλά φεστιβάλ με το παλιό μας ρεπερτόριο και στο τέλος αυτών των συναυλιών, νομίζω στην Ισλανδία ήταν, θυμάμαι να μιλάμε στα παρασκήνια με τον Malcolm και να λέμε ότι θέλαμε ένα διάλειμμα από τις συναυλίες αλλά ότι παράλληλα θα θέλαμε να συνεχίσουμε να παίζουμε μουσική. Έτσι ξαναμπήκαμε στο studio, θέλαμε να συνεχίσουμε να παίζουμε και να γράψουμε νέο υλικό, ήταν σημαντικό για εμάς να έχουμε κάτι νέο και συναρπαστικό για τις επόμενες συναυλίες μας. Υπάρχει αυτή η παράδοση των ροκ συγκροτημάτων, που θέλει τα μέλη τους να γίνονται σκιές του εαυτού τους μετά από κάποιες δεκαετίες παίζοντας και κάνοντας αυτά που έπαιζαν και έκαναν στα είκοσί τους. Προτιμώ να είμαι μια σκιά του εαυτού μου που κάνει αυτό που κάνω τώρα.
Ta πρώτα σας albums ήταν όντως σε μεγάλο βαθμό σαν ένα soundtrack της εποχής τους. Τι είδους μέρες θα θέλατε να επενδύσει μουσικά το As Days Get Dark;
Τις μέρες του τώρα. Όπως είπα ήταν σημαντικό για εμάς να επενδύσουμε στο σήμερα, στη σύγχρονη τεχνολογία, σε όσα μπορούμε να κάνουμε τώρα, και στην αξιοποίηση όλης της εμπειρίας που έχουμε συσσωρεύσει. Λατρεύω το Philophobia αλλά δεν θέλαμε, απλώς, έναν ακόμα δίσκο σαν εκείνους των ‘90s. Οι στίχοι μας επίσης είναι πολύ διαφορετικοί από ό, τι στο παρελθόν, πιο σκοτεινοί ίσως και πιο ευρεία αφηγηματικοί. Δεν είμαστε όσο αυτοαναφορικοί ήμασταν παλαιότερα, προσωπικά γράφω περισσότερο για πράγματα που έχω δει, που έχω διαβάσει κάπου και μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Έχουμε μεγαλώσει, έχουμε αλλάξει δεν συμπεριφερόμαστε πια όπως παλιά, δεν υπάρχει η ίδια ένταση στα βιώματα οπότε πρέπει να βρούμε άλλες ιστορίες, που να αφορούν κι άλλους ανθρώπους, να διηγηθούμε.
Πόσο διαφορετική είναι η αίσθηση μιας συναυλίας τώρα σε σύγκριση με τους «παλιούς καιρούς»;
Η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθω κάποια αλλαγή στις εμφανίσεις, τις απολαμβάνω πολύ, για την ακρίβεια ποτέ δεν ήμουν περισσότερο χαρούμενος. Η διαφορά είναι πάλι στον νέο δίσκο, είναι πιο upbeat, πιο ρυθμικός – ξέραμε ότι θα το παίξουμε live με πλήρη μπάντα και τον γράψαμε αξιοποιώντας αυτήν την προοπτική. Παλιά γράφαμε έναν δίσκο και δεν είχαμε ιδέα πώς θα ακούγονταν τα τραγούδια live. Αλλά τώρα έχουμε τόσο δυνατή μπάντα και μόνο να το απολαύσουμε μπορούμε, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.
Πρόσφατα δηλώσατε σε συνέντευξή σας ότι πήγατε με την κόρη σας σε συναυλία του Ed Sheeran και ότι, αν και δεν είναι το στιλ που σας ενθουσιάζει, μπορεί και να ανοίγατε μια συναυλία του αν σας το ζητούσε. Υπάρχει κάποιο “guilty pleasure”, κάποια τρελή συνεργασία που θέλατε να έχετε κάνει ή να κάνετε από εδώ και πέρα;
Δεν πιστεύω στις ένοχες απολαύσεις, μόνο στις απολαύσεις. Δεν πρέπει να αισθάνεσαι άσχημα για οτιδήποτε σου αρέσει. Αλλά όχι δεν έχω κάτι που να επιθυμώ περισσότερο από κάτι άλλο, δηλώνω λάτρης όλων των ειδών της μουσικής.
Τι να περιμένουμε από τη δική σας συναυλία στο Gagarin 205 στις 30 Οκτωβρίου; Θα είναι μια ρετροσπεκτίβα των Arab Strap;
Θα παίξουμε κυρίως τα νέα τραγούδια, αλλά όχι μόνο αυτά. Δηλαδή, δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα εντελώς τη setlist αλλά θα παίξουμε τα πιο "χορευτικά" κομμάτια μας, αυτά που μπορεί ο κόσμος καλύτερα να διασκεδάσει σε ένα live. Θα είναι περισσότερο μια dancy – rock Arab Strap και το σίγουρο είναι ότι θα περάσουμε πολύ καλά.
Αν σας ζήταγαν να παίξετε κάποιο από τα τραγούδια σας στην κηδεία της Βασίλισσας ποιο θα ήταν αυτό;
Θα αρνιόμουν να παίξω. Δεν είχα τίποτα προσωπικό εναντίον της βασίλισσας αλλά πιστεύω ότι είναι αδύνατον ακόμα και να ονειρευτούμε έναν κόσμο, μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας όσο υπάρχουν μοναρχίες και βασιλείες. Ελπίζω στη ζωή μου να δω το τέλος κάθε μοναρχίας. Μy fingers are crossed.
ARAB STRAP
30.10.2022
GAGARIN 205
opening act: ΛΟΛΕΚ
Για εισιτήρια και πληροφορίες πατήστε εδώ
