Όταν θα ακούσεις το επώνυμο της Kovacs, το μυαλό σου θα πάει σχεδόν ανεπαίσθητα στο "My Love", ένα κομμάτι που απ’ τις πρώτες κιόλας βδομάδες της κυκλοφορίας του, αγκιστρώθηκε στις πρώτες θέσεις των μουσικών charts, και κάπως σαν να συνδέθηκε άρρηκτα με αυτήν την ιδιόμορφη, μελαγχολική περσόνα της Sharon, η οποία συνοδεύεται σχεδόν πάντοτε από ένα καφέ, γούνινο παλτό.
Στo πλαίσιο μιας ακόμα επερχόμενης εμφάνισής της, στην αθηναϊκή σκηνή, στις 13 Οκτωβρίου στο Fuzz, ένα βράδυ κάπου στα μέσα της ευρωπαϊκής περιοδείας της, απάντησε σε μερικές από τις ερωτήσεις μας, επιτρέποντάς μας να τη γνωρίσουμε ακόμα καλύτερα, τόσο σαν καλλιτέχνη, όσο και σαν άνθρωπο.
Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τη μουσική; Ποια είναι η πιο χαρακτηριστική ανάμνηση που σου έρχεται στο μυαλό απ’ όταν πρωτοανακάλυψες τον εαυτό σου καλλιτεχνικά και προσδιόρισες τον ήχο που θες να στραφείς μουσικά;
Η πρώτη ανάμνηση που θυμάμαι, με εμένα να τραγουδάω, ήταν ένα ολλανδικό τραγούδι, από μια Ολλανδή τραγουδίστρια, που μιλούσε για τη γιαγιά. Οι παππούδες μου, τότε ήταν παντρεμένοι κοντά 40 ή 50 χρόνια νομίζω, κι εγώ ήμουν 8 χρονών. Αποφάσισα να τραγουδήσω ένα τραγούδι σε ένα πάρτυ, κι επειδή δε μπορούσα να βρω κάτι και για τον παππού μου και για τη γιαγιά μου, τραγούδησα κάτι για τη γιαγιά μου. Το τραγούδησα ζωντανά, ακόμα θυμάμαι πόσο άγχος είχα, και το καραόκε που είχα αγοράσει. Θυμάμαι βασικά, ότι το τραγούδι μιλούσε για μια γιαγιά που αργοπέθαινε, και δεν ήταν σίγουρα αυτό που ήθελα να της πω. Παρόλο που δεν είχα την καλύτερη δυνατή σύνδεση με αυτό το κομμάτι, ούτε μπορούσα να το καταλάβω ακριβώς, εγώ ήθελα να τραγουδήσω κάτι για τη γιαγιά μου, που την αγαπάω πάρα πολύ. Κι ακόμη τραγουδάω για πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μου καθημερινά. Βέβαια, μετά το γούστο μου προφανώς βελτιώθηκε. Άρχισα να ακούω διαφορετικά είδη μουσικής, αλλά αυτή ήταν ας πούμε η αρχή.
Την περίοδο της εφηβείας σου, υπήρξε κάποιο τραγούδι ή και καλλιτέχνης που σε επηρέασαν καταλυτικά και γιατί;
«Ως έφηβη, νομίζω επηρεάστηκα από την Tina Turner, γιατί ήταν τόσο δυναμική, και τραγουδούσε με τόση πυγμή. Αλλά θυμάμαι επίσης μου άρεσε πολύ η Pink, γιατί είχε πάντοτε ωραίες αφηγήσεις στα κομμάτια της, τραγουδούσε για το οικογενειακό πορτραίτο κι ένιωθα πολύ συνδεδεμένη με αυτό το θέμα, αλλά και για πιο γυναικεία ζητήματα. Και ο Robbie Williams, μου άρεσε πολύ. Αλλά αργότερα, ανακάλυψα την Janis Joplin, και χάρη σε εκείνη έμαθα και την Nina Simone, και φυσικά την Amy Winehouse. Είχα τόση περιέργεια να ανακαλύψω από που προερχόταν ο ήχος της, κι έτσι άρχισα να ακούω όλα της τα τραγούδια.
Το EP σου, My Love ανέβηκε στην κορυφή των charts σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μετά την κυκλοφορία του. Τι πιστεύεις ότι κάνει αυτό το τραγούδι τόσο ξεχωριστό για έναν ακροατή, που το ακούει για πρώτη φορά;
Πραγματικά δεν έχω ιδέα. Eίναι αυτό που με τα τραγούδια δε μπορείς να περιγράψεις ακριβώς γιατί κάτι δουλεύει και κάτι δε δουλεύει. Βασικά, μπορείς εδώ που τα λέμε να μιλήσεις πιο εύκολα για κάτι που δε δουλεύει, αλλά για κάτι που δουλεύει…Δεν ξέρω, ίσως επειδή είναι ένας γνώριμος, κλασικός ήχος. Ή ίσως επειδή ήταν το πρώτο μου τραγούδι, και όταν οι άνθρωποι με ακούν, νομίζουν ότι είμαι αρκετά μεγάλη σε ηλικία. Και μετά που με βλέπουν, καταλαβαίνουν ότι δεν είναι έτσι. Πραγματικά, όμως δε ξέρω. Είναι κάτι, που θα ήθελα να το μάθω από τον κόσμο, η αλήθεια είναι.
Ποια είναι για σένα η βασική διαφορά, που εντοπίζεις, μεταξύ του πρώτου σου άλμπουμ, Shades Of Black και του επόμενου Cheap Smell;
Πιστεύω ότι το Cheap Smell προσπαθεί να είναι πιο θετικό. Ενώ, με τη δημιουργία του Shades Of Black, αναζητούσα το σκοτάδι. Τώρα αισθάνομαι πιο συνδεδεμένη με το Shades Of Black, απ’ ότι με το Cheap Smell βέβαια, αλλά εκείνη την περίοδο, βγαίνοντας από το σκοτάδι, χρειαζόμουν λίγο φως. Επίσης, ίσως επειδή η κατεύθυνση είναι διαφορετική.
Πιστεύεις ότι η νίκη σου στην κατηγορία “Best Newcomer” στα Edison Awards, επηρέασε την καλλιτεχνική σου πορεία;
Ναι φυσικά, πιστεύω πως κάθε στήριξη από οποιαδήποτε κατεύθυνση, έχει μια επίδραση σε εσένα ως καλλιτέχνη. Αλλά, φυσικά ένα βραβείο σου δίνει πράγματι μια ώθηση. Ωστόσο, παρόλο που βοηθάει, εσύ πρέπει να συνεχίσεις την καλή δουλειά. Αλλά όντως με βοήθησε πολύ. Ταξίδεψα πολύ, βρέθηκα σε πάρα πολλές χώρες, τραγούδησα για τόσους ανθρώπους. Έκανα tour στην Ευρώπη αλλά και σε κάποιες χώρες εκτός Ευρώπης, και φυσικά είναι και η αναγνώριση που λαμβάνεις, όχι μόνο στη γενέτειρά σου, αλλά και σε άλλες χώρες.
Τι ανακαλείς πιο έντονα από την τελευταία σου επίσκεψη στην Αθήνα; Θα μπορούσες να μοιραστείς μια στιγμή που ξεχώρισες, και κάτι που ίσως σε δυσαρέστησε;
Μου αρέσει πάντοτε η ατμόσφαιρα, όταν έρχομαι στην Ελλάδα. Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο. Ωραίος καιρός, ωραίοι άνθρωποι, πολύ ωραία πάρτι. Υπάρχει πάντα μια θετική ατμόσφαιρα. Θυμάμαι μια φορά, είχαμε πάει για δεύτερη, ή τρίτη φορά σε ένα εστιατόριο στην Αθήνα, δε μπορώ να θυμηθώ το όνομά του. Ήμουν με την μπάντα μου εκεί, κι ο ιδιοκτήτης με αναγνώρισε, και ήπιαμε αρκετά σφηνάκια με ούζο και μετά, μέσα σε μια στιγμή…Ω θεέ μου! Εκείνος επέστρεψε με κάποια πιάτα, αλλά κυριολεκτικά σχεδόν με όλα τα πιάτα του μαγαζιού και αρχίσαμε να τα πετάμε στο πάτωμα. Και επειδή δεν ήμασταν μόνοι μας, και μας έβλεπαν κι άλλοι άνθρωποι, συμμετείχαν κι εκείνοι. Έπαιρναν τα πιάτα κι άρχιζαν να τα πετάνε στο πάτωμα και να σπάνε. Ήταν πολύ αστεία στιγμή. Ίσως όχι τόσο αστεία για τον ιδιοκτήτη, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Αλλά πιστεύω κι άλλοι θυμούνται αυτό το περιστατικό και γελάνε επίσης. Θυμάμαι, ακόμα μια φορά, όταν είχα βγει έξω και υπήρχε αρκετή αστυνομία και κόσμος και ένιωσα κάπως εκτεθειμένη λόγω αυτού και πιστεύω δεν ήταν και πολύ καλή εμπειρία. Και μια φορά, που με ακολουθούσε ένας παράξενος τύπος. Κάποιες φορές νομίζω, υπάρχει υπερβολικά πολλή αστυνομία, και κάποιες άλλες καθόλου όταν τη χρειάζεσαι. Μερικές φορές δε νιώθω πολύ ασφαλής, και δεν ξέρω εάν αυτό είναι φυσιολογικό, αλλά υπάρχουν συγκεκριμένα μέρη που δε θέλω να βρεθώ μόνη σαν γυναίκα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αλλά παρόλα αυτά απολαμβάνω τις επισκέψεις μου εδώ, απλώς είμαι λίγο πιο προσεκτική. Εξάλλου, αυτό μπορεί να συμβεί παντού. Είμαστε άνθρωποι παντού, όποτε όλα αυτά μπορούν να συμβούν κι αλλού.
φωτ.: Joe Pateraki
Τι πιστεύεις για τη σημερινή, καταναλωτική κοινωνία; Θα μπορούσε κάποιος να υιοθετήσει έναν πιο μινιμαλιστικό τρόπο ζωής, κατέχοντας μόνο τα βασικά αγαθά και να νιώθει ικανοποιημένος με αυτό;
Νομίζω πως δεν είμαστε φτιαγμένοι γι’ αυτό. Όλοι προσπαθούν να πουλήσουν κάτι και θα κάνουν τα πάντα για να το πετύχουν. Το χρήμα είναι η δύναμη. Δεν θεωρώ ότι είναι καλό. Υπάρχουν υπερβολικά πολλά πράγματα στον κόσμο. Βουνά από σκουπίδια τα οποία θάβουμε κάθε χρόνο, σωρεία ρούχων τα οποία δε θέλουμε πια να φοράμε. Δεν το βλέπουμε γιατί ίσως δεν είναι στη δική μας καθημερινότητα. Αλλά εάν ταξιδέψεις λίγο παραπάνω, το βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι καλό. Το να επιθυμείς να έχεις μόνο τα βασικά σίγουρα είναι ένας τρόπος, αλλά εγώ δεν είμαι το κατάλληλο άτομο που θα μπορούσε ίσως να ζήσει με λιγότερα. Ωστόσο, δεν έχω αγοράσει δικό μου σπίτι, ούτε αυτοκίνητο. Είναι δύσκολο όμως. Αλλά, προσπαθώ. Προσπαθώ να καλλιεργώ τα δικά μου λαχανικά, έχω δικές μου κότες κι αυγά, αλλά δεν τα τρώω. Είναι λίγο κρίμα. Επίσης αγοράζω ρούχα από second hand μαγαζιά. Απλά ξέρεις, πιστεύω ότι οι ισχυροί και οι πλούσιοι είναι αυτοί που έχουν τη δύναμη, και θέλουν να μας κάνουν να αγοράζουμε όσο το δυνατόν περισσότερα.
Σε μια περίοδο ενός πολέμου (Ουκρανία), μιας σχεδόν μεταπανδημικής περιόδου και με τον κίνδυνο του πληθωρισμού να ελλοχεύει, τι πιστεύεις ότι θα μπορούσε να κρατήσει τους ανθρώπους ενωμένους έναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν; Ποιες είναι οι σκέψεις σου;
Η μουσική οπωσδήποτε. Ο αέρας. Γιατί όλοι αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Το ότι είμαστε, όλοι άνθρωποι επίσης μας ενώνει. Και πρέπει να αποδεχόμαστε και τους άλλους περισσότερο γι’ αυτό που είναι, κι όχι γι’ αυτό που θα θέλαμε εμείς να είναι, γιατί είμαστε όλοι το ίδιο. Δεν έχει σημασία αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, ή αν πιστεύεις σε κάτι ή όχι. Φυσικά υπάρχουν, πράγματα που δεν θα έπρεπε να κάνεις σε αυτή τη ζωή. Και πρέπει να συμπεριφέρεσαι στους άλλους με ένα συγκεκριμένο τρόπο, όπως θα ήθελες να σε αντιμετωπίζουν κι εκείνοι. Δεν υποστηρίζω την επίθεση, ούτε τον θυμό, ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Καθώς ακούω τον εαυτό μου να μιλά τώρα, σκέφτομαι ότι η μουσική είναι πράγματι μια παγκόσμια γλώσσα. Το έχω συμπεράνει αυτό και στις live εμφανίσεις μου, όπου συνενώνονται τόσο διαφορετικοί άνθρωποι από κάθε είδους θρησκεία, κάθε ηλικίας, πλούσιοι ή πιο φτωχοί, δεν έχει σημασία. Νομίζω ότι αυτές οι εμπειρίες μας ενώνουν, γιατί τις μοιραζόμαστε όλοι μαζί. Επίσης, ο πόλεμος είναι όντως ένα πολύ δυσχερές θέμα. Είχα κάποιες προγραμματισμένες εμφανίσεις για Ουκρανία και Ρωσία, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, τις οποίες φυσικά ακύρωσα. Είναι πολύ δύσκολο πιστεύω να καταλάβει κανείς απόλυτα τι συμβαίνει εκεί. Επίσης, δε θέλω να παίρνω πολιτική θέση στις μέρες μας, το θεωρώ κάπως επικίνδυνο. Μου αρέσει να δημιουργώ μουσική για όλους, χωρίς εξαιρέσεις. Αυτός είναι ο τρόπος που το σκέφτομαι, κι όχι επειδή επιθυμώ να είμαι εμπορική, απλώς μου αρέσει να μιλώ σε όλους τους ανθρώπους. Αυτό είναι το σημαντικό για μένα. Συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα η αλήθεια είναι, και κάποιες φορές μου φαίνεται τρομακτικό. Και γι’ αυτό πιστεύω ότι τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να εμμένουμε λίγο παραπάνω στο μαζί, και να παραμένουμε ενωμένοι.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας στην Ολλανδία, υπήρχε κάποια πρόσθετη κρατική μέριμνα και υποστήριξη της καλλιτεχνικής κοινότητας;
Ναι υπήρξε αλλά ήταν μόνο για μεγάλες μουσικές, προωθητικές εταιρείες του χώρου κι όχι για ανεξάρτητους, μικρούς καλλιτέχνες όπως εγώ. Προσωπικά δεν έλαβα κάτι. Ήμουν κάπως αναστατωμένη με αυτό, καθώς μόνο οι μεγάλες αυτές εταιρείες εν τέλει πήραν όλα τα χρήματα. Και στην ουσία αυτές οι εταιρείες υπάρχουν, επειδή υπάρχουν και οι καλλιτέχνες. Πιστεύω ακόμη πως πολλοί καλλιτέχνες, δεν έλαβαν κάποια στήριξη ή είχαν μια πολύ μικρή βοήθεια. Προφανώς, επιβίωσα και σίγουρα έπαιξε ρόλο και το ότι είχα όλους τους fans μου κοντά μου, και έτσι συνέχισα να κάνω μικρά πράγματα. Όμως δεν μου ήταν τόσο εύκολο. Το να δημιουργείς μουσική, είναι κάτι σαν θεραπεία. Όταν σταμάτησα να παράγω μουσική, επηρεάστηκα πολύ ψυχικά από αυτό. Κι έτσι ξεκίνησα και μια προσωπική θεραπεία. Πιστεύω βασικά ότι και το νέο μου άλμπουμ θα είναι αρκετά σκοτεινό λόγω αυτού. Δεν πειράζει όμως, γιατί τώρα ξέρω πως είναι και θα σύστηνα στον οποιονδήποτε να μιλήσει με κάποιον, κάποια στιγμή της ζωής του αν το χρειάζεται. Σε φέρνει πιο κοντά με τον εαυτό σου θεωρώ και σε βοηθά να αλλάξεις κάποιες πτυχές σου προς το καλύτερο».
Υπάρχει ένα μέρος που να λειτουργεί ως χώρος ασφάλειας για εσένα και σου είναι πιο εύκολο να δημιουργείς εκεί;
Το σπίτι μου είναι ο χώρος ασφαλείας μου. Μετακόμισα κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Σκεφτόμουν, τι νόημα έχει να ζω μόνη μου σε ένα τόσο μεγάλο σπίτι, να πληρώνω υψηλό ενοίκιο. Δεν έβλεπα και πολύ κόσμο, λόγω της πανδημίας, οπότε έφυγα. Ανακαίνισα το νέο μου σπίτι, κι έφτιαξα κι ένα μικρό στούντιο, κάπως έτσι ξεκίνησα και να ζωγραφίζω. Ζωγράφισα έτσι και το εξώφυλλο του νέου μου άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει την 1η Ιανουαρίου.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Πώς αισθάνεσαι που επιστρέφεις στην Αθήνα για μια ακόμα live εμφάνιση;
Ανυπομονώ. Η Αθήνα μου έλειψε. Το μέλλον μου φαντάζει λαμπερό και έτοιμο να κατακτηθεί. Επίσης, ελπίζω το νέο μου άλμπουμ να αγαπηθεί και να ακουστεί από πολύ κόσμο. Νομίζω ένας βασικός στόχος για το μέλλον, είναι να επισκεφτώ περισσότερες χώρες και να συναντήσω ακόμα περισσότερους ανθρώπους. Θα προσπαθήσω βασικά να κάνω μικρές αλλαγές, δε χρειάζονται μεγάλες αλλαγές. Και νομίζω αν ο καθένας από εμάς μπορέσει να κάνει μια μικρή αλλαγή, αυτό είναι καλό. Πιστεύω ότι αν συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, τότε ίσως κάτι καλό να συμβεί.
